Ο Πανιώνιος πέτυχε την πρώτη του νίκη στην φετινή Stoiximan.gr BASKET LEAGUE κόντρα στα Τρίκαλα και ο αρχηγός του, Νίκος Μίχαλος, μιλάει στο basketa.gr για την… επικίνδυνη αποστολή που έχουν μπροστά τους οι παίκτες του Βαγγέλη Ζιάγκου, αναλύοντας με το δικό του τρόπο τα μέχρι τώρα τεκταινόμενα της σεζόν για τον «Ιστορικό» και την προσωπική του σχέση με το σύλλογο.
«Το Σάββατο (16/12) με τα Τρίκαλα… απλά νικάμε», ήταν το «σύνθημα» που επικρατούσε στις τάξεις του Πανιωνίου. Και δεν είχαν άδικο. Μετά από οκτώ ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια και μερικές σημαντικές χαμένες ευκαιρίες στο Κλειστό της οδού Αρτάκης, ο αγώνας αυτός ήταν ίσως η τελευταία ιδανική ευκαιρία για να πάρει… μπρος η μηχανή, μιας και το τελευταίο παιχνίδι για το 2017 θα βρει τους «κυανέρυθρους» να αντιμετωπίζουν στο ΣΕΦ τον Ολυμπιακό (30/12). Αυτή την φορά, η ομάδα του Βαγγέλη Ζιάγκου ήταν συνεπής στο ραντεβού της και ο σύλλογος που τα τελευταία 2.5 χρόνια ψάχνει τη δική του «εξιλέωση» μετά την κάθοδο στη Β’ Εθνική, θέλει να ολοκληρώσει το τελευταίο κομμάτι της, που δεν είναι άλλο από την εκ νέου καθιέρωση στη μεγάλη κατηγορία.
Σε σχέση με τη δοκιμασία που ξεκινούσε το φθινόπωρο του 2015, βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούν κοινά σημεία αναφοράς. Ο ένας είναι ο Βαγγέλης Ζιάγκος, που αντικατέστησε τον Κώστα Σορώτο στις πρώτες αγωνιστικές και οδήγησε τον Πανιώνιο στην άνοδο στην Α2, με τη ζωή να του επιφυλάσσει ένα περίεργο παιχνίδι, αφού πρώτα απομακρύνθηκε λόγω της αλλαγής διοίκησης, για να έρθει στη θέση του ο Νίκος Οικονόμου, ενώ με μία παρόμοια συγκυρία πριν από λίγο καιρό επέστρεψε, έστω κι αν πρώτα χρειάστηκε να φύγει ο Γιώργος Καλαφατάκης. Ο άλλος είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση παίκτη, με μία ξεχωριστή καριέρα αν την κοιτάξει κανείς προσεκτικά. Βρήκε το «λιμάνι» του στην Νέα Σμύρνη σε μία στιγμή όπου η καριέρα του φαινόταν να βρίσκεται στη «δύση» της, αλλά έχει καταλήξει να αποτελεί πλέον ένα «σύμβολο» του Πανιωνίου, το οποίο αποτελεί την «έμπνευση» για τη συνέχεια μίας επίπονης προσπάθειας. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως είναι το πρόσωπο, γύρω από το οποίο συγκεντρώνεται η αισιοδοξία, ότι το τέλος θα είναι ξανά χαρούμενο. Το ένα «επεισόδιο» ίσως να προβλήθηκε το περασμένο Σάββατο (16/12), με τον ίδιο να αφιερώνει και στον εαυτό του την επικράτηση έναντι των Τρικάλων.
Ο λόγος δεν μπορεί να γίνεται για άλλον, από τον Νίκο Μίχαλο. Ο αρχηγός του «Ιστορικού» προχώρησε σε μία δική του «εξομολόγηση» στο basketa.gr για το τι σημαίνει αυτή η αποστολή, όχι μόνο για τον ίδιο ή τον προπονητή του, αλλά και ολόκληρο τον οργανισμό του Πανιωνίου. Εξηγεί για ποιο λόγο προέβη στην προσωπική αφιέρωση και αναλύει τα έως σήμερα πεπραγμένα στην ομάδα του, μην κρύβοντας την εκτίμησή του για τον κόουτς Ζιάγκο. Ο κόσμος δε λείπει από τις αναφορές που πραγματοποιεί, ενώ μας αποκαλύπτει το τι συμβολίζει αυτός ο σύλλογος στη ζωή του.
Η καρδιά του Πανιωνίου, λοιπόν, «χτυπά» ακόμη Νίκο…
Εμείς ξέραμε πολύ καλά, ότι ήμασταν «ζωντανοί» παρά την απουσία νικών, από τη στιγμή που έγινε η αλλαγή προπονητή. Δουλεύοντας κάθε μέρα, βλέπαμε την αλλαγή που γινόταν αγωνιστικά, παρά το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο να αφομοιώσεις την φιλοσοφία ενός προπονητή, όπως ο Βαγγέλης Ζιάγκος. Πρόκειται για ένα μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών, που χρειάζεται υπομονή μέχρι να εφαρμοστεί πλήρως στο παρκέ, ενώ μέχρι τον αγώνα με τα Τρίκαλα δεν είχαμε σε μερικές περιπτώσεις τύχη, ώστε να πάρουμε κάποια αποτελέσματα που θα μας βοηθούσαν περισσότερο. Η επιβράβευση της προσπάθειας μας, με λίγα λόγια, άργησε να έρθει, αλλά τελικά ήρθε με την νίκη κόντρα στα Τρίκαλα.
Σε δημοσίευσή σου στο Facebook, ανέφερες πως είναι μία νίκη όχι μόνο για την ομάδα, αλλά και εσένα προσωπικά. Τι εννοούσες με αυτό;
Αφιέρωνα την νίκη και στον εαυτό μου, γιατί στην ηλικία που βρίσκομαι είναι πολύ δύσκολο να γίνεις αποδεκτός από τον μπασκετικό κόσμο, με την έννοια ότι μπορείς ακόμη να συνεισφέρεις σημαντικά σε υψηλό επίπεδο. Αυτό, φυσικά, είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, δεν το συναντάς δηλαδή στο εξωτερικό. Βλέπεις, για παράδειγμα, τον Ναβάρο να αγωνίζεται σε τόσο υψηλό επίπεδο ακόμη και κανείς δεν τον αμφισβητεί στην Ισπανία. Εδώ, λοιπόν, αποτελεί μεγάλο κατόρθωμα να πείσεις το κοινό πως αξίζεις να παίζεις σε αυτό το επίπεδο στα 40 σου χρόνια. Χρειάζεται να έχεις μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Αυτοί ήταν οι λόγοι που έδωσα μία προσωπικά διάσταση σε αυτή την νίκη.
Η νίκη σας αυτή είναι η πρώτη στο πρωτάθλημα. Θα μπορούσε να είναι και αυτή που θα αλλάξει το «μομέντουμ» της σεζόν για εσάς;
Σε καμία περίπτωση. Το «μομέντουμ» για εμάς δεν αλλάζει με την νίκη επί των Τρικάλων, αλλά είναι σημαντική για να προσαρμοστεί η νοοτροπία των ξένων παικτών στα δεδομένα μίας ομάδας, όπως ο Πανιώνιος, καθώς και ενός πρωταθλήματος με τις απαιτήσεις που έχει το ελληνικό. Για εμάς το κρίσιμο ματς που μπορεί να αλλάξει το «μομέντουμ», είναι στις 6 Ιανουαρίου κόντρα στον Άρη, καθώς από αυτό το παιχνίδι αρχίζει μία σειρά αγώνων εντός έδρας που μπορούμε να κερδίσουμε και να θέσουμε τους εαυτούς μας ως δυνατούς υποψηφίους για την παραμονή στην κατηγορία. Υποδεχόμαστε ομάδες σαν τον Φάρο και τον Κόροιβο, κάτι που σημαίνει πως έχουμε σε κάθε περίπτωση τις πιθανότητές μας, αν τα καταφέρουμε με αντίπαλο τον Άρη. Είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε ματς αυτού του είδους, ώστε να έχουμε την πολυτέλεια να ελπίζουμε.
Ανέφερες νωρίτερα ότι νιώθατε πως είστε «ζωντανοί» από τη στιγμή που έγινε αλλαγή στην τεχνική ηγεσία του Πανιωνίου. Τι θεωρείς πως πήγε στραβά στο πρώτο διάστημα με τον Γιώργο Καλαφατάκη, αν και υπήρχαν και με τον ίδιο στον πάγκο εξίσου πολλές δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεράσετε, πριν από την πρεμιέρα;
Θεωρώ πως δύο είναι τα πράγματα που δεν πήγαν καλά με τον κόουτς Καλαφατάκη, χωρίς φυσικά να τα αναφέρω ως μομφή προς την αξία του ιδίου ως προπονητή. Ο κόουτς Καλαφατάκης, αρχικά, είχε ένα σημαντικό πρόβλημα με τις συνεχόμενες αλλαγές ξένων παικτών. Μία τέτοια κατάσταση είναι πολύ δύσκολο να δώσει «ταυτότητα» σε μία ομάδα και κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα, σε μία ούτως ή άλλως δύσκολη αποστολή που έχει ο προπονητής. Στη συνέχεια, ήταν εξίσου απαιτητικό για το σύνολο που υπήρχε, να παίξει το μπάσκετ που ήθελε ο κόουτς, δηλαδή ένα πιο ελεύθερο μπάσκετ που βασίζεται αρκετά στην ψυχολογία. Το αρνητικό σημείο αυτού του τρόπου παιχνιδιού, είναι ότι δεν χρειάζεσαι απλά καλούς παίκτες για να τον εφαρμόσεις, αλλά με μεγάλες ικανότητες. Κατά τα άλλα, δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα με τον Γιώργο Καλαφατάκη, όλοι γνωρίζουν άλλωστε πόσο καλός προπονητής είναι. Υπάρχει, όμως, μία μεγάλη διαφορά νοοτροπίας μεταξύ του ιδίου και τον Βαγγέλη Ζιάγκου, και για το λόγο αυτό με το που ήρθε στην ομάδα ο Βαγγέλης, ήταν εξίσου δυσμενής η κατάσταση. Έπρεπε να προσαρμοστούμε στο δικό του μπάσκετ, κάτι που σήμαινε νέες αλλαγές ξένων, αγωνιζόμασταν χωρίς κόσμο για αρκετό καιρό και χώρος για υπομονή δεν υπήρχε πολύς πια.
Θα συνεχίσουμε για λίγο ακόμη την «προπονητολογία», μιας και ο Βαγγέλης Ζιάγκος είναι μία ξεχωριστή περίπτωση για τον Πανιώνιο, καθώς επέστρεψε σε μία ομάδα, από την οποία είχε απομακρυνθεί μόλις μετά από μία άνοδο. Έχοντας κι εσύ μία ξεχωριστή σχέση μαζί του, μιας και έχεις αναφέρει στο παρελθόν πως είναι ο ένας από τους δύο προπονητές που έχεις πολύ υψηλά στη συνείδησή σου (σ.σ. ο άλλος είναι ο Νίκος Οικονόμου), θεωρείς πως η επάνοδός του αυτή και η προσπάθεια να σωθεί η χρονιά, μπορούν να αποτελέσουν μία προσωπική δικαίωση για τον ίδιο;
Η ερώτηση αυτή είναι ένα θέμα του Βαγγέλη, ώστε να απαντήσει αν όντως αποτελεί μία προσωπική δικαίωση ή όχι. Το σημαντικό είναι πως βρίσκεται ξανά στον Πανιώνιο, μία ομάδα για την οποία είχε κάνει την υπέρβαση να φύγει από συλλόγους της Α1 και της Α2, ώστε να την προπονήσει στη Β’ Εθνική, χωρίς να είμαστε μάλιστα τότε φαβορί για την άνοδο. Είναι αλήθεια πως τρέφω πολύ μεγάλη εκτίμηση για τον ίδιο και θέλω να του πω δημόσια ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τη βοήθεια που έχει προσφέρει στην καριέρα μου. Είναι ένας από τους συντελεστές, άλλωστε, για μία πολύ καλή διετία που έχω πραγματοποιήσει αγωνιστικά. Σχετικά με το κομμάτι του πεπρωμένου που ανέφερες, πάντως, αρκεί να σου πω μία ιστορία με τον ίδιο. Ένα απόγευμα, είχε έρθει στα αποδυτήρια και μου είπε το εξής: «Αν δουλέψεις πραγματικά, θα παίζεις μαζί μου στην Α1». Αποδείχθηκε πως είχε δίκιο, με τη ζωή να τα φέρνει έτσι τελικά.
Πόσο δύσκολη γίνεται η προσαρμογή στις απαιτήσεις αυτές, όταν μάλιστα βρίσκεστε με την πλάτη στον τοίχο, ειδικά από τη στιγμή που μπαίνει στην «εξίσωση» και ο κόσμος; Πρόκειται, βέβαια, για ένα κοινό που σας ακολούθησε και στις ημέρες που παίζατε στη Β’ Εθνική και αποφάσισε να μη σας παρατήσει.
Ο κόσμος των μεγάλων αθηναϊκών ομάδων, όπως και του Πανιωνίου, είναι φοβερά απαιτητικός, για τον απλούστατο λόγο ότι έτσι είναι ο Έλληνας οπαδός. Γνωρίζεις πως μετά από μία αποτυχία θα τους δεις να σου ασκούν δριμεία κριτική, αλλά σε μία επιτυχία θα νιώσεις απλόχερα την αναγνώρισή τους. Όταν παίζεις στον Πανιώνιο, ξέρεις ότι ή θα απογειώσεις την καριέρα σου ή θα χαντακωθείς. Απόδειξη είναι ότι από τα 24 παιδιά που αγωνίστηκαν στη Β’ Εθνική και την Α2, βρίσκουν καλές συμφωνίες με αξιόλογες ομάδες. Ως αρχηγός, λοιπόν, και ως αθλητής μίας τόσο μεγάλης ομάδας, δέχομαι το «πακέτο» απαιτήσεων που οφείλω να επωμιστώ. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, άλλωστε, βλέποντας επί παραδείγματι χίλια άτομα να έρχονται στην προπόνηση να σε ενθαρρύνουν, όπως έγινε στη δική μας περίπτωση πριν από το ματς με τα Τρίκαλα ή πριν από το παιχνίδι της ανόδου από την Α2 με τον Δούκα.
Οι ξένοι έχουν συνηθίσει αυτό που περιγράφεις;
Όχι και είμαι κάθετος σε αυτό. Πώς να το συνηθίσουν, άλλωστε, όταν δεν έβλεπαν κόσμο στα πρώτα εντός έδρας ματς, λόγω τιμωρίας, ενώ πλην των Τσούκποβιτς-Κράβιτς κανείς τους δεν είχε βιώσει ξανά αυτή την ατμόσφαιρα και αυτές τις απαιτήσεις; Είναι απόλυτα λογικό να μη γνωρίζουν τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε ένα σύλλογο, όπως ο Πανιώνιος και μερικοί ξεκίνησαν να καταλαβαίνουν στο ματς με τα Τρίκαλα. Θεωρώ, ότι θα αρχίσουν να γίνονται «Έλληνες» στο δεύτερο γύρο. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, το πώς έχουν αλλάξει οι εποχές. Παλιότερα, ένας ξένος ερχόταν εδώ με συμβόλαιο της τάξης των 300-400 χιλιάδων ευρώ και με όλες τις υπηρεσίες στη διάθεσή τους, οπότε «εγκλιματιζόταν» άμεσα… είτε ήθελε είτε όχι. Τώρα τα παιδιά που έρχονται, αφήνουν το σπίτι τους για ένα πενιχρό συμβόλαιο και χωρίς πολλές υπηρεσίες. Οπότε πρέπει να είμαστε κι εμείς λίγο πιο λογικοί, ως προς το τι πρέπει να τους ζητάμε.
Η σεζόν αυτή, λοιπόν, και δη με τον τρόπο που έχει εκτυλιχθεί, αποτελεί ένα μεγάλο «στοίχημα» για πολλούς από εσάς. Εσύ μήπως θα σκεφτόσουν την καθιέρωση του Πανιωνίου στη μεγάλη κατηγορία, ως ένα ιδανικό επίτευγμα για την καριέρα σου, στο κλείσιμό της;
Είναι σίγουρα κάτι ιδανικό, ειδικά λόγω της συνθήκης που σου ανέφερα νωρίτερα, με τι συμπεριφορά του κόσμου έναντι των βετεράνων αθλητών. Δε θα μιλήσω για τέλος καριέρας και θα δανειστώ σε αυτό το σημείο μία φράση του Παναγιώτη Φασούλα, ο οποίος είπε πως «κλείνεις την καριέρα σου, όταν δεν μπορείς πια να ανοίξεις τα πόδια σου στις διατάσεις». Θα ήθελα πολύ, φυσικά, να καθιερωθεί ξανά η ομάδα στην Α1, αλλά η πρώτη χρονιά είναι πάντα η πιο δύσκολη. Δες το σαν ένα… μαγαζί. Την πρώτη χρονιά γνωρίζεσαι με τους πελάτες και στη συνέχεια καθιερώνεσαι. Για όλα αυτά που έχω δώσει, επομένως, και για τον κόσμο αυτής της ομάδας, θέλω πολύ αυτή την παραμονή και πιστεύω πως έχοντας δουλέψει πάνω στη διακοπή το μπάσκετ του Ζιάγκου, θα είμαστε ικανοί να την προσφέρουμε. Θέλω να υπάρχει κάτι για να με θυμούνται με χαρά…
Σε κάθε ευκαιρία σε βλέπω να αναφέρεσαι με ιδιαίτερο πάθος στον Πανιώνιο. Τι είναι, λοιπόν, ο Πανιώνιος για τον Νίκο Μίχαλο;
Ο Πανιώνιος είναι μία ωραία περίοδος που έκανε τον Νίκο Μίχαλο να αγαπήσει τον… αθλητή Νίκο Μίχαλο, κάτι που είχε ξεχάσει για πολύ καιρό. Πήγα απλά για να βοηθήσω την ομάδα σε μερικές προπονήσεις το καλοκαίρι της μετάβασης στην πραγματικότητα της Β’ Εθνικής και βρέθηκα μαζί της μέχρι την Α1. Αν μου έλεγαν εκείνο το καλοκαίρι, ότι σε δύο χρόνια θα βρισκόμουν και πάλι σε αυτό το επίπεδο, θα το θεωρούσα ένα πολύ καλό σενάριο μεν, εντελώς φανταστικό δε. Για το λόγο αυτό, συνεπώς, ευχαριστώ τον Πανιώνιο.
Επιμέλεια : Ραφαήλ Αλαγάς
photo credit : eurokinissi.gr
