Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Χίμκι μπορεί όσο αδιάφορο ήταν πριν και κατά τη διάρκειά του, τόσο ιστορικό να εξελιχθεί. Πολύ απλά διότι ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να ήταν το τελευταίο της καριέρας του Βασίλη Σπανούλη. Ακόμα και αυτής του Γιώργου Πρίντεζη. Η κουβέντα που συντηρείται, λογικά μιλώντας για παίκτες τέτοιου βεληνεκούς, από την αρχή της σεζόν, φούντωσε αμέσως μετά την κόρνα της λήξης. Για τον Σπανούλη κυρίως, αφού του Πρίντεζη περισσότερο τυπικό και για... κάλυψη μοιάζει το ερώτημα.
Είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσεις ότι, με μεγάλο σεβασμό και οι μεν και οι δε, υπάρχουν αντίθετες γνώμες και απόψεις για το αν ο Σπανούλης πρέπει να είναι και του χρόνου στον Ολυμπιακό σαν παίκτης. Υπάρχει ένα δεδομένο. Οτι ο Σπανούλης έχει... πληγεί από την πανδημία. Διότι αν αυτή είναι τελικά η τελευταία του χρονιά στην ενεργό δράση, δεν του έπρεπε να αποχαιρετίσει σε άδειες εξέδρες.
Αυτά βέβαια τη σήμερον ημέρα λύνονται πολύ εύκολα. Και πολύ καθωσπρέπει. Αν αυτή είναι τελικά η απόφαση, μπορεί να στηθεί εντυπωσιακός αποχαιρετισμός στον παίκτη που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού. Του παίκτη που με μία μετακίνηση εντάχθηκε στους πιο επιδραστικούς που πέρασαν ποτέ από το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και άλλα πολλά.
Λένε ακόμα οι υπέρμαχοι της παραμονής Σπανούλη ότι είναι κρίμα για καμια 30αριά πόντους να μην πιάσει και την απόλυτη κορυφή των σκόρερ σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ξεπερνώντας τον... αξεπέραστο Νίκο Γκάλη. Βέβαια μάλλον τους διέφυγε ότι ο ίδιος ο Βασίλης χθες, σε ένα ματς που θα μπορούσε να μπει και να αρχίσει να... πυροβολεί και όπου βγάλει, άρχισε να μοιράζει πάσες. Ο χορτασμένος άνθρωπος, δεν βάζει τον εαυτό πάνω από το συλλογικό καλό ούτε σε ματς τυπικής διαδικασίας.
Υπάρχουν και οι άλλοι, οι πιο κυνικοί. Αυτοί που λένε ότι ο Σπανούλης δεν αξίζει άλλη μια χρονιά που δεδομένα δεν θα είναι το πρώτο βιολί. Που θα είναι εκεί ως ένας από όλους και που απλά θα έχει μείνει για... να φύγει με χειροκρότημα. Προσθέτοντας ότι πάντα η παρουσία ενός τέτοιου ηγέτη σε μια ομάδα, δυσκολεύει τη διαχείριση και τις ισορροπίες.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας το έθεσε κομψά και αρκετά κατανοητά. Εδειξε ξεκάθαρα ότι αρνείται να συζητήσει την... τιμητική παρουσία του Σπανούλη, το να είναι εκεί για να τον δει ο κόσμος ζωντανά. Τα παραπέρα δεν τα είπε. Αλλά όποιος μπορεί να κατανοήσει τα βασικά του επαγγελματισμού, του πρωταθλητισμού και της λειτουργίας μιας ομάδας με υψηλές βλέψεις, τα κατάλαβε.
Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα. Ο καθένας δικαιούται να έχει γνώμη και άποψη για το τι πρέπει να κάνουν ο Ολυμπιακός και ο Σπανούλης. Λόγο όμως στην οριστική εξέλιξη, έχουν μόνο τρεις. Τέσσερις για την ακρίβεια. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι εκπροσωπώντας το κλαμπ, ο Βασίλης Σπανούλης και ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
Το μπάτζετ, ο αγωνιστικός σχεδιασμός, οι ρόλοι και οι ειλικρινείς επιθυμίες όλων θα καθορίσουν αυτή την εξέλιξη. Θα «χωράει» η ανταμοιβή που θα αρμόζει στον Σπανούλη στον προϋπολογισμό της επόμενης σεζόν; Συνδυασμό αυτού είναι το τι θα ζητήσει ο προπονητής για την ενίσχυση της ομάδας. Διότι ο Ολυμπιακός έδειξε ξεκάθαρα φέτος ότι έχει ανάγκες ποιοτικής αναβάθμισης σε αρκετές θέσεις και αυτές πληρώνονται. Θα χωράει επίσης ο Σπανούλης στον αγωνιστικό σχεδιασμό του Μπαρτζώκα; Και λέγοντας χωράει, μιλάμε για τον ρόλο που πιθανώς προορίζεται και αν αυτός καλύπτει τη φιλοδοξία και τον αθλητικό του εγωισμό. Εν τέλει, θα χωράνε όλα τα παραπάνω στα θέλω και τις σκέψεις του ίδιου του Σπανούλη; Ο οποίος εν πολλοίς είναι και αυτός που θα καθοδηγήσει τις εξελίξεις. Παράμετροι που στο σύνολό τους θα ισχύσουν και στην περίπτωση του Γιώργου Πρίντεζη φυσικά.
Οσα κι αν λένε οι απλοί παρατηρητές λοιπόν, το αποτέλεσμα από τους έχοντες λόγο θα καθοριστεί. Το σίγουρο είναι ότι σε τέτοια επίπεδα, πρωταθλητισμού, το συναίσθημα αν όχι σκοτώνεται, σίγουρα δεν επικρατεί. Θα είναι λοιπόν μια «κυνική» προσέγγιση, τριών πλευρών που έχουνε περάσει τόσα πολλά μαζί, πολύ καλά μέχρι και πολύ άσχημα, που ξέρουν και μπορούν να συνεννοηθούν με ειλικρίνια.
