“Μα είσαι σίγουρος βρε Γιάννη;”
“Ναι, είμαι σίγουρος γιατί αυτός είναι ένας τσόγλανος που μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν έπαιζα μπάσκετ”!
Ο αυθεντικός διάλογος του Γιάννη Ιωαννίδη, με το Γιώργο Σαλονίκη (αντιπρόεδρο τότε του Ολυμπιακού) όπως τον είχε μεταφέρει ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος στο περιοδικό "Τρίποντο" από διήγηση του "Ξανθού" στη Σλοβενία το 1992 ουσιαστικά αποτελούσε τα...αποκαλυπτήρια για έναν θρασύτατο τότε πιτσιρικά που έμελλε να εξελιχθεί σε Σημαία των Ερυθρολεύκων.
Από το 1992 που έκανε ντεμπούτο εκείνο το βράδυ στη Λιουμπλιάνα κόντρα στην Ολύμπια στον πρώτο αγώνα για την είσοδο στους ομίλους του κυπέλλου Πρωταθλητριών, ο νεαρός έδειχνε ότι είχε έρθει για να μείνει. Εξελίχθηκε πράγματι στην μακροβιότερη μονάδα στην ιστορία του μπασκετικού συλλόγου καθώς επί 26 χρόνια (με ένα ελάχιστο διάλειμμα) βρισκόταν στις επάλξεις του Ολυμπιακού.
Παίχτης- αρχηγός- προπονητής- βοηθός προπονητή- μάνατζερ, πέρασε από όλα τα πόστα αφήνοντας το σημάδι του ανεξίτηλο και κερδίζοντας την καρδιά των φίλων των Πειραιωτών. Με την καρδιά και την αυταπάρνηση που έδειχνε στα παιχνίδια, το βάρος της ευθύνης που έπαιρνε όταν η μπάλα έκαιγε. Ακόμα και με τον τσαμπουκά του που άρεσε στην εξέδρα.
Πλέον στα 45 του ανοίγει τα φτερά του προπονητικά για πρώτη φορά μακριά από το λιμάνι της καρδιάς του και μάλιστα ως πρώτος προπονητής στη γενέτειρα του στο Βελιγράδι όπου 11 μέρες πριν τα γενέθλιά του ανέλαβε τον Ερυθρό Αστέρα για την επόμενη τριετία.
O Ολυμπιακός την εποχή των άκρατων ελληνοποιήσεων και με αφορμή τον πόλεμο τότε στην Γιουγκοσλαβία τον είχε φέρει από την Ραντνίσκι το 1991 ως...Γιαννακόπουλο και τον Ντράγκαν Τάρλατς ως...Τάκη Κωνσταντινίδη ενώ παρέα του είχε έρθει και ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα που όμως δεν ήθελε να αλλάξει υπηκοότητα και μετακόμισε στην Ιταλία παραμένοντας Σέρβος.
Το αντίπαλο δέος στον Παναθηναϊκό τότε ήταν οι Εσθονοί..Μαγουλάς (Αϊβαρ Κούουσμα) και Γιαννόπουλος (Τίτ Σόκ) !
Ο "Ξανθός" όπως έχει πει χρειάστηκε να δει τον Τόμιτς μόλις πέντε λεπτά, καθώς είδε σε αυτόν τον παίκτη που δεν σου γέμιζε το μάτι με την εξωτερική του εμφάνιση έναν τσαμπουκά και ένα αγωνιστικό θράσος που του θύμισε τα νιάτα του και είπε στον καλό του φίλο και αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού να τον πάρει με κλειστά μάτια. Τον κράτησαν χωρίς να παίξει το 1991 όπως και ο Τάρλατς που τον εμφάνισε σε ένα τουρνουά προετοιμασίας στο εξωτερικό ως τον Κώστα Μωραϊτη. Οσοι - λίγοι - μάρτυρες ήταν στο γήπεδο, ο τεχνικός του Ολυμπιακού είχε τον τρόπο να τους πεί: "Ξεχάστε αυτό που είδατε" για να μην αποκαλυφθούν οι πρώτες δοκιμές.
"Θα παίξουν βασικοί" είπε ο "Ξανθός" και το έκανε όταν ο Παναθηναϊκός είχε Σόκ και Βράνκοβιτς στις αντίστοιχες θέσεις, ο Αρης Γιαννάκη και Τάρπλεϊ και ΠΑΟΚ Κόρφα και Φασούλα ! Και όμως ο Ολυμπιακός τους νίκησε όλους στη σειρά προερχόμενος από την 4η θέση στην κανονική περίοδο και πήρε το πρωτάθλημα και πάλι μετά από χρόνια.
Ο Ιωαννίδης έριξε τον Τόμιτς στα βαθιά από την αρχή εκείνο το βράδυ στη Λιουμπλιάνα κρατώντας τον σχεδόν 38 λεπτά στο παιχνίδι και αυτός τον δικαίωσε με 20 πόντους ενώ στάθηκε επάξια δίπλα στον κορυφαίο Πάσπαλι και στον Ρόντ Χίγκινς. Ο Ολυμπιακός μόλις είχε εξασφαλίσει την είσοδό του στους ομίλους και ο 19χρονος πήρε τα πάνω του. Μόλις όμως έκανε το μοιραίο λάθος στο Λεβερκούζεν στη δεύτερη αγωνιστική με τη Μπάγερ που στοίχισε και την πρώτη ήττα στους Ερυθρόλευκους, κατάλαβε αμέσως τι εστί...Ιωαννίδης. Οπως και οι Γερμανοί αστυνομικοί που προσπάθησαν στο τέλος του αγώνα (εν έτει 1993) να το εξηγήσουν ότι απαγορεύεται το κάπνισμα στο γήπεδο όταν αυτός φούμαρε αρειμανίως την ώρα που εξηγούσε στους δημοσιογράφους γιατί δεν θέλει να χάνει ιδιαίτερα στη Γερμανία και στην Τουρκία !
"Κοντός, αδύνατος, με μια περίεργη φάτσα. Αν τον δεις στον δρόμο μόνο για μπασκετμπολίστα δεν μπορείς να τον περάσεις. Αν πάλι, τον δεις μέσα στο γήπεδο, το πιθανότερο είναι να πεις “τι γυρεύει αυτό το καχεκτικό εδώ πέρα;” Σαν αρχίσει όμως το παιχνίδι, αρχίζει και η μουσική. Τέλειος χειρισμός της μπάλας και με τα δυο χέρια, πάσα που μόνο μαθητής του Μάτζικ Τζόνσον θα μπορούσε να έχει, δολοφονικό σουτ είτε εν στάση είτε εν πορεία, τέλεια αντίληψη του παιχνιδιού και ηγετικές ικανότητες αξιοθαύμαστες για ένα 30άρη, (πόσο μάλλον για ένα 19χρονο).
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: το θράσος του είναι διπλάσιο από το μπόι του, ειρωνεύεται τον αντίπαλο, τον προκαλεί, τον εκνευρίζει. Ένας τέλειος προβοκάτορας μέσα στον κόσμο των γιγάντων. Και όλα αυτά από μια σταλιά παιδί, που νομίζεις ότι υποφέρει από αναιμία περιέγραφε τον νεαρό Τόμιτς - τότε στο Τρίποντο - ο Φίλιππος Συρίγος με τον 18χρονο Μίλαν (τόσο είχε έρθει στον Ολυμπιακό ενώ φεύγει τώρα 45 χρονών παντρεμένος με την Ελενα Λιάφου και με δύο παιδιά !).
Ο Μίλαν Τόμιτς επιβίωσε, βγήκε στον αφρό και όχι μόνο έγινε αρχηγός του Ολυμπιακού μετά τη φυγή του Γιώργου Σιγάλα, αλλά κατέκτησε ως παίκτης πέντε πρωταθλήματα, τρία κύπελλα και την αξέχαστη Ευρωλίγκα του 1997. Αγαπήθηκε από την εξέδρα - ιδιαίτερα των φανατικών - όσο κανείς άλλος, ενώ αποτέλεσε και το αγαπημένο παιδί του Σωκράτη Κόκκαλη.
Το 2004 στη Λαμία, οι φανατικοί οπαδοί του Ολυμπιακού βλέποντας ότι η ομάδα τους πάει να πάρει το κύπελλο στον τελικό με τον Αρη, ξεκίνησαν επεισόδια, έγινε διακοπή του αγώνα και εκκένωση του γηπέδου και όταν συνεχίστηκε το παιχνίδι οι Θεσσαλονικείς έκαναν την ανατροπή. Οι οργανωμένοι οπαδοί των Ερυθρολεύκων είχαν στερήσει ένα σχεδόν βέβαιο τρόπαιο από την ομάδα τους, καθώς δεν ήθελαν με τίποτε στον πάγκο τον Ντράγκαν Σάκοτα, ο οποίος "τελείωσε" εκείνη τη σεζόν.
Ο Σωκράτης Κόκκαλης, φώναξε τον Μίλαν Τόμιτς και του είπε: "Βγάζεις τη φανέλα και φοράς το κοστούμι, αναλαμβάνεις την ομάδα !" με τον Μίλαν να μην μπορεί να αρνηθεί. Μετά από λίγους μήνες ο πρόεδρος του Ολυμπιακού τελειώνει τη συνεργασία και ο Τόμιτς ξαναφόρεσε την φόρμα του, έπαιξε για λίγο και την επόμενη σεζόν (2004-05) αλλά μόλις τρεις ευρωπαϊκούς αγώνες, με τραγικότερη ανάμνηση τον τελευταίο του (9/12/2004) στο ΣΕΦ στη πιο βαριά ήττα του Ολυμπιακού στην ιστορία του (110-59 από την Εφές Πίλσεν). Ο Γιόνας Καζλάουσκας δεν τον υπολόγιζε και μετά από 13 χρόνια στο λιμάνι το εμβηματικό Νο 11, μετακόμισε στην Ιταλία παίζοντας στην Τζέζι, ενώ επέστρεψε στην Ελλάδα και μετακόμισε στη Ρόδο και τον Κολοσσό, όπου όμως είχε μόλις δύο συμμετοχές και έκλεισε την καριέρα του ως παίκτης. Από τότε (2006) επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του και μέχρι πρότινος ήταν στις επάλξεις από όλα τα πόστα, αλλά κυρίως ως μέλος του τεχνικού τίμ.
Ο ίδιος έχει ξεχωρίσει ως ένα από τα καλύτερά του παιχνίδια αυτό στη Μπολώνια με την Τιμσίστεμ που είχε κριθεί με δικό του τρίποντο στη λήξη (63-60) ενώ σε αγώνα με την ΑΕΚ είχε το ρεκόρ με 7/7 τρίποντα στον μικρό τελικό του 1998. Αξέχαστη στιγμή του φυσικά όταν μάρκαρε τον Μάικλ Τζόρνταν στον τελικό του ΜακΝτόναλντς Οπεν το 1997 στο Παρίσι όπου ο Ολυμπιακός είχε παίξει στον τελικό με τους Σικάγο Μπούλς.
Αν μη τι άλλο σχεδόν 27 χρόνια στον Ολυμπιακό (με ένα μικρό μόνο διάλειμμα) είναι λογικό οι αναμνήσεις του να είναι Ερυθρόλευκες και συνεχίζει σε μια ομάδα που επίσης έχει τα ίδια χρώματα αλλά και το ίδιο "τρελούς" οπαδούς, ενώ ο Ερυθρός Αστέρας θυμίζουμε είναι αδελφοποιημένο σωματείο με τον Ολυμπιακό.
Photo Credit: Eurokinissi
