Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει στη ζωή του Μύρων Παπαδάκη. Ο χαρισματικός παίκτης που ξεκίνησε από τα γήπεδα της Εφόδου στο Ηράκλειο της Κρήτης, στελέχωσε τις μικρές Εθνικές κατηγορίες και έφτασε μέχρι και την Α1 με τη φανέλα της Καβάλας, αφήνει τις τέσσερις γραμμές του παρκέ και περνάει στο «τιμόνι» της Αναγέννηση.
Συγκεκριμένα μετα από σειρά τραυματισμών ο 31χρονος «άσος» αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του και να πιάσει το πινακάκι. Ως προπονητής θα καθοδηγήσει το Ανδρικό τμήμα της Αναγέννησης Αρκαλοχωρίου, το οποίο επανέρχεται στο προσκήνιου το τοπικού πρωταθλήματος της ΕΚΑΣΚ μετά από το 2016/2017.
Μαζί με το φετινό πρωτάθλημα Ανδρών Κρήτης ξεκινάει και η προπονητική καριέρα του Μύρων Παπαδάκη, ποια είναι τα συναισθήματα σου όσον αφορά αυτή την αρχή;
«Να σου πω την αλήθεια το περιμένω πως και πως. Ανυπομονώ να ξεκινήσουν οι αγώνες και να μπω στην καθιερωμένη ρουτίνα μου. Μόνο που τώρα θα είναι από διαφορετικό πόστο. Θέλω πολύ να ξεκινήσει η εμπειρία αυτή».
Έχει να κάνει με το γεγονός ότι αρχίζεις μια εμπειρία από νέο πόστο ή με το γεγονός ότι η ομάδα που έστησες αποτελείται από παίκτες που είναι φίλοι σου;
«Έχει να κάνει ότι ξεκινάω σαν προπονητής και πιστεύω ότι ξεκινάει μια καινούργια συναρπαστική εμπειρία και πορεία. Θέλω να πιστεύω φυσικά και ανυπομονώ γι’ αυτό. Εννοείται ότι βοηθάει πολύ που στην ομάδα θα έχω πολλά παιδιά που είμαι φίλος κι τα γνωρίζω, όπως και τους ανθρώπους της διοίκησης. Αυτούς που τρέχουν για την Αναγέννηση».
Αναφέρθηκες στην οικογένεια Μαραγκάκη που ανέλαβαν να αναγεννήσουν την ομάδα , ποια είναι άποψη σου γι’ αυτούς;
«Η ομάδα είχε πολλά χρόνια να κατεβάσει Αντρικό τμήμα και φέτος με μπροστάρηδες την οικογένεια Μαραγκάκη κάνουν μια καινούργια προσπάθεια και στο Αντρικό αλλά και σε όλα τα τμήματα μπάσκετ της ομάδας. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για την ομάδα γιατί είναι άνθρωποι της πόλης του Αρκαλοχωρίου πρώτα απ’ όλα και το κάνουν για το καλό της ομάδας χωρίς να έχουν κάποιο ατομικό συμφέρον. Είναι μπασκετικοί άνθρωποι και πολύ σχετικοί με το χώρο και το άθλημα και πιστεύω ότι μαζί με όλους τους ανθρώπους της περιοχής μπορούν να αναγεννήσουν την ομάδα».
Φανταζόμαστε ότι η πρώτη χρονιά (με τη συγκεκριμένη διοίκηση και πρόσωπα) της Αναγέννησης θα είναι… αναγνωριστική, τι έχετε στο μυαλό σας για το μέλλον της ομάδας;
«Σίγουρα η πρώτη χρόνια θα είναι αναγνωριστική, αλλά στόχος της ομάδας για φέτος είναι να μπορέσουμε να παίξουμε ωραίο και ελκυστικό μπάσκετ. Να μπορέσουμε να δέσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, από τη στιγμή που όλοι είμαστε καινούργιοι στην ομάδα. Έτσι νομίζω ότι θα μπορέσουμε να αποδώσουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και να θέσουμε στέρεα βάση για τη συνέχεια και το μέλλον. Είναι μια χρόνια που εγώ προσωπικά θέλω να κρίνω την χρόνια και το κάθε αγώνα από τη εμφάνιση της ομάδας και όχι από το αποτέλεσμα. Φυσικά θέλουμε να πετύχουμε όσες πιο πολλές νίκες μπορούμε και να δούμε σε τι σημείο βρισκόμαστε σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες».
Το Αρκαλοχώρι είναι μια άκρος αθλητική κοινωνία, έχει αγκαλιάσει την προσπάθεια σας;
«Τα δείγματα μέχρι στιγμής είναι πολύ θετικά στην ανταπόκριση του κόσμου. Ειδικά στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας με τον Εργοτελη (Κύπελλο ΕΚΑΣΚ) ο κόσμος έδειξε βροντερό ‘’παρών’’. Πιστεύω ότι θα είναι δίπλα μας καθ’ όλη την σεζόν και ελπίζω να μπορέσουμε να τους το ανταποδώσουμε και να τους κάνουμε να είναι ακόμα πιο δίπλα. Μας έχει λείψει το μπάσκετ από το Αρκαλοχώρι και θέλουμε να τους φέρουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην ομάδα».
Αν βασιστούμε στην ηλικία σου θα μπορούσες να παίζεις ακόμα μπάσκετ, παρόλα αυτά αποφάσισε να κρεμάσεις τα παπούτσια σου νωρίς, έπαιξαν ρόλο οι τραυματισμοί σου σε αυτό;
«Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της απόφασης μου να κρεμάσω τα παπούτσια είναι οι τραυματισμοί που είχα. Έχω περάσει αρκετά με αυτούς και ο συνδυασμός ότι έχω ασχοληθεί επαγγελματικά και με κάτι άλλο, όπου ξοδεύω πολύ από το χρόνο. Παίζει ρόλο και η έλλειψη ομάδων σε εθνικές κατηγορίες που έπρεπε να φύγω από την Κρήτη για να παίζω μπάσκετ».
Έχεις κάνει τον απολογισμό σου ως παίκτης;
«Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω όλα τα έκανα διαφορετικά. Τα έχω κάνει όλα λάθος. Αλλά εντάξει δεν έχω παράπονο έχω ζήσει πολλά πράγματα δεν έχω παράπονο».
Υπάρχει μια δυνατή στιγμή (είτε καλή είτε κακή) στην καριέρα σου που θέλεις να μοιραστείς;
«Κάτι πολύ καλό ήταν η μεταγραφή μου στην Α1 στην Καβάλα και κάτι πολύ κακό οι κακές αποφάσεις πρώτα από όλα στην αποκατάσταση των τραυματισμών μου, με αποκορύφωμα την απόφαση μ να φύγω από την Καβάλα επίσης».
