Σχεδόν επτά δεκαετίες (69 χρόνια για την ακρίβεια) συμπληρώνονται φέτος από την πρώτη φορά που οι καλύτερες εθνικές ομάδες στον πλανήτη μαζεύτηκαν στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής έτσι ώστε μέσα από ένα τουρνουά παγκόσμιου χαρακτήρα να στεφθεί ο πρώτος πρωταθλητής κόσμου.
Η γέννηση του θεσμού σε επίπεδο διακήρυξης βέβαια χρονολογείται δύο χρόνια νωρίτερα και συγκεκριμένα το 1948. Η πρόταση που κατέθεσε ο Άγγλος γενικός γραμματέας της FIBA Ρενάτο Γουίλιαμ Τζόουνς ενώπιον του συνεδρίου της παγκόσμιας ομοσπονδίας, που διεξαγόταν στο Λονδίνο στο περιθώριο της 14ης Ολυμπιάδας, έγινε δεκτή και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης ή αλλιώς Μουντομπάσκετ είχε μόλις γεννηθεί.
Η πρώτη διοργάνωση ανατέθηκε στην Αργεντινή, τη μοναδική χώρα που κατέθεσε υποψηφιότητα, κι έτσι στις 22 Οκτωβρίου του 1950 είχαμε το παρθενικό τζάμπολ σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, ο θεσμός μπορεί να παρέμεινε απαράλλαχτος ως προς την ουσία, αλλά δοκιμάστηκαν διάφοροι τρόποι διεξαγωγής (φέτος θα συμμετάσχουν για πρώτη φορά 32 ομάδες), άλλαξε όνομα αφού η φετινή διοργάνωση που ξεκινάει στην Κίνα σε λίγες ημέρες θα ονομάζεται Παγκόσμιο Κύπελλο, και φυσικά πρόσφερε ιστορικές στιγμές σε ομάδες και φιλάθλους.
Λίγο πριν το πρώτο τζάμπολ της 18ης έκδοσης της διοργάνωσης το Basketa.gr παρουσιάζει την εξέλιξη του θεσμού στο χρόνο και σας θυμίζει πρόσωπα, ομάδες και στιγμές που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους, όπως αυτές στο παρακάτω video:
1950 - ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ένα τελείως διαφορετικό Μουντομπάσκετ από αυτά που έχουμε συνηθίσει, διεξήχθη στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής το 1950 ανοίγοντας την αυλαία για μία σειρά αρκετά προβληματικών διοργανώσεων όπως ήταν οι τέσσερις πρώτες. Οι συμμετέχουσες ομάδες κλήθηκαν να αγωνιστούν μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου (22 Οκτωβρίου - 3 Νοεμβρίου) και ήταν μόλις δέκα στο σύνολο. Εκπροσώπηση της Ωκεανίας δεν προβλεπόταν και καμία ομάδα από την Ασία δεν δέχτηκε να κάνει το μακρύ ταξίδι μέχρι τη Λατινική Αμερική έτσι εθνικές ομάδες μόνο από Αφρική, Ευρώπη και Αμερική ανταγωνίστηκαν για τον τίτλο της κορυφαίας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής, Ουρουγουάη αποσύρθηκε επειδή η κυβέρνηση της Αργεντινής αρνήθηκε να χορηγήσει βίζα στους δημοσιογράφους της ενώ και η Γιουγκοσλαβία αποσύρθηκε για πολιτικούς λόγους αρνούμενη να αγωνιστεί ενάντια στην Ισπανία του δικτάτορα Φράνκο με αποτέλεσμα να μηδενιστεί και να τιμωρηθούν οι παίκτες της. Ανάμεσα στους τιμωρημένους μάλιστα ήταν και ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, ο οποίος αργότερα ως παράγοντας εξελίχθηκε σε εμβληματική μορφή του παγκοσμίου μπάσκετ, όντας πρόεδρος της FIBA για 27 χρόνια! Τελικά Αργεντινή και οι ερασιτέχνες -από ομάδες εταιρειών όπως η Chevrolet και η Caterpilar- που προτιμούσαν να στέλνουν οι ΗΠΑ εκείνα τα χρόνια, αναμετρήθηκαν στον μεγάλο ματς του ενιαίου τελικού ομίλου,όπως προέβλεπε το σύστημα διεξαγωγής τότε, με τους διοργανωτές να κατακτούν το χρυσό, επικρατώντας των αντιπάλων τους με 64-50. Πολυτιμότερος παίκτης όλου του τουρνουά αναδείχθηκε ο 23χρονος (αείμνηστος σήμερα) Αργεντίνος, Όσκαρ Φούρλονγκ, σημειώνοντας 11.2 πόντους ανά παιχνίδι, περνώντας στο πάνθεον της ιστορίας, αφού αυτόματα έγινε ο πρώτος MVP στην ιστορία των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων.
1954 – ΒΡΑΖΙΛΙΑ
Στη Λατινική Αμερική διεξήχθη και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1954, με τη Βραζιλία να αναλαμβάνει την υποχρέωση να φιλοξενήσει τη μεγάλη διοργάνωση η οποία επρόκειτο να έχει έδρα το Σάο Πάολο στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 400 χρόνια από την ίδρυση της πόλης. Η κακοκαιρία που έπληξε την πόλη όμως λίγο πριν τη διοργάνωση προκάλεσε κατάρρευση στην οροφή του σταδίου που θα γίνονταν οι αγώνες με αποτέλεσμα τη μετακόμιση της διοργάνωσης στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Με 12 ομάδες που συμμετείχαν να συγκροτούν τέσσερις ομίλους των τριών και με την παντελή απουσία ομάδων από το σοσιαλιστικό μπλοκ καθώς οι βραζιλιάνικες αρχές αρνήθηκαν να εκδώσουν βίζα στους σοβιετικούς αξιωματούχους, οι ΗΠΑ του αείμνηστου Κίρμπι Μίντερ κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο, με τους «καριόκας» να κατακτούν τη δεύτερη θέση και τις Φιλιππίνες, με ηγέτη τον Κάρλος Λοϊζάγκα, να κλείνουν την πρώτη τριάδα και να γίνονται η πρώτη, και μοναδική μέχρι σήμερα, εκπρόσωπος της Ασίας που έχει ανέβει στο βάθρο. Πρόσωπο και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ο Ουρουγουανός Όσκαρ Μόλια, με 18.6 πόντους ανά αγώνα.
1959 – ΧΙΛΗ
Νότια Αμερική ξανά το 1959 καθώς οι αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος μπάσκετ διεξήχθησαν σε πέντε πόλεις της Χιλής, με την τελική φάση να διεξάγεται στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο. Ούτε και αυτή τη φορά έλειψαν οι εντάσεις αφού η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε να αντιμετωπίσει την ομάδα της Ταϊβάν και μηδενίστηκε ενώ κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την ομάδα της Βουλγαρίας. Στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος η Βραζιλία ευτύχησε να έχει στις τάξεις της τον μετέπειτα MVP της διοργάνωσης, Αμάουρι Πάσος, που με 15.2 πόντους ανά αγώνα την οδήγησε στην κατάκτηση του πρώτου χρυσού μεταλλίου στην ιστορία της. ΗΠΑ και Χιλή κατέκτησαν αργυρό και χάλκινο μετάλλιο αντίστοιχα, με τις εκπροσώπους της Ευρώπης να μένουν για άλλη μία φορά εκτός βάθρου.
1963 – ΒΡΑΖΙΛΙΑ
Η «χώρα του καφέ» ήταν αυτή που κλήθηκε να διοργανώσει,για δεύτερη φορά μέσα σε εννέα χρόνια,το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καθώς οι Φιλιππίνες στις οποίες είχε δοθεί αρχικά το χρίσμα, αρνήθηκαν να δεχθούν στο έδαφός τους τις εκπροσώπους των σοσιαλιστικών χωρών. Η οικοδέσποινα κατέκτησε το τρόπαιο για δεύτερη σερί φορά υπερασπιζόμενη επιτυχώς τα σκήπτρα της και έγινε έτσι η πρώτη ομάδα που κατάφερε κάτι τέτοιο στην ιστορία του θεσμού. Το αργυρό και χάλκινο μετάλλιο κατέκτησαν Γιουγκοσλαβία και Σοβιετική Ένωση αντίστοιχα κάνοντας σεφτέ στο βάθρο για λογαριασμό της «Γηραιάς Ηπείρου», ενώ οι ΗΠΑ έμειναν για πρώτη φορά στην ιστορία τους εκτός βάθρου γνωρίζοντας τρεις διαδοχικές ήττες στην πρώτη φάση του τουρνουά αλλά έχοντας ωστόσο την καλύτερη επίθεση του τουρνουά με 83.8 πόντους ανά αγώνα. Ο Περουβιανός Ρικάρντο Ντουάρτε ήταν η αποκάλυψη της διοργάνωσης, με 23.1 πόντους ανά αγώνα, παρά το γεγονός πως η εθνική του ομάδα δεν ακολούθησε ανάλογη πορεία, τερματίζοντας στη δωδέκατη και προτελευταία θέση της κατάταξης. Για τους πρωταθλητές Βραζιλιάνους, πολυτιμότερος για μία ακόμη φορά, ο Αμάουρι Πάσος.
1967 – ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ
Στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης έλαβε χώρα το πέμπτο Μουντομπάσκετ της ιστορίας συνεχίζοντας την παράδοση που ήθελε τη διοργάνωση να διεξάγεται σταθερά στη Νότια Αμερική. Η Σοβιετική Ένωση κατέκτησε την πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο, με τη Γιουγκοσλαβία του MVP Ίβο Ντανέου, να κατακτάει το αργυρό και τη Βραζιλία το χάλκινο. Οι διοργανωτές κατέλαβαν την 7η θέση ανάμεσα σε 12 συμμετέχοντες. Πρώτος σκόρερ του τουρνουά, ο Πολωνός Μιέτσισλο Λοπάτκα, με 19,7 πόντους μ.ο.
1970 – ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ
Ερχομός στην Ευρώπη και μάλιστα στα Βαλκάνια το 1970. Πέντε πόλεις της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, φιλοξένησαν τη διοργάνωση στην οποία συμμετείχαν δεκατρείς ομάδες. Η οικοδέσποινα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο συντρίβοντας στον μεγάλο τελικό τους Βραζιλιάνους με 80-55, την ίδια ώρα που οι Σοβιετικοί επικράτησαν της Ιταλίας στον μικρό τελικό με 62-58, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο.
https://www.youtube.com/watch?v=MjT3t49XPNA
Ο Κρέσιμιρ Τσόσιτς αναδείχτηκε ως ο πολυτιμότερος των νέων παγκόσμιων πρωταθλητών, με τον εκπληκτικό Νοτιοκορεάτη, Σιν Ντονγκ Πα να κλέβει την παράσταση επιτυγχάνοντας 32.6 πόντους ανά αγώνα και να ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ. MVP της διοργάνωσης, η εμβληματική φιγούρα του ρώσικου μπάσκετ, Σεργκέι Μπέλοφ.
1974 – ΠΟΥΕΡΤΟ ΡΙΚΟ
Εφτά χρόνια μετά από τον θρίαμβο του Μοντεβιδέο, η Σοβιετική Ένωση στέφθηκε ξανά παγκόσμια πρωταθλήτρια, επικρατώντας στον μεγάλο τελικό της Γιουγκοσλαβίας, με 82-79, στην πρώτη από τις πολλές μεγάλες μονομαχίες τους που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια στη διοργάνωση. Ο κόουτς Βλάντιμιρ Κοντράσιν διέθετε μία πανίσχυρη ομάδα με αιχμές του δόρατος τους Σεργκέι και Αλεξάντερ Μπέλοφ, που σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό σκόρερ, Αλεξάντερ Σαλνίκοφ (17.5 πόντους ανά αγώνα στη διοργάνωση), χάρισαν στους Σοβιετικούς το δεύτερο χρυσό σε Μουντομπάσκετ.
Το χάλκινο μετάλλιο κατέληξε σε αμερικάνικα χέρια αφού οι ΗΠΑ υπέταξαν στο μικρό τελικό της διοργάνωσης την Κούβα με 83-70. Πρώτος σκόρερ του τουρνουά, ο Μεξικανός Αρτούρο Γκερέρο, με 27 πόντους μ.ο ενώ MVP αναδείχθηκε ο Γιουγκοσλάβος γκαρντ, Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς.
1978 – ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ
Γιουγκοσλάβοι απέναντι σε Σοβιετικούς και πάλι, σε μια επανάληψη του τελικού του ‘74 με τους «πλάβι» όμως να επικρατούν αυτοί τη φορά στο νήμα, με 82-81 μετά από παράταση, και να πανηγυρίζουν τον δεύτερο τους τίτλο. Κρέσιμιρ Τσόσιτς, Ντράζεν Νταλίπαγκιτς και Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς ήταν οι απόλυτοι πρωταγωνιστές των νικητών με τον δεύτερο να κατακτά και τον τίτλο του MVP. Στην τρίτη θέση, κατακτώντας ένα ακόμα μετάλλιο, βρέθηκαν οι Βραζιλιάνοι, επικρατώντας δύσκολα επί των Ιταλών στον μικρό τελικό, με 86-85. Πρώτος σκόρερ του τουρνουά, ο Τσεχοσλοβάκος Καμίλ Μπράμπενετς, με 26.8 πόντους ανά αγώνα.
1982 – ΚΟΛΟΜΒΙΑ
Επιστροφή των Σοβιετικών στην κορυφή του κόσμου επεφύλασε το 1982. Η αρμάδα του αείμνηστου Αλεξάντερ Γκομέλσκι επιβλήθηκε των ΗΠΑ,με 95-94, σε έναν από τους πιο αμφίρροπους τελικούς της ιστορίας. Άρβιντας Σαμπόνις, Σεργκέσους Γιοβάισα, Στάνισλαβ Ερέμιν και ο «γίγαντας» Βλάντιμιρ Τσατσένκο παρέδωσαν μαθήματα μπάσκετ χαρίζοντας έναν ακόμα τίτλο στους Σοβιετικούς, ο οποίος έμελλε να είναι και ο τελευταίος σε επίπεδο Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Το χάλκινο μετάλλιο πήγε στη Γιουγκοσλαβία, η οποία σε ένα ματς αποθέωση του επιθετικού μπάσκετ, επικράτησε στον μικρό τελικό της Ισπανίας, με 119-117. MVP της διοργάνωσης ο Αμερικανός Ντοκ Ρίβερς, ενώ ο Ουρουγουανός Βιλφρέντο Ρουίζ αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 24 πόντους ανά αγώνα. Μεταξύ άλλων σε αυτή τη διοργάνωση έκανε την εμφάνισή του και ένας νεαρός χαρισματικός σκόρερ ο οποίος συμπεριλήφθηκε και στην καλύτερη 5άδα του τουρνουά. Επρόκειτο για τον 23χρονο Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, ο οποίος έδειξε με το καλημέρα ότι ήταν φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα.
1986 – ΙΣΠΑΝΙΑ
Το 1986 έφτασε και η σειρά της Ελλάδας να πάρει μέρος για πρώτη φορά στη γιορτή. Η κατάκτηση της 10ης θέσης ανάμεσα σε 24 ομάδες κρίνεται ικανοποιητική αλλά σε καμία περίπτωση δεν προδιαθέτει κανέναν για τα όσα απίστευτα θα συνέβαιναν ένα χρόνο αργότερα.Το τουρνουά σημαδεύτηκε από τον δραματικό ημιτελικός μεταξύ Σοβιετικών και Γιουγκοσλάβων, που βρήκε νικητές τους πρώτους με 91-90, αφού προηγουμένως είχαν στείλει το ματς στην παράταση πετυχαίνοντας μία φοβερή ανατροπή στα τελευταία λεπτά της κανονικής διάρκειας του αγώνα.
Η ομάδα των ΗΠΑ πάντως κατέκτησε τον δεύτερο παγκόσμιο τίτλο της επικρατώντας της Σοβιετικής Ένωσης στον μεγάλο τελικό με 87-85, έχοντας στις τάξεις της τον «πύργο» Ντέιβιντ Ρόμπινσον και μετέπειτα αστέρες, όπως ο Μπράιαν Σο, ο Στιβ Κερ και ο Ρόνι Σεϊκέλι -ο οποίος είχε μεγαλώσει στην Ελλάδα και είχε καταγωγή από τον Λίβανο-.
https://www.youtube.com/watch?v=KxCd_ZOxsTc
Στον μικρό τελικό, η Γιουγκοσλαβία συνέτριψε τη Βραζιλία του, πρώτου σκόρερ συνολικά στην ιστορία του θεσμού, Όσκαρ Σμιντ, με 117-91, με τον Βραζιλιάνο ωστόσο να συμπεριλαμβάνεται δικαιολογημένα στην καλύτερη 5άδα του τουρνουά. MVP στα παρκέ της Ισπανίας αναδείχθηκε ο αδικοχαμένος Ντράζεν Πέτροβιτς, ενώ πρώτος σκόρερ ο δικός μας μεγάλος, Νίκος Γκάλης, με 33.7 πόντους ανά αγώνα, ένας μέσος όρος πόντων που αποτελεί ρεκόρ στο θεσμό και παραμένει «στοιχειωμένο» μέχρι σήμερα.
1990 – ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Έχοντας πλέον μία πορεία 40 ετών, η διοργάνωση επέστρεψε το 1990 εκεί που ξεκίνησαν όλα, στην Αργεντινή. Ένα τουρνουά που σημαδεύτηκε από την τελευταία παράσταση μίας από τις καλύτερες ομάδες που εμφανίστηκε ποτέ στο άθλημα. Επρόκειτο φυσικά για την Γιουγκοσλαβία των Ντράζεν Πέτροβιτς,Τόνι Κούκοτς, Βλάντε Ντίβατς, Ζάρκο Πάσπαλι, Ζόραν Σάβιτς και ο νυν τεχνικός της Φενέρμπαχτσε, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, υπό την καθοδήγηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς κατέκτησε τον τίτλο αφήνοντας το αντίπαλο δέος της Σοβιετικής Ένωσης των Αλεξάντερ Βολκόφ και Σεργκέι Μπαζάρεβιτς στη δεύτερη θέση, επικρατώντας με 92-75, με τον Κούκοτς να διακρίνεται ως MVP της διοργάνωσης.
https://www.youtube.com/watch?v=JIBaRgJDqZ8
Το χάλκινο μετάλλιο πήγε στους Αμερικάνους, οι οποίοι κέρδισαν στον μικρό τελικό στην παράταση το Πουέρτο Ρίκο, με 107-105. Πρώτος σκόρερ του τουρνουά, ο Όσκαρ Σμιντ, με 35.5 πόντους ανά αγώνα ενώ από την Ελλάδα, που τερμάτισε στην 6η θέση ξεχώρισε ο Παναγιώτης Γιαννάκης που ήταν τρίτος σκόρερ του τουρνουά με 25,6 πόντους μ.ο ανά αγώνα.
1994 – ΚΑΝΑΔΑΣ
Η διοργάνωση στο Τορόντο του Καναδά ανήκει ολοκληρωτικά στην ομάδα των ΗΠΑ που ορθώς έμεινε στην ιστορία ως η δεύτερη «Dream Team» μετά την πρώτη και ορίτζιναλ που έκανε την εμφάνισή της στη Βαρκελώνη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Οι Αμερικάνοι σκόρπισαν όποιον βρήκαν στο διάβα τους κατακτώντας δια περιπάτου τον τίτλο, έχοντας στη σύνθεσή τους παίκτες όπως ο Ρέτζι Μίλερ, ο μετέπειτα MVP του τουρνουά Σακίλ Ο’ Νιλ ,ο Σον Κεμπ, ο Ντομινίκ Γουίλκινς, ο Αλόνσο Μόουρνινγκ και ο Μαρκ Πράις.
Η Ελλάδα που κατέλαβε την 4η θέση (υψηλότερη της ιστορίας της στη διοργάνωση μέχρι το 2006) είχε την ατυχία να συναντήσει τους Αμερικάνους στον ημιτελικό και να ηττηθεί φυσιολογικά με 97-58, κρατώντας τους ωστόσο κάτω από τους 100 πόντους, κάτι που έγινε μόνο μία φορά σε όλο το τουρνουά. Ο μεγάλος τελικός ανάμεσα στην «Dream Team» και τη Ρωσία ήταν παράσταση για έναν ρόλο, με τους Αμερικανούς να συντρίβουν την αντίπαλο, με 137-91. Ο μικρός τελικός αποτέλεσε μία επανάληψη του αντίστοιχου του Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας το ’93, καθώς η Κροατία θα επικρατήσει της Ελλάδας με 78-60, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο. Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ο Αυστραλός, Άντριου Γκέιζ (γνωστός στο ελληνικό κοινό από τη θητεία του στον Απόλλωνα Πάτρας), με 23.8 πόντους ανά αγώνα.
1998 – ΕΛΛΑΔΑ
Το 13 μπορεί να θεωρείται γρουσούζικος αριθμός στα περισσότερα μέρη του κόσμου αλλά στην Ελλάδα μόνο καλό μαντάτο ήταν πως η διοργάνωση του 13ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ανατέθηκε στην Αθήνα. Η Eθνική μας ομάδα ήθελε να εκμεταλλευτεί την ώθηση που θα τις έδινε το κοινό της και να κατακτήσει το πρώτο της μετάλλιο στον θεσμό. Το γεγονός πως οι ΗΠΑ κατέβαιναν χωρίς τα μεγάλα τους αστέρια στη διοργάνωση, έκανε ακόμα πιο πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο.Μετά τη νίκη στον προημιτελικό απέναντι στους Ισπανούς με 69-62 και με μπροστάρη τον Γιώργο Μπαλογιάννη, οι προσδοκίες έδειχναν ότι θα δικαιωθούν.
Ο ημιτελικός απέναντι στη Σερβία ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξορκιστεί το φάντασμα των «πλάβι» που στο Ευρωμπάσκετ του 95’, το οποίο είχε λάβει χώρα ξανά στην Αθήνα, είχαν κερδίσει δύο φορές την Ελλάδα μέσα στο σπίτι της. Τελικά η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποδείχθηκε ανώτερη και πιο ψύχραιμη επικρατώντας ξανά με 78-73 την ώρα που οι Ρώσοι κέρδιζαν τα «δεύτερα» των Αμερικανών με 66-64 παίρνοντας το δεύτερο εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό.
Εκεί οι Σέρβοι κατάφεραν για μία ακόμη φορά να κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο επικρατώντας της «αρκούδας» με 64-62 και ο «Ζοτς» έγινε ο πρώτος, και μοναδικός μέχρι σήμερα, που έχει κατακτήσει το τρόπαιο και ως παίκτης και ως προπονητής.
Το χάλκινο πήγε σε αμερικάνικα χέρια, αφού οι ΗΠΑ νίκησαν εύκολα την οικοδέσποινα Ελλάδα στο μικρό τελικό, με 84-61. MVP της διοργάνωσης, ο γνωστός μας από την πολύ επιτυχημένη θητεία του στον Παναθηναϊκό, Ντέγιαν Μποντίρογκα. Πρώτος σκόρερ, ο Ισπανός Αλμπέρτο Ερέρος, με 17.9 πόντους ανά παιχνίδι.
2002 – ΗΠΑ
Οι Αμερικανοί παρά το γεγονός πως κατεβαίνουν και πάλι χωρίς όλα τα μεγάλα τους αστέρια, θεωρούνταν φυσικά φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου καθώς αγωνίζονταν εντός έδρας και συγκεκριμένα στην Ιντιανάπολις. Η Σερβία όμως έκανε τη έκπληξη στην προημιτελική φάση επικρατώντας με 81-78 στο μεταξύ τους ματς αποκλείοντάς τους από τη συνέχεια και προκαλώντας πλήγμα στην εικόνα της αήττητης ομάδας όπως διαφημίζονταν οι οικοδεσπότες.Οι «πλάβι» έφτασαν τελικά για 5η φορά στην κατάκτηση του τίτλου, επικρατώντας των Αργεντινών με 84-77 στην παράταση, σε έναν από τους πιο επεισοδιακούς τελικούς στην ιστορία.
Το χάλκινο μετάλλιο πήγε στη Γερμανία του μεγάλου Ντιρκ Νοβίτσκι, η οποία επικράτησε στον μικρό τελικό της έκπληξης του τουρνουά,Νέας Ζηλανδίας, με 117-94. MVP και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ήταν ο Ντιρκ Νοβίτσκι με 24 πόντους μ.ο ανά αγώνα, ο οποίος συνδύασε την επιτυχημένη πορεία της ομάδας του με δύο ατομικά βραβεία.
2006 – ΙΑΠΩΝΙΑ
Ένα βήμα πριν από την κορυφή του κόσμου έφτασε η Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιαπωνίας. Οι παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη πραγματοποίησαν μία ανεπανάληπτη αήττητη πορεία μέχρι και τον τελικό όπου λύγισαν απέναντι στην Ισπανία, από την οποία ηττήθηκαν με 70-47. Σταθμός φυσικά αποτέλεσε η ιστορική νίκη απέναντι στις ΗΠΑ του Λεμπρόν Τζέιμς, του Ντουέιντ Γουέιντ και άλλων μεγάλων αστέρων, με 101-95,στον ημιτελικό της διοργάνωσης.
Η απουσία μάλιστα του Πάου Γκασόλ από τον τελικό, έκαναν το χρυσό να μοιάζει στη σκέψη πολλών σίγουρο αλλά ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο και ο Χόρχε Γκαρμπαχόσα είχαν αντίθετη άποψη και στέφθηκαν πρωταθλητές με εμφατικό τρόπο χωρίς να αφήσουν περιθώρια αντίδρασης στην Ελλάδα σε εκείνο το ματς.
Το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησαν οι Αμερικανοί, νικώντας στον μικρό τελικό την Αργεντινή, με 96-81. MVP της διοργάνωσης ο Πάου Γκασόλ, πρώτος σκόρερ ο τότε άσος των Χιούστον Ρόκετς Γιάο Μινγκ, με 25.3 πόντους ανά παιχνίδι.
2010 – ΤΟΥΡΚΙΑ
Το 2010 ήταν η σειρά των γειτόνων μας να τους ανατεθεί άλλη μία μεγάλη διοργάνωση μετά το Ευρωμπάσκετ το 2001. Η Τουρκία άρπαξε την ευκαιρία και εκμεταλλευόμενη τη δύναμη της έδρας έφτασε ως τον τελικό αφού απέκλεισε νωρίτερα στα ημιτελικά με δραματικό τρόπο τη Σερβία (83-82), η οποία με τη σειρά της είχε αποκαθηλώσει τους κατόχους του τίτλου Ισπανούς, νικώντας με 82-79 με δραματικό τρόπο στην προημιτελική φάση, αφού χρειάστηκε ένα απίθανο τρίποντο του τότε άσου του Ολυμπιακού, Μίλος Τεόντοσιτς.
Ακόμα πιο νωρίς βέβαια οι «φούριας ρόχας» είχαν προλάβει να πικράνουν άλλη μία φορά την Ελλάδα επικρατώντας με 80-72 στη φάση των «16», στο τελευταίο επίσημο ματς του Δημήτρη Διαμαντίδη με τη «γαλανόλευκη». Τον τίτλο πάντως κατέκτησαν οι ΗΠΑ, οι οποίες είχαν πάρει το μάθημά τους από την Ελλάδα το 2006 και εμφανίστηκαν ενισχυμένες και προσηλωμένες, με ηγέτη τον μετέπειτα MVP της διοργάνωσης Κέβιν Ντουράντ μην αφήνοντας περιθώρια αμφισβήτησης της ανωτερότητάς του και επικρατώντας τελικά της οικοδέσποινας Τουρκίας στον τελικό με 81-64, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Χέντο Τούρκογλου
Το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε τη Λιθουανία που επικράτησε της Σερβίας με 99-88 στο μικρό τελικό έχοντας σε εξαιρετική μέρα τον τότε άσο του Ολυμπιακού Λίνας Κλέιζα που πέτυχε 33 πόντους. Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ήταν ο Αργεντίνος Λούις Σκόλα με 27,1 πόντους ανά αγώνα.
2014 – ΙΣΠΑΝΙΑ
Η Ισπανία που ήθελε διακαώς να επιστρέψει στην κορυφή, εκμεταλλευόμενη όση ενέργεια θα τις έδινε το κοινό της αλλά όσα ακόμα είχε μέσα της η «χρυσή φουρνιά» της, ήταν η διοργανώτρια χώρα το 2014 αλλά είδε τους πρωταθλητές Ευρώπης Γάλλους να της κόβουν το δρόμο στα προημιτελικά (όπως είχαν κάνει εξάλλου και στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ την προηγούμενη χρονιά) επικρατώντας με 65-52.
Το τουρνουά πάντως έμελλε να είναι ένας ακόμα θρίαμβος για τις ΗΠΑ, που στον τελικό ισοπέδωσαν με 129-92 τη Σερβία, η οποία στο δρόμο για τον τελικό απέκλεισε και την Ελλάδα στη φάση των «16» επικρατώντας με 90-72. Οι Αμερικάνοι κατέκτησαν έτσι τον 5ο τους τίτλο και φτάνοντας στην κορυφή τους «πλάβι», που έχουν επίσης πέντε. Το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε η Γαλλία μετά από ένα συναρπαστικό ματς στο μικρό τελικό κόντρα στη Λιθουανία που έληξε με σκορ 95-93. MVP της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο Κάιρι Ίρβινγκ ενώ πρώτος σκόρερ ήταν ο Πουερτορικανός Τζέι Τζέι Μπαρέα με 22 πόντους ανά αγώνα.
Δείτε εδώ όλες τις πρωταθλήτριες ομάδες σε ένα video:
