Μετά από μια γεμάτη καριέρα 23 ετών, ο Νίκος Βούλγαρης αποφάσισε να βάλει τέλος και να βάλει... την φόρμα του προπονητή, με τον ίδιο να κάνει την εξομολόγησή του στο Basketa.gr για τους πιο σημαντικούς σταθμούς της πορείας του, την τελευταία χρονιά στην Ελευσίνα, την πρόταση να γίνει προπονητής των «Σταχυοφόρων», ενώ ήταν αποφασισμένος να παίξει άλλη μια χρονιά, καθώς και το πώς θα ήθελε να τον θυμούνται.
Δεδομένο 1ο: Ήταν ένας παίκτης, του οποίου η ποιότητα ανέβαζε αγωνιστικά όλη την ομάδα κι έκανε καλύτερους όλους τους συμπαίκτες του. Δεδομένο 2ο: Όπου κι αν ρωτήσεις, όλοι θα έχουν να σου πουν μια καλή κουβέντα για τον τρόπο που αγωνιζόταν και τον χαρακτήρα του. Δεδομένο 3ο: Είχε ένα τρομερό πάθος για το μπάσκετ. Αυτά τα τρία δεδομένα, μαζί με άλλα στοιχεία, τον έκαναν μια ξεχωριστή προσωπικότητα στο ελληνικό μπάσκετ, στην ιστορία των εθνικών κατηγοριών. Αποχωρεί και θα λείψει από τα παρκέ, αυτό είναι επίσης δεδομένο, αν και μας αποκαλύπτει ότι είχε σκοπό να αγωνιστεί ακόμη έναν χρόνο.
Η πρόταση του Πανελευσινιακού, όμως, τον έκανε να αλλάξει γνώμη και τον έβαλε... για τα καλά στο μονοπάτι της προπονητικής, όπου είχε μπει ως προπονητής στα τμήματα υποδομής του Ιωνικού την τελευταία διετία. Μετά από μια φοβερή διαδρομή, λοιπόν, σε Περιστέρι, Άμιλλα, Κάδμο, Παγκράτι, Πανελευσινιακό, Ιωνικό, ΑΕ Λιβαδειάς, Πορφύρα και Μελίσσια, με τελευταίο σταθμό στην Ελευσίνα, με την οποία κέρδισε στο «φώτο φίνις» την παραμονή στη Β' Εθνική, ο Νίκος Βούλγαρης αποφάσισε να πει «στοπ» και να ξεκινήσει το επόμενο μακρύ του ταξίδι, με συνοδοιπόρο για αρχή τον Ματθαίο Καραχάλιο.
Ο ίδιος μίλησε στο Basketa.gr για τις σπουδαιότερες στιγμές της καριέρας του, το πώς τελικά αποφάσισε να βάλει τέλος, μιας και η πρόταση των «Σταχυοφόρων» τον ανάγκασε να αλλάξει την απόφασή του να αποσυρθεί του χρόνου το καλοκαίρι και, αντί αυτού, να το κάνει τώρα. Παράλληλα, κάνει λόγο για τη μεγάλη προσπάθεια για τη σωτηρία, που έγινε τη σεζόν που πέρασε στην ομάδα, την επόμενή του πρόκληση ως... κόουτς Βούλγαρης, το παράπονό του και το πώς θα ήθελε να τον θυμούνται από τα χρόνια του στα παρκέ.
Έφτασες, λοιπόν, σε αυτό το σημείο. Πώς αποφάσισες να βάλεις τέλος στην καριέρα σου;
Η αλήθεια είναι, ότι όταν τελείωσε το πρωτάθλημα είχα στο μυαλό μου να παίξω άλλον έναν χρόνο τελευταίο και να σταματήσω του χρόνου το καλοκαίρι. Προέκυψε, όμως, εντελώς ξαφνικά η πρόταση του Πανελευσινιακού και με έβαλε σε σκέψεις. Η προπονητική είναι το επόμενο βήμα και το κάνω τα τελευταία 2 χρόνια. Οπότε θεώρησα κατάλληλη στιγμή να σταματήσω και να ασχοληθώ με τα ανδρικά τμήματα. Αν πάντως δεν υπήρχε η πρόταση της Ελευσίνας, μάλλον θα έπαιζα.
Τι συναισθήματα σου φέρνει αυτή η απόφαση, σκεπτόμενος πως δε θα ξαναπαίξεις σε επαγγελματικό επίπεδο;
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Νομίζω ότι τον Αύγουστο που θα ξεκινήσει προετοιμασία η ομάδα θα πάρω και εγώ μέρος σαν αθλητής και όχι σαν προπονητής. Στενοχωριέμαι λίγο δεν στο κρύβω. Πιστεύω, πάντως, ότι με τον καιρό θα το καταλάβω 100%.
Τι σήμαιναν για σένα όλα αυτά τα 23 χρόνια στο παρκέ και το μπάσκετ γενικότερα;
Αυτά τα 23 χρόνια ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Γνώρισα πολλών ειδών ανθρώπους. Έκλαψα, χαμογέλασα, πανηγύρισα, απογοητεύτηκα. Αισθάνθηκα τα πάντα. Τα έζησα όσο πιο έντονα μπορούσα. Ευχαριστώ τον θεό που μου έδωσε αυτή την δυνατότητα να τα ζήσω όλα αυτά. Είμαστε ευλογημένοι οι αθλητές και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όσο παίζουμε.
Κέρδισες μια παραμονή με τον Πανελευσινιακό στην τελευταία σου χρονιά. Πώς τη βίωσες;
Κερδίσαμε μία πολύ δύσκολη παραμονή. Την αξίζαμε, όμως, γιατί και καλό κλίμα είχαμε στα αποδυτήρια και καλοί παίκτες ήμασταν, αλλά και για τον σύλλογο θα ήταν κρίμα να έπεφτε κατηγορία. Μιλάμε για μία ομάδα που είναι οικογένεια, τυπική στις υποχρεώσεις της και προσπαθεί πάντα για το καλύτερο. Εγώ προσωπικά, πάντως, την βίωσα μέρα με την μέρα. Έντονα. Με άγχος γιατί ήταν πραγματικά δύσκολα.
Πόσο μεγάλο επίτευγμα ήταν αυτή η παραμονή σε ένα τόσο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα;
Όπως σου είπα και παραπάνω δεν το άξιζε αυτή η ομάδα να πέσει. Σου παρέχει αρκετά πράγματα για έναν σύλλογο στην Β' Εθνική. Εδώ θέλω να τονίσω την μεγάλη προσπάθεια του κόουτς Καλογήρου. Προσπάθησε πολύ και αυτός και στο τέλος με τόσα προβλήματα τραυματισμών που είχαμε από την αρχή της χρονιάς καταφέραμε να το σώσουμε. Με όλα αυτά που έτυχαν ναι ήταν μεγάλο επίτευγμα.
Η ομάδα τώρα θα έχει εσένα μαζί με τον κόουτς Καραχάλιο ως προπονητές. Τι θα ήθελες να σχολιάσεις, για την εμπιστοσύνη που σου έδειξαν, καθώς και για τη σχέση σου με τον κόουτς Καραχάλιο;
Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο Γιάννη Φιλίππου, αλλά και την υπόλοιπη διοίκηση για την εμπιστοσύνη και κυρίως την αγάπη που έδειξαν στα πρόσωπα μας. Εμείς από την πλευρά μας θα κάνουμε τα πάντα, για να πετύχουμε τους στόχους που θα θέσουμε για το επόμενο πρωτάθλημα. Ένα είναι σίγουρο, θα φάμε πολλές ώρες στο γήπεδο. Σίγουρα θα υπάρξουν καλές και κακές στιγμές. Τώρα σχετικά με τον Ματθαίο, θεωρώ ότι είναι ένας ανερχόμενος προπονητής που καταρχήν είναι έντιμος, έχει όρεξη και αγαπάει πολύ αυτό που κάνει. Εγώ από την πλευρά μου θα είμαι δίπλα του να τον βοηθήσω γιατί εκτός από συνεργάτες, είμαστε και φίλοι. Είμαι πολύ χαρούμενος που ξεκινάω μαζί με τον Ματθαίο.
Τι πρέπει να είναι για σένα ο προπονητής, με βάση και την εμπειρία σου στις ακαδημίες του Ιωνικού;
Ανάλογα σε τι επίπεδο κοουτσάρεις. Τώρα αν με ρωτάς για παιδιά στο επίπεδο των παιδοεφήβων, θεωρώ ότι ένας προπονητής πρέπει αρχικά να τα εμπνεύσει τα παιδιά. Να προσπαθεί πρώτα να τα βελτιώνει και σαν αθλητές αλλά και σαν ανθρώπους. Να έχουν σωστή νοοτροπία. Να μην τα παρατάνε και να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο. Όλα αυτά, βέβαια, για να συμβούν θεωρώ ότι ο προπονητής πρέπει κάποιες φορές να βάζει στην άκρη ακόμα και το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Ξαναλέω, όμως, ότι ο προπονητής θα πρέπει να εμπνεύσει τα παιδιά πρώτα από όλα. Και φυσικά να είναι πάντα δίπλα τους.
Τι σημασία έχει ο προπονητής για τους νέους αθλητές κατά τη γνώμη σου, βλέποντας να φτάνεις σε επιτυχίες με τον Ιωνικό;
Είναι ο άνθρωπός τους για 1 ολόκληρο χρόνο. Πολύ σημαντικός ο ρόλος του. Πρέπει να κάνουμε τους προπονητές, γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Άλλοι είναι πολύ καλοί προπονητές στο αναπτυξιακό κομμάτι και άλλοι στα αντρικά. Σε όλα τα επίπεδα, όμως, ο προπονητής για μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στους αθλητές. Και εδώ θέλω να ευχαριστήσω τον Ιωνικό Νικαίας και τους ανθρώπους του που δύο χρόνια μου έδωσαν την δυνατότητα να προπονήσω το παιδικό τμήμα και για την καινούργια χρονιά μου εμπιστεύτηκε το εφηβικό τμήμα του συλλόγου.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να ξεχωρίσω τα 13 σου χρόνια στο Παγκράτι, καθώς δεν είναι και λίγα, καθώς ήταν τα περισσότερα στην καριέρα σου. Πήγες εκεί παιδί και έφυγες ανδρας και αρχηγός με ανόδου. Αγαπήθηκες, εγινες σύνθημα. Τα συναισθήματα σου και αν έχεις κάποιο παρόπονο από το σύλλογο.
Εκεί ένιωσα τα πιο έντονα συναισθήματα. Από την Γ' Εθνική στην Α2 και αρχηγός της ομάδας. Πολύ μεγάλη αγάπη από τον κόσμο της ομάδας. Την αγάπησα και την αγαπώ την ομάδα. Άλλωστε είναι πολλά τα χρόνια. Όταν έφυγα από την ομάδα, έγινε γιατί οι τότε καταστάσεις δεν με ήθελαν άλλο. Στενοχωρέθηκα πολύ, αλλά από την άλλη τις επόμενες χρόνιες μου έζησα πράγματα πολύ σημαντικά για μένα. Αν με ρωτάς για παράπονο από τον σύλλογο και τους ανθρώπους της ομάδας, ναι έχω, αλλά θα προτιμήσω να μην το πω δημόσια. Αν θέλουν και ενδιαφέρονται μπορούν να με ρωτήσουν οι άνθρωποι του συλλόγου. Αυτό, βέβαια, δεν αλλάζει την αγάπη μου για την ομάδα. Τους ευχαριστώ όλους για αυτά που έζησα εκεί.
Πολλοί σε θυμούνται για την αγωνιστική σου αξία, αλλά και τον χαρακτήρα που έδειχνες στο γήπεδο. Τι θα επέλεγες να κρατήσεις περισσότερο, αν σου το ζητούσαν;
Προτιμώ να με θυμούνται περισσότερο σαν έναν αθλητή που πάντα σεβόταν τον αντίπαλο και όλους τους ανθρώπους που χρειάζονται σε έναν αγώνα (διαιτητές-γραμματεία-προπονητές-παίκτες-φίλαθλοι). Αυτό είναι το σημαντικότερο για μένα. Η συμπεριφορά μέσα σε έναν αθλητικό χώρο. Άλλωστε δεν λέγομαι Διαμαντίδης ή Σπανούλης για να με θυμούνται τόσο για τα αγωνιστικά επιτεέγματα.
Ποιες στιγμές θεωρείς σταθμούς στην καριέρα σου;
Σίγουρα το πρωτάθλημα Ελλάδος Εφήβων με το Περιστέρι. Η χρονιά της ανόδου από την Γ' στη Β' Εθνική με το Παγκράτι που κλείσαμε μαζί με τον κόσμο την Υμμητού και πανηγυρίσαμε. Η άνοδος της Ελευσίνας στην Α1 με μία ομάδα που ήταν ορισμός της οικογένειας. Το απίστευτο Σπόρτινγκ, η άνοδος με τον Ιωνικό στο μπαράζ με τον Εθνικό και τέλος η επιστροφή μου στο Περιστέρι που ήταν για μένα ένα όνειρο.
Υπάρχουν παιχνίδια, που θα ήθελες να ξαναπαίξεις; Ποια είναι αυτά;
Μόνο ένα παιχνίδι δεν θα ήθελα να ξαναπαίξω. Το παιχνίδι Αγία Παρασκευή-Περιστέρι. Είναι ο τραυματισμός μου. Η ρήξη αχιλλείου που έπαθα μέσα στο παιχνίδι. Μακάρι να μην το έπαιζα εκείνο το ματς. Με πηγε πολύ πίσω.
Πώς θα ήθελες να θυμούνται τον Νίκο Βούλγαρη; Θεωρείς πως το πέτυχες με τον τρόπο που αγωνίστηκες;
Σαν έναν ανθρώπο που αγάπησε και αγαπάει πολύ το άθλημα. Σίγουρα κάποιους στεναχώρησα αλλά δεν το έκανα επίτηδες. Σε κανέναν άνθρωπο δεν κρατάω κακία και το ίδιο θα ήθελα και από όσους στενοχώρησα. Αυτό στο τέλος μετράει. Οι σχέσεις που χτίσαμε και ο σεβασμός. Θέλω να πιστεύω ότι με τον τρόπο που αγωνίστηκα το πέτυχα.
