Το παρουσιαστικό του ήταν πάντα αγέρωχο και για όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, ο Κώστας Πολίτης ήταν ένας ωραίος άνθρωπος.
Ενας μπον βιβέρ, με πρωτοποριακές ιδέες για την εποχή του, που ήξερε να εμπνέει αλλά και να κερδίζει το σεβασμό.
Ουσιαστικά ένας άνθρωπος που είχε την ικανότητα εάν καθόσουν μαζί του και μιλούσες, να σε πείσει για τις απόψεις του, ή ακόμα και να σε κάνει να αμφισβητήσεις τις δικές σου !
Πάντα με επιχειρήματα και με κουβέντα, από έναν φιλόσοφο της ζωής ο οποίος ιδιαίτερα μπασκετικά ήταν μπροστά από την εποχή του.
Το μυστικό του που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο θαύμα του Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν ότι κατόρθωνε τεράστιες μορφές της εποχής να τις πείσει να παίξουν για το σύνολο αλλά και για τον ίδιο τον προπονητή.
Κατάφερε μια πεντάδα από κορυφαίες βεντέτες της εποχής να συνυπάρξουν αρμονικά σε ένα ομοιογενές σύνολο και να βάλουν όλοι το εγώ τους κάτω από το εμείς.
Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν ο τελευταίος προπονητής του Παναθηναϊκού με συνεχόμενους τίτλους (1980-82) - πριν η ομάδα μπει στα πέτρινα χρόνια - αλλά και τη χρυσή ευρωπαϊκή σελίδα με την πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας στην κορυφαία εξάδα της Ευρώπης.
Ο «Τσολιάς» όπως ήταν το πρώτο του παρατσούκλι λόγω του λαμπρού παραστήματός του, άφησε το στίγμα του στο ελληνικό μπάσκετ καθώς είχε εισαγάγει πρωτοποριακά πράγματα για την εποχή στην εθνική ομάδα.
Το γεγονός ότι πριν ασχοληθεί με την προπονητική είχε παίξει σε υψηλό επίπεδο μπάσκετ (κυρίως στον Παναθηναϊκό) μέχρι να τερματίσει την καριέρα του η χούντα των συνταγματαρχών (απόλυτα... φυσιολογικό για την εποχή για ένα βέρο Καισαριανιώτη με αριστερές πεποιθήσεις) τον είχε βοηθήσει στον τρόπο σκέψης.
«Το μπάσκετ ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας γιατί έχουμε την ικανότητα να σκεφτόμαστε και να αντιδρούμε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Μη μας βάλεις σε πρόγραμμα μόνο ! Οσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο» ήταν το μότο του ενώ επέμενε ότι οι Ελληνες θα γίνουμε ακόμα καλύτεροι εάν κάποτε ο χρόνος επίθεσης πέσει στα 20’ δευτερόλεπτα».
Ο Κώστας Πολίτης που μετά το 1987 τον αποκαλούσαμε πλέον ως «Ευρωκόουτς» ήταν διορατικός αλλά και φιλόδοξος.
Αφησε μια σίγουρη δουλειά με επιτυχία στον Παναθηναϊκό γιατί ήθελε να δοκιμάσει πλέον τις δυνάμεις του στις εθνικές ομάδες και η συνύπαρξη με τον καλό του φίλο (από παλιά στον Παναθηναϊκό) αλλά και συνοδοιπόρο για πολλά χρόνια από τότε μέχρι και στις μέρες μας, τον Γιώργο Βασιλακόπουλο ήταν ευτυχής.
Ο Κώστας Πολίτης είχε στο μυαλό του να «ψηλώσει» την εθνική στα πλαίσια που εφάρμοζαν τότε οι Γιουγκοσλάβοι και οι Σοβιετικοί αφήνοντας μάλιστα εκτός ομάδας ένα από τα αγαπημένα του παιδιά στον Παναθηναϊκό τον Τάκη Κορωναίο.
Εμπλούτισε την ομάδα και με παίκτες που είχαν ζήσει – έστω και λίγο – την αμερικανική εμπειρία (ο Φασούλας είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ και ο Φιλίππου είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός) αλλά και πιο ψηλούς παίκτες σε όλες τις θέσεις, όπως ήταν ο Σταυρόπουλος, ο Λινάρδος, ο Ανδρίτσος, ο Ρωμανίδης.
Μάλιστα την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στην εθνική (πρόκριση στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας όπου ήρθαμε 10οι) ο Κώστας Πολίτης – λόγω απουσίας του Φασούλα – την πέτυχε με τον Δημήτρη Κοκολάκη που είχε κάνει εκπληκτική εμφάνιση στο κομβικό ματς πρόκρισης για το Παγκόσμιο στο Εκεντρεβίλ της Γαλλίας (130-126 η εθνική μας μετά από τρεις παρατάσεις).
Ο έμπειρος τεχνικός ήταν λάτρης του ρίσκου και δεν του άρεσε ο συντηριτισμός φέρνοντας τότε για το 1987 πολλούς παίκτες που ήταν στα 20-22 τους χρόνια.
Σε εκείνο το μικρό γραφειάκι του στην Καισαριανή που διατηρούσε την ασφαλιστική του εταιρία, πάντα με το τσιγάρο στο χέρι και ενίοτε και το καφεδάκι του, σχεδίαζε πολλές φορές τα πλάνα για την επόμενη μέρα.
Επεισε τον Παναγιώτη Γιαννάκη που ήταν μεγάλος σκόρερ να πάει στον «άσο» και να οργανώνει περισσότερο αφού το σκοράρισμα θα το είχε ο Νίκος Γκάλης και δικαιώθηκε.
Στο τουρνουά Ακρόπολις (το κλασσικό «ζέσταμα» της εθνικής μας πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση) ο κόουτς είχε δώσει εντολή στο ματς με τη Γιουγκοσλαβία να δίνουν οι παίκτες της εθνικής βοήθεια στα μαρκαρίσματα, γνωρίζοντας ότι οι «πλάβι» θα μας «εκτελέσουν» από την περιφέρεια όπως και έγινε αφού δεχτήκαμε πάνω από μια ντουζίνα τρίποντα !
Στο Ευρωμπάσκετ όπως λίγες μέρες αργότερα η βοήθεια στην άμυνα άλλαξε και ερχόταν πλέον από μέσα προς τα έξω και τους περιφιρειακούς που είχαν την αρχική ευθύνη στο μαρκάρισμα.
Η ομάδα του Τσόσιτς μπλόκαρε και έφυγε από την Αθήνα με δύο ήττες από τη μικρή Ελλάδα την οποία είχε...κατατροπώσει λίγες μέρες πριν στο φιλικό !
Ο κάθε παίκτης είχε το ρόλο του με τον Κώστα Πολίτη και αυτό φάνηκε και με τη συνεισφορά παιδιών όπως ο Ανδρίτσος, ο Ιωάννου, ο Καμπούρης, ο Λινάρδος κ.λπ.
Ο Κώστας Πολίτης ήταν νηφάλιος και μετέδιδε αυτή την ηρεμία και στους παίκτες του και είναι χαρακτηριστικό ότι στο Ευρωμπάσκετ όπου όλων οι παλμοί ήταν στα ύψη, όπως είχε εξομολογηθεί, ο ίδιος μόνο πριν το τελευταίο παιχνίδι του ομίλου με τη Γαλλία (όπου αν το χάναμε θα παίζαμε για τις θέσεις 9-12) πήρε δύο ασπιρίνες για να ηρεμήσει !
Στα πρόσωπα του γυμναστή Νίκου Σισμανίδη και του τρέινερ, Γκάς Σαρηγιαννίδη ο Κώστας Πολίτης είχε βρει τους τέλειους συνεργάτες για μια πρωτοποριακή από κάθε άποψη προετοιμασία εκείνης της εθνικής ομάδας του 1987 με συστήματα βιορυθμών, χαλάρωσης και άλλων θεμάτων που στη χώρα μας εμφανίστηκαν μετά από καμμιά δεκαετία.
Ο άθλος του 1987 ήταν η μεγαλύτερη δικαίωση για το πλάνο και τη φιλοσοφία ενός ανήσυχου ανθρώπου όπως ήταν ο Κώστας Πολίτης, που αργότερα και αφού πέρασε από τους πάγκους του Παναθηναϊκού (εκ νέου) και του ΠΑΟΚ δούλεψε ιδιαίτερα σε ένα αγαπημένο του πρότζεκτ το αναπτυξιακό της ομοσπονδίας για τις εθνικές ομάδες και την εξέυρεση νέων ταλέντων.
Αυτό που χαρακτήριζε τον Κώστα Πολίτη είναι ότι θα έλεγε την άποψή του ανεξαρτήτου κόστους, όπως έκανε και στην κόντρα του με το Νίκο Γκάλη, ή όταν διαφώνησε κάθετα με την ονομασία του κλειστού του ΟΑΚΑ με το όνομα του κορυφαίου Ελληνα μπασκετμπολίστα, εξηγώντας ότι αυτό που πέτυχε η Ελλάδα το 1987 ήταν ομαδική δουλειά.
Δεν ήταν άνθρωπος που προκαλούσε, αλλά ήθελε πολλές φορές να «πειράξει» τον αντίπαλο και να σπάσει λίγο τον πάγο όπως έκανε στην κοινή συνέντευξη Τύπου των προπονητών στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ.
«Ο Γιάννης θα έρθει στο τέλος να με συγχαρεί και να μου δώσει το χέρι αφού θα έχουμε νικήσει» είπε για τον ημιτελικό Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού και τον αντίπαλό του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος απάντησε με την ατάκα: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».
Ο Κώστας Πολίτης με ότι καταπιανόταν έδινε όλο του το είναι και αυτό ίσχυε και για την προσωπική του ζωή και την οικογένεια.
Δυστυχώς έφυγε νωρίς αλλά το στίγμα που άφησε στο ελληνικό μπάσκετ (βοηθώντας στα μέγιστα στην εκτόξευσή του) θα μείνει για πάντα εδώ να τον θυμίζει έτσι αγέρωχο όπως τον γνωρίσαμε.
Πραγματικό «Τσολιά».
Υ.Γ. Η ατάκα του Αργύρη Καμπούρη ότι: "Χάσαμε τον πατέρα μας, τον άνθρωπο που έδινε ίσες ευκαιρίες σε όλους" τα λέει όλα.
