Η εικόνα που οραματιζόταν ο Τζόρντι Μπερτομέου για τον εαυτό του αυτές τις ημέρες δεν του βγήκε ακριβώς. Καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του να γελάει καμαρώνοντας την επικράτησή του έναντι της FIBA και γελώντας χαιρέκακα έναντι αποδεκατισμένων Εθνικών που θα νοσταλγούν τα "βαριά" τους ονόματα που έμειναν πιστά στην Ευρωλίγκα.
Για όποιον δεν έχει πάθη, μίση και κολλήματα, η FIBA που μοιάζει να βγαίνει λαβωμένη από το μπα ντε φερ διαρκείας, έχει κερδίσει την λογική, αλλά και την έξωθεν καλή μαρτυρία του έχοντος τη διάθεση επίλυσης προβλημάτων και όχι όξυνσης αυτών.
Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι η FIBA είχε εξαγγείλει από το 2011 την επαναφορά των προκριματικών και ότι από το 2015 είχε ανακοινώσει λεπτομερώς το χρονοδιάγραμμα και τις ημερομηνίες.
Ακόμα κι αν κάτσεις να συζητήσεις τα αντεπιχειρήματα των περί την Ευρωλίγκα ταγμένων περί της χρησιμότητας των παραθύρων, ουδείς επίσης μπορεί να αμφισβητήσει το τι σημαίνει η Εθνική ομάδα για κάθε χώρα και κάθε άθλημα. Το αν είναι υποχρέωση ή αγγαρεία η συμμετοχή, το αν είναι ανώτερη ευκαιρία από κάθε άλλη.
Η Ευρωλίγκα σε όλο αυτό το διάστημα δεν παρέθεσε πειστικά επιχειρήματα. Μια επίδειξη ισχύος επαναλάμβανε. "Εχω τα μεγάλα κλαμπ, που έχουν τους καλύτερους παίκτες, άρα κάνω ό,τι θέλω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν".
Την ίδια ώρα η FIBA δεν έκανε επίδειξη ισχύος. Θα μπορούσε να το ταβήξει τελείως στα άκρα. Ο κορυφαίος θεσμός του αθλήματος είναι παγκοσμίως, θα μπορούσε να τινάξει πολλά στον αέρα. Αντίθετα, επανερχόταν με συμβιβαστικές προτάσεις. Με τελευταία αυτήν του να "κλείσει" λίγο χρονικά το παράθυρο και να ζητήσει απλά από τη Ευρωλίγκα μια μετάθεση κατά δύο ημέρες της αγωνιστικής. Απορίφτηκε το αίτημα, αλλά στο πακέτο των εντυπώσεων, η FIBA είχε καταγραφεί ως η ψύχραιμη φωνή που επιζητούσε το καλό του αθλήμτος και όχι τη σύγκρουση.
"Εστω κι ένας παίκτης να πάει στις Εθνικές αντί για την Ευρωλίγκα θα είναι ρήγμα και ήττα", είχαν πει οι φανατικοί υποστηρικτές της. Και δεν εννοούσαν την ημέρα των αγώνων, αλλά σε οποιαδήποτε φάση του "παράθυρου". Κάπου εκεί, ο Μπαρτομέου άρχισε να χάνει την αίσθηση του... Καίσαρα που θα παρακολουθούσε καμαρωτός τον αντίπαλο να κατασπαράζεται από τα λιοντάρια.
Δυο παίκτες από 'δω, τρεις από 'κει, μεταξύ των οποίων και μια δυνατή περίπτωση από τα δικά μας μέρη, με τη σημερινή απόφαση των παικτών του Παναθηναϊκού, άρχισε να δείχνει πράγματα. Εστω και για τα δεύτερα ματς, με προτεραιότητα δηλαδή στις "κλειδωμένες" υποχρεώσεις των κλαμπ από την ανυποχώρητη Ευρωλίγκα, έδειξαν διάθεση επικράτησης της λογικής. Εδειξαν ότι τους βασάνισε η κατάσταση, έδειξαν ότι δεν ένιωθαν άνετα σε μια λογική σύγκρουσης, έδειξαν πάνω απ' όλα ότι σέβονται τις Εθνικές τους ομάδες και τους κυριότερους εκφραστές του αθλήματος πολύ περισσότερο από τον κυνικό επιχειρηματία Μπερτομέου. Πιο σωστά, από τον κυνικό υπάλληλό τους Μπερτομέου.
Ο παραλογισμός και το κομφούζιο που εξ αρχής είχε στόχο ο Ισπανός, επικράτησε, αλλά δεν κυριάρχησε σε αυτή την πρώτη φάση. Οι ψύχραιμες φωνές που έστω και την τελευταία ώρα άρχισαν να εκφράζονται εμπράκτως, έδειξαν ότι μέχρι το επόμενο παράθυρο πολλά μπορούν να γίνουν και μάλλον πολλοί τα θέλουν.
Ο παραλογισμός δεν γίνεται παρά να έχει κοντά ποδάρια, όπως και το ψέμμα εξάλλου. Οι λογικές αυταρχισμού, πολέμου και επιδειξιομανίας δεν αρέσουν πάντα ούτε στους συνεταίρους σου. Για αθλητισμό μιλάμε εξάλλου που ακόμα και στο ανώτατο επίπεδο επαγγελματισμού, έχει πολλούς ανθρώπους που δεν ξεχνούν τι (πρέπει να) πρεσβεύει.
