Πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στη Βαρκελώνη και το ΟΑΚΑ; Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τη διανύσει σε μια εβδομάδα μέσα από... αναταράξεις, «υπερωρίες» στο παρκέ, ένα καλό τεστ με τον ΠΑΟΚ και όπως είπε και ο Πασκουάλ «ενωμένος».
Ξεκινάμε από το δεδομένο –αδιαμφισβήτητο- πως οι ομοιότητες Μπαρτσελόνα και Μπάμπεργκ, σταματούν σε αυτό το αρχικό «Μπα». Ο Αντρέα Τρινκιέρι έχει στα χέρια του μια ομάδα πολύ διαφορετική από την περσινή, με πολλά νέα πρόσωπα, πολύ πιο «βαριά», ιδιαίτερα στους ψηλούς, που θέλει πάρα πολύ δουλειά ακόμη για να γίνει αυτό που θα ήθελε να δει, ή αυτό που πρέπει για τα υψηλά στάνταρ της Ευρωλίγκας. Από την άλλη αυτό δεν μειώνει την προσπάθεια του Παναθηναϊκού ή τη νίκη του, ούτε βάζει ερωτηματικά στα συμπεράσματα που βγαίνουν.
Το ένα είναι κάτι που μάλλον έχουν συνειδητοποιήσει όλοι: Ο Καλάθης, ανεξάρτητα από το αν έχει τον τίτλο του αρχηγού, είναι ο ηγέτης της ομάδας. Θα σκοράρει, θα πασάρει, θα πιέσει στην άμυνα, θα τρέξει. Αν αυτός είναι καλά, όλα γίνονται καλύτερα και απλούστερα για τον Παναθηναϊκό και οι συμπαίκτες του νιώθουν «ασφαλέστεροι» όταν αυτός καθοδηγεί το παιχνίδι. Όχι πως γίνονται συγκρίσεις, αλλά η πληρότητα στη γραμμή των στατιστικών του, σχεδόν σε κάθε παιχνίδι πλέον, θυμίζει στατιστική Διαμαντίδη. (Και μια μικρή παρατήρηση κάπου εδώ: Αυτοί που έφτιαχναν με τόσο ζήλο λίστες κορυφαίων της Ευρωλίγκας και δεν τον έχουν μέσα, τι βλέπουν;)
Τα καλά νέα για τον ίδιο τον Καλάθη είναι πως όπως φαίνεται θα έχει φέτος τις ανάσες που χρειάζεται. Ο Λούκας Λεκαβίτσιους δεν γεμίζει το μάτι, δεν είναι κακό να το παραδεχθούμε, αλλά σήμερα έδειξε πως πρώτον δεν καταλαβαίνει από πρεμιέρες και δεύτερον πως μπορεί να βοηθήσει όχι σε ένα, αλλά σε διαφορετικά κομμάτια του παιχνιδιού, και στην πίεση και στην εκτέλεση. Ήταν κάτι που φαινόταν και το 2014 στην Εθνική Νέων της Λιθουανίας στην Κρήτη. Το ερωτηματικό για το 1μ80 του κρεμόταν τότε πάνω από το κεφάλι του, κρέμεται και τώρα για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους πέρυσι του έδωσε νέα πνοή και μπασκετική ζωή. Μην ξεχνάμε πως δύο χρόνια νωρίτερα, δεν υπολογιζόταν καν στην προεπιλογή της Εθνικής της χώρας του, παρότι ταλαιπωρείται τα τελευταία χρόνια από έλλειψη περιφερειακών.
Ο Τσάβι Πασκουάλ, αν και πρόωρο, δείχνει να έχει βρει το αντίδοτο για τον πονοκέφαλο της ξεκούρασης του Καλάθη. Είδε επίσης τον Κρις Σίνγκλετον να θυμίζει απλά Σίνγκλετον, αφήνοντας το παιχνίδι με double double και άλλον αέρα. Ποντάρει σταθερά στον Τζέιμς Γκιστ, μοιράζει το χρόνο στη θέση τρία ανάμεσα στον Κέι Σι Ρίβερς και τον Ματ Λοτζέσκι, θα έχει τον Νίκο Παππά –όπως φαίνεται πάντα- ως έκτο παίκτη (χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα είναι η πρώτη αλλαγή), θα χρησιμοποιεί τον Βουγιούκα την τεχνική και την εμπειρία του στα παιχνίδια που του ταιριάζουν, θα δίνει στον Γκάμπριελ κάποια λεπτά για να δώσει ανάσες σε άλλους και θα περιμένει να βρει την αυτοπεποίθησή του ο Ντένμον, που δείχνει να είναι αυτός που χρειάζεται περισσότερο χρόνο, από αυτούς που αποκτήθηκαν για να έχουν χρόνο.
Ο Ζακ Όγκαστ και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο είναι δύο παίκτες που μοιάζουν και ταυτόχρονα διαφέρουν, αλλά ο Καταλανός ξέρει τι θέλει να πάρει από αυτούς: Πίεση, αλλαγές στην άμυνα, ενέργεια και ότι μπορέσει περισσότερο στην επίθεση. Σε όλα αυτά βοηθάει πως είναι και οι δύο ιδιαίτερα αθλητικοί. Σε όλα αυτά τροχοπέδη μπαίνει το γεγονός ότι δεν έχουν παίξει αυτό που λέμε «οργανωμένο μπάσκετ». Όχι το... τσούκου τσούκου, αλλά να τρέχεις και να ξέρεις γιατί τρέχεις και προς ποια κατεύθυνση. Και στους δύο λείπει αυτή η εμπειρία και οι πρώτοι που πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως χρειάζονται τον χρόνο τους, είναι οι ίδιοι. Γιατί ο Πασκουάλ το γνωρίζει, όπως γνωρίζει πως πρέπει να τους περιμένει.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι για να τερματίσει τελευταίος στην κούρσα της Ευρωλίγκας, επειδή έχασε όπως έχασε από την Μπαρτσελόνα, δεν είναι και για τίτλο επειδή νίκησε την Μπάμπεργκ στο ΟΑΚΑ. Όπως φάνηκε και πέρυσι, οι λύσεις, ο πάγκος με βάθος και η σταθερότητα στην απόδοση είναι τα στοιχεία που σε οδηγούν ως την γραμμή τερματισμού
