Η κανονική περίοδος του ΝΒΑ φτάνει προς το τέλος της και το Basketa.gr επιχειρεί να αναλύσει τους λόγους που το ενδιαφέρον της... έχει πια χαθεί μέχρι να αρχίσουν τα playoffs, εξηγώντας τους λόγους, για τους οποίους έχασε όποια αίγλη είχε και απευθύνοντας έκκληση στον «Περικλή» του μπάσκετ, Άνταμ Σίλβερ, να σώσει ένα προϊόν που τόσο κόπο έκανε για να το μετατρέψει στο πιο εμπορικό του πλανήτη.
Κάθε χρόνο οι περισσότεροι φίλοι του μπάσκετ, που ασχολούνται με το ΝΒΑ, έχουν μία σκέψη στο μυαλό τους. «Στα playoffs οι ομάδες σοβαρεύουν», είναι το επιχείρημά τους απέναντι σε όσους αμφισβητούν τη σοβαρότητα του παιχνιδιού στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, θεωρώντας πως το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι ενδεχομένως πιο ενδιαφέρον, ενέχοντας πολύ πιο έντονα το στοιχείο της τακτικής.
Μπορεί το τελευταίο να μην ισχύει ιδιαίτερα, αλλά είναι αλήθεια πως, εδώ και αρκετά χρόνια, η regular season δεν είναι πια η ίδια με τα προηγούμενα χρόνια. Παίκτες που ξεκουράζονται, άλλοι που… φτιάχνουν απλά τα στατιστικά τους και κοιτάζουν να «σπάσουν» ρεκόρ, αδιάφοροι βαθμολογικά αντίπαλοι ή με σκοπό να… βρεθούν στον πάτο, θέλοντας να φέρουν με αυτό τον τρόπο ένα κορυφαίο pick κι έναν ανερχόμενο σούπερ σταρ στην ομάδα τους.
Όλα αυτά αποτελούν τη σκληρή πραγματικότητα, ως συνέπεια μιας κανονικής περιόδου, η οποία με τον καιρό χάνει το πραγματικό αγωνιστικό της ενδιαφέρον, που δεν είναι άλλο από τη «μάχη» για το αποτέλεσμα. Το Basketa.gr εξηγεί το τι έχει καταστήσει τη regular season ένα κομμάτι της σεζόν, που έχει γίνει… σχεδόν βαρετό και χρειάζεται «βαθιές» τομές, ώστε να αποκτήσει ξανά αίγλη.
https://www.youtube.com/watch?v=tLhYeR-7xrI&ab_channel=NBAonTNT
Φαβορί και λουφαδόροι… από τα πρώτα ματς
Πριν από δύο χρόνια πραγματοποιήθηκε μια ανάλυση από τη Washington Post, σύμφωνα με την οποία το ΝΒΑ θα έπρεπε να σκεφτεί πολύ σοβαρά να μειώσει τα 82 παιχνίδια μιας κανονικής αγωνιστικής περιόδου. Τα 72 φετινά ματς, μάλιστα, αν τη λάβουμε υπόψη μας, όχι απλά δεν αποτελούν κάποια σοβαρή περικοπή, ώστε να σταθμιστούν ορισμένοι παράγοντες που μετατρέπουν τη regular season στη μορφή, που τη βλέπουμε σήμερα, αλλά θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για… μια τρύπα στο νερό.
Η ανάλυση αυτή, λοιπόν, αναφέρει πως οι ομάδες που θα ξεχωρίσουν για την τελική οκτάδα, που θα περάσει από κάθε περιφέρεια, καταφέρνουν να το πετύχουν από τους πρώτους μόλις 15 αγώνες. Μέσα σε αυτό το διάστημα, δηλαδή, καταλαβαίνουμε ποιος θα πάει στην κορυφή, ποιος τα δίνει όλα για να περάσει στα playoffs, αλλά και ποιος θα δει πως τα σχέδια του δε βγαίνουν και θα… κάνει πίσω, αδιαφορώντας βαθμολογικά.
https://www.youtube.com/watch?v=vbAmV1trBrc&ab_channel=ChrisSmoove
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι αγώνες είναι 82 ή 72 για την φετινή περίπτωση, κάτι που σημαίνει πως οι παίκτες του ΝΒΑ παίζουν τα πενταπλάσια ματς, από όσα χρειάζονται, για να μάθουν ποιος θα προχωρήσει στην χρονιά. Δε θέλουμε σε καμία περίπτωση, βέβαια, να ισχυριστούμε ότι οι ομάδες πρέπει να περιοριστούν στα 15 παιχνίδια ή έναν παρόμοιο αριθμό, κατά το παράδειγμα του αμερικανικού ποδοσφαίρου, που έχει μόλις 16 αγωνιστικές πριν από την postseason. Οι δύο αγώνες έναντι κάθε ομάδας, που στο σύνολο συνθέτουν 58 αγωνιστικές, σύμφωνα με το παράδειγμα της Ευρώπης και όπως πρότεινε η συγκεκριμένη έρευνα, είναι αρκετά πιθανό να αύξανε σε ένα βαθμό το ενδιαφέρον και την ανταγωνιστικότητα των παιχνιδιών.
https://www.youtube.com/watch?v=Sg7w_3qgA6s&ab_channel=GoodfellaSportsTV
Άλλοι έχουν τις πρωτιές, τα στατιστικά και τα βραβεία, άλλοι τους τίτλους
Όπως αναφέραμε νωρίτερα, η κανονική περίοδος του ΝΒΑ έχει υποστεί τέτοια διαφοροποίηση στην ανταγωνιστικότητά της, ώστε να αποτελεί το ιδανικό πεδίο για έναν παίκτη, που επιθυμεί να δημιουργήσει ένα καλό προφίλ για τον εαυτό του, βάσει της στατιστικής και των επιδόσεών του στο παρκέ. Αυτά τα επιτεύγματα, όμως, τείνουν να μείνουν χωρίς ιδιαίτερο νόημα, όπως και η θέση που κατακτά κάθε ομάδα, αφού στα playoffs βλέπουμε μια άλλη εικόνα.
Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στους τελευταίους τρεις παίκτες, που πήραν τα τελευταία τέσσερα χρόνια το βραβείο του MVP. Ο Ράσελ Ουέστμπρουκ έκανε απίθανα πράγματα στο παρκέ στην κανονική περίοδο, «φόρτωνε» κάθε αντίπαλο με triple double και… εκνευριζόταν με συμπαίκτες του, αν κατά λάθος του το στερούσαν για ένα ριμπάουντ, έγινε τελικά MVP για το 2017, αλλά στον πρώτο γύρο των playoffs οι Θάντερ σχεδόν «σκουπίστηκαν» από τους Ρόκετς, με τον ίδιο εξαφανισμένο.
https://www.youtube.com/watch?v=GZDlJvLVqnc&ab_channel=18AAProductions
Καλύτερες ήταν οι πορείες των Τζέιμς Χάρντεν και Γιάννη Αντετοκούνμπο τις επόμενες δύο σεζόν. Αμφότεροι έφτασαν, μετά τα δικά τους ατομικά επιτεύγματα, μέχρι τον τελικό της Περιφέρειας με Ρόκετς και Μπακς, αλλά οι «γαλαξιακοί» Ουόριορς και ο Λέοναρντ με τους Ράπτορς είχαν άλλη άποψη ως προς το δρόμο τους για τον τελικό. Ο Έλληνας σούπερ σταρ διατήρησε, μάλιστα, το βραβείο του MVP πέρυσι, αλλά οι Χιτ του Σπόλστρα έδωσαν μια ηχηρή «σφαλιάρα» στα «Ελάφια», στην ημιτελική φάση του Ορλάντο.
Δεν είναι, φυσικά, μόνο τις συγκεκριμένες χρονιές που ένας MVP δεν πήρε το πρωτάθλημα. Προκαλεί εντύπωση, ωστόσο, που την τελευταία τετραετία δεν έχει φτάσει καν στους τελικούς, δεχόμενος μαζί και έντονη αγωνιστική κριτική, ίσως και περισσότερη από κάθε άλλη περίπτωση, όπου ο MVP δεν πήγε μακριά.
Μια άλλη ενδεικτική κατάσταση για το σε πόσο μικρή υπόληψη βρίσκεται η κανονική περίοδος του ΝΒΑ, είναι η βαθμολογική κατάσταση ορισμένων ομάδων. Κι αν για την περσινή χρονιά μπορούμε να θεωρήσουμε πολύ πιο έντονο τον παράγοντα της πανδημίας, που άφησε τις ομάδες σε μια «φούσκα» στο Ορλάντο, για την φετινή, παρότι και πάλι μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε, είναι εμφανές ότι ορισμένοι απλά… συντηρούν δυνάμεις.
https://www.youtube.com/watch?v=x2GztVTB_9Y&ab_channel=MLGHighlights
Οι Λέικερς είναι 5οι στη Δύση, προσπαθώντας να έχουν έτοιμους τους ΛεΜπρόν και Ντέιβις για τα playoffs και μη δείχνοντας βιασύνη για τους τραυματισμούς τους, ενώ αντίθετα οι Τζαζ και οι Σανς είναι στην πρώτη δυάδα με κάτω από 20 έως τώρα ήττες, αποτελώντας «παράγοντα Χ», όταν τα πράγματα δίνουν πιο δύσκολα. Στην Ανατολή, δε, αν προσέξουμε πέραν της τριάδας των Νετς, Σίξερς και Μπακς, θα δούμε ένα… roller coaster στη βαθμολογική συγκομιδή κάθε ομάδας, που άλλοτε «χτυπά» τετράδα και σε άλλες στιγμές βρίσκεται κοντά στον αποκλεισμό.
Υπάρχουν, φυσικά, και ομάδες που παλεύουν σε κάθε παιχνίδι για να μπουν στην οκτάδα, όπως οι Χιτ, οι Χόρνετς και οι Πέισερς στην Ανατολή ή οι Μπλέιζερς, οι Γκρίζλις, οι Σπερς και οι Ουόριορς στη Δύση, αλλά αποτελούν μάλλον την εξαίρεση. Οι περισσότερες ομάδες «δένουν το γάιδαρό τους» από νωρίς και δίνουν ευκαιρίες σε παίκτες τους να δείξουν το τι αξίζουν, ετοιμάζοντας… τους καλούς για την postseason.
https://www.youtube.com/watch?v=-DW4afx1KXg&ab_channel=MLGHighlights
Το tanking
Έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε «μάστιγα» του ΝΒΑ. Μια ομάδα, που βλέπει πως δεν άρχισε καλά, ή ότι δεν είναι εύκολο να διορθώσει μια κατάσταση, να δείξει μια αγωνιστικότητα στα όρια της αδιαφορίας, με συνέπεια να επηρεάζονται αποτελέσματα και την ίδια να ενδιαφέρεται μόνο για τη λοταρία του draft, μήπως και πάρει το πολυπόθητο πρώτο pick.
Οι Ρόκετς μπορεί να μην είναι σε καμία περίπτωση η ομάδα, που γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα, αλλά αυτό το 15-46 στην τελευταία θέση της Δύσης είναι ίσως υπερβολικό, όπως και το 26-35 των Μπουλς και Ράπτορς στην 11η θέση της Ανατολής, με τη 12η να δίνει… θέση στη λοταρία. Αμφότεροι, μάλιστα, έχοντας μια καλή βάση στα ρόστερ τους, θα μπορούσαν να δουν με καλό μάτι μια υψηλή θέση στο draft.
Βρήκαμε ήδη, επομένως, τρεις ομάδες που δε θα έλεγαν «όχι» σε μια αγωνιστική «κατακρήμνιση», προκειμένου να φέρουν έναν ταλαντούχο νεαρό παίκτη, με προοπτική να πρωταγωνιστήσει στο μέλλον για χάρη τους. Αυτή η τακτική, όμως, μόνο καλό δεν κάνει στην εμπορικότητα του προϊόντος, απομακρύνοντας τον φίλαθλο από ματς, που αγωνιστικά δεν έχουν κάτι να του προσφέρουν.
Άνταμ, κάτι πρέπει να κάνεις…
Ο Άνταμ Σίλβερ έχει συζητήσει αρκετές φορές το ενδεχόμενο μείωσης των αγώνων του ΝΒΑ, εξαιτίας όλων αυτών των παραγόντων, και τα 72 ματς για φέτος αντί των παραδοσιακών 82, ήταν ένα πρώτο «βήμα», που όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται μια σειρά από δράσεις, προκειμένου η regular season να ξαναγίνει… ενδιαφέρουσα για τον φίλαθλο, ώστε να μην την προσπερνά για να βλέπει μόνο τα playoffs.
Μαζί με μια γενναία μείωση αγώνων, η οποία πιθανότατα δε θα έχει ιδιαίτερο κόστος στα έσοδα, από τη στιγμή που έχει περιέλθει σε τέτοιο τέλμα η regular season και αυτά αφορούν περισσότερο τους αγώνες εθνικής εμβέλειας και τα playoffs, ο κομισάριος θα μπορούσε να σκεφτεί τρόπους να δώσει… κίνητρο στις ομάδες να παίζουν μέχρι τέλους τα παιχνίδια τους με τους πρωταγωνιστές τους. Η λογική λέει, ότι ένα τέτοιο κίνητρο θα μπορούσε να είναι οικονομικό, όπως μια άνοδος του salary cap, η οποία θα έφερνε τους ιδιοκτήτες αντιμέτωπους με μια μεγαλύτερη αγωνιστική επένδυση, όπου θα έπρεπε να υποχρεωθούν βάσει του κανονισμού περί κατώτερων και ανώτερων ορίων.
Όλα αυτά, φυσικά, χωρίς η όποια ρύθμιση να ευνοεί με σαφήνεια ομάδες, που επιθυμούν να ξεχωρίσουν και να πάνε «τρένο» για έναν τίτλο. Τα τελευταία χρόνια, άλλωστε, αρκετές superteams δημιουργήθηκαν… με τις ευλογίες της διοργανώτριας αρχής, «χτυπώντας» τον ανταγωνισμό και προωθώντας τη «μονοκρατορία», γεγονός που μπορεί επίσης να έπαιξε ρόλο στπ να φθίνει το ενδιαφέρον της κανονικής περιόδου.
Οι λύσεις υπάρχουν, αλλά είναι στο χέρι Άνταμ Σίλβερ, που έχει ήδη καταφέρει να μετατρέψει το ΝΒΑ στο πιο εμπορικό πρωτάθλημα του πλανήτη, να το περάσει σε ένα επόμενο βήμα και όλη η χρονιά να παρακολουθείται… με κομμένη ανάσα.
https://www.youtube.com/watch?v=jScklypRSWw&ab_channel=FanaticsViewHoops
