Ούτε ο πιο αισιόδοξος! Όποιος πει ότι περίμενε πως το κλειστό της Λευκόβρυσης, 3.500 θέσεων παρακαλώ, θα γέμιζε στον χθεσινό αγώνα της Εθνικής Γυναικών με την Μεγάλη Βρετανία (και αυτό παίζει το ρόλο του) ψεύδεται. Δεν ξέρουμε αν «και τρώει και ψεύδεται» όπως η θρυλική Σούζη της Ρένας Βλαχοπούλου, αλλά το δεύτερο είναι σίγουρο. Οι αισιόδοξοι, λοιπόν, μιλούσαν για περίπου 1.500 φιλάθλους. Κάποιοι, άνθρωποι της ΕΚΑΣΔΥΜ, έκαναν ένα βήμα παραπέρα. Αυτοί ήξεραν τι είχε τραβήξει το τηλέφωνό τους τις τελευταίες μέρες... Όμως ένα γεμάτο γήπεδο; 3.500 θέσεων; Σε αγώνα με τη Μεγάλη Βρετανία; Για Εθνική Γυναικών;
Ένα περιστατικό που έγινε στο εκδοτήριο που είχε στηθεί στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης, ίσως να δίνει απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις: Ένα πιτσιρικάς, αν ήταν 13-14 χρονών, εμφανίστηκε για να πάρει το εισιτήριό του. Όταν ήρθε η ώρα να το πληρώσει, έβγαλε από την τσέπη του και μετρούσε στον ταμία κάθε κερματάκι που είχε στην χούφτα του: πενηντάλεπτο, εικσάλεπτο, πεντάλεπτο. Τα είχε καταφέρει... Είχε μαζέψει τα πέντε ευρώ που χρειαζόντουσαν για να περάσει την πόρτα του γυμναστηρίου να δει την Εθνική! Το χαμόγελό του όταν παρουσιάστηκε απλά στο εκδοτήριο ήταν όλα τα λεφτά του κόσμου μαζί.
Είναι κάτι που έχει κερδίσει αυτή η ομάδα. Κάτι που δεν της το χάρισαν, αλλά το κατέκτησε με πολύ κόπο και δουλειά όχι ενός καλοκαιριού, αλλά πολλών χρόνων. Γι’ αυτό και αποκτά μεγαλύτερη αξία. Ίσως και οι ίδιες οι διεθνείς να κατάλαβαν τώρα, χθες το απόγευμα, τι κατάφεραν πέρυσι το καλοκαίρι (όπου το «πέρυσι» μπαίνει με την αθλητική έννοια, της προηγούμενης σεζόν), βλέποντας (και) πούλμαν από τις γύρω περιοχές να φτάνουν στο γήπεδο για να τις δουν, κορίτσια από την Ξάνθη που είχαν κάνει το ταξίδι ως την Κοζάνη!
Η τέταρτη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Τσεχίας, η πρόκριση στο Παγκόσμιο του 2018, η διεκδίκηση μιας θέσης στο Ευρωμπάσκετ 2019 τώρα, με αυτούς τους αγώνες, είναι έργο δικό τους, είναι προσπάθεια και κόπος δικός τους που τώρα δικαιώνεται, αναγκάζοντάς μας να ασχοληθούμε μαζί τους, θέλοντας και μη!
Κόντρα σε διαξυφισμούς για παράθυρα, πόρτες, κουφώματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αυτές είναι εκεί, δηλώνουν πως η Εθνική Ομάδα είναι η ομάδα τους, ρισκάρουν, παλεύουν και όταν και κάτι δεν το νιώθουν καλά, πεισμώνουν ακόμη περισσότερο. «Για εμάς, αλλά κυρίως για να μην απογοητεύσουμε αυτόν τον κόσμο». Όπως άλλωστε ειπώθηκε από μια φωνή εκεί στα αποδυτήρια «ας χάσουμε αν είναι, αλλά ας παλέψουμε σε κάθε φάση, σε κάθε μπάλα, να ξέρουμε πως κάναμε ότι μπορούσαμε»... Όπως έχουν αποδείξει άλλωστε, όταν τα κάνουν όλα αυτά, δεν χάνουν κιόλας. Γιατί όπως έχουμε ξαναπεί, καρδιά, μυαλό, ψυχή και όλα αυτά, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως αυτή η ομάδα έχει πλάνο, έχει καντάρια μπάσκετ μέσα της και κάποιες από τις κορυφαίες αθλήτριες της Ευρώπης.
Όλος ο κόσμος που γέμισε λοιπόν το γήπεδο χθες εκεί στη Λευκόβρυση, το ξέρει... Αντιδράει στην γνησιότητα, την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό αυτής της ομάδας και την αγκαλιάζει. Και το αντίστροφο. Σαράντα λεπτά πέρασαν μέχρι να μπορέσουν να βγουν από το γήπεδο χθες, από τις αγκαλιές, τα μπράβο, τα συγχαρητήρια, τα χαμόγελα, τα αυτόγραφα, τις σέλφι... Και το πιο ελπιδοφόρο; Η πλειοψηφία ήταν μικρά κορίτσια που ήξεραν με ποιες μιλούσαν, τι είχαν κάνει και είχαν τα μπασκετικά τους πρότυπα εκεί μπροστά τους. Κάτι που δεν κοστολογείται με τίποτα. Και το καλύτερο; Αυτή η ομάδα θα μας αναγκάσει για τουλάχιστον δύο – τρία χρόνια ακόμη να ασχολούμαστε μαζί της, βάζοντας ίσως τα πιο γερά θεμέλια στο γυναικείο μπάσκετ.
Υ.Γ.1 Η παρουσία της Αφροδίτης Κοσμά και της Άννας Νίκης Σταμολάμπρου είναι από μόνη της σημείο αναφοράς. Η μία με εγχείρηση στον ώμο, η άλλη με πατερίτσες. Δεν προβληματίστηκαν για το πώς και το γιατί. Και για τις δύο ήταν δεδομένο πως έπρεπε να είναι εκεί. Δίπλα στις συμπαίκτριές τους. Αυτονόητο.
Y.Γ.2 Και κάτι τελευταίο και πολύ σύντομο: Πόσο ξύλο μπορεί να τρώει η Άρτεμις Σπανού ΣΕ ΚΑΘΕ αγώνα; Απίστευτο παράδειγμα! Respect που λένε κι εκεί στη Μεγάλη Βρετανία...
