Για πολλούς ο Γιώργος Κούμουλος είναι η «ψυχή» του Ρεθύμνου Cretan Kings, για άλλους ο αιώνιος «αρχηγός» και κάποιοι τον αποκαλούν κόουτς. Οποία και να είναι η «ταμπέλα» που θα τον προσφωνήσουν, το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει συνδέσει το όνομα του με όλες τις χρονικές περιόδους της ομάδας της Κρήτης. Από την Α2 στην Basket League, από τα «μπλε» στον «Κερατούκλη» και από τα σαλόνια της Α1 στην απόφαση την ομάδας να δηλώσει συμμετοχή στο τοπικό πρωτάθλημα της Ε.ΚΑ.Σ.Κ..
Στα 42 του χρόνια μάλιστα πήρε την απόφαση να αφήσει τον πάγκο και την θέση του team manager, να φορέσει ξανά τη φανέλα (Νο3) και να αγωνιστεί στο τοπικό της Κρήτης με στόχο να στηρίξει το Ρέθυμνο στη νέα του προσπάθεια. Πως όμως είδε ο ίδιος όλες αυτές τις διακυμάνσεις της ομάδας; Τι σκέφτηκε στη δήλωση του Κωστή Ζομπανάκη «έχω πιάσει ταβάνι» και πόσο πιστεύει στο Ρέθυμνο και την επάνοδο του στην Basket League. Όλες οι απαντήσει δόθηκαν στο basketa.gr, ενώ συνάμα σχολίασε και το γεγονός της ενασχόλησης του με την προπονητική σε μια περίοδο που το μπάσκετ πλήττεται λόγω πανδημίας.
Πως είναι οι μέρες καραντίνας στο Ρέθυμνο, προπονήσεις γίνονται;
«Λίγο πολύ είναι βαρετές. Έχουμε αναγκαστεί να βγαίνουμε μόνο για τα απαραίτητα. Η γυμναστική μας είναι μόνο ένα περπάτημα ή ένα τρέξιμο, σε εξωτερικούς χώρους. Εγώ έχω παίξει και λίγο τένις καθώς το τένις επιτρέπεται, σε αντίθεση με την προηγούμενη καραντίνα που είχαν κλείσει τον όμιλο. Σε αυτή την καραντίνα είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Δεν βρισκόμαστε με πολύ κόσμο. Η απόσταση έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μας και αυτό είναι το λυπηρό. Δεν ξέρω και αυτό σε βάθος χρόνου αν θα μπορέσει να αλλάξει».
Το γεγονός ότι η «απόσταση έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας» θεωρείς ότι έχει και θα επηρεάσει ακόμα περισσότερο το μπάσκετ;
«Σίγουρα το έχει επηρεάσει. Όσον αφορά τα επαγγελματικά πρωταθλήματα που μπορούν να κάνουν εβδομαδιαία τεστ έχουν πάρει διαφορετική τροπή. Έχουν άλλους χορηγούς οπότε είναι άλλο. Αυτά προχωράνε κανονικά. Για όλο τον υπόλοιπο αθλητισμό, ερασιτεχνικό και μη, σίγουρα τον έχει επηρεάσει. Μη ξεχνάτε ότι είμαστε κοντά στους δυο μήνες που έχουμε σταματήσει τα πρωταθλήματα. Αν ξεκινήσουμε, θεωρώ ότι δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από την μία μέρα στην άλλη. Αν τον Ιανουάριο που λένε επιστροφή στην κανονικότητα, εμείς δεν μπορούμε να πάμε να παίξουμε αμέσως. Νομίζω ότι όλες οι ομάδες θέλουν μια περίοδο προσαρμογής και από εκεί και πέρα δεν ξέρω αν χρονικά βγαίνει το πρωτάθλημα. Έχουν ακουστεί αρκετά σενάρια, να γίνει ένα πρωτάθλημα μόνο ενός γύρου, να παίζονται τα παιχνίδια μεσοβδόμαδα και σαββατοκύριακα. Δεν ξέρω όμως αυτό κατά πόσο είναι εφικτό. Από εκεί και πέρα για να γίνει ένα πρωτάθλημα ενός γύρου θα πρέπει να αλλάξουν και άλλα πράγματα. Η άποψη μου είναι ότι στα ερασιτεχνικά σωματεία και στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, η χρονιά θα οριστεί ως μη γενόμενη. Θα ξεκινήσουμε τέλη Φλεβάρη, μετα όμως δε βγαίνουν οι αριθμοί, εκτός και αν πάμε να παίξουμε μέχρι τον Ιούνιο, που εκεί εμάς δεν θα μας πειράζει. Και δε νομίζω ότι είναι πρόβλημα να παίξουν κάποιες ομάδες μέχρι και το καλοκαίρι, που υποτίθεται θα ευνοήσουν και οι καιρικές συνθήκες όσον αφορά τον ιό (καθώς όσο πιο ζεστά τόσο πιο καλά)».
Η επιστροφή σου ήταν ξεκάθαρα για να δείξεις την στήριξη σου στο Ρέθυμνο τη συγκεκριμένη περίοδο;
«Ακριβώς αυτό. Κάναμε μια κουβέντα με τον πρόεδρο της ομάδας τον Γιάννη Καλαϊτζάκη. Υπήρχαν σκέψεις για να γίνει ένα νέο ξεκίνημα. Πλαισιώσαμε κάποιοι προπονητές, που μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ, ο Χρήστος Μαραυγάκης (που ήταν ο γυμναστής της ομάδας), ο Δημήτρης Τσαρουχάς (που ήταν πρώην παίκτης). Θέλαμε να ξεκινήσουμε κάτι από την αρχή. Να βάλουμε μια φιλοσοφία, να την εφαρμόσουμε σε όλα τα τμήματα, από τις πιο μικρές ηλικίες μέχρι και τις πιο μεγάλες, φυσικά με κάποιες αλλαγές ανάλογα με την ηλικία των παιδιών. Το πλάνο όμως είναι να κάνουμε κάτι συλλογικό και να επενδύσουμε στις ακαδημίες. Από εκεί και πέρα ο πρόεδρος μου είπε ότι θα ήθελε κάποια παιδιά από το εφηβικό και από το παιδικό να παίζουν και με την μεγάλη ομάδα και αυτό θέλει καθοδήγηση. Νομίζω ότι όταν μου το πρότεινε αυτό, με πολύ ευκολία είπα ότι θα βοηθήσω».
Το τοπικό πρωτάθλημα δεν έχει πολλές υποχρεώσεις οπότε να θεωρήσουμε ότι μπορείς να το υποστηρίξεις και σωματικά. Για όσους σε έχουν παρακολουθήσει, πριν τον τραυματισμό σου είναι σαν να μην σταμάτησες ποτέ το μπάσκετ;
«Υποχρεώσεις μπορεί να μην έχει, δεν παύει όμως να έχει παιδιά νέα, που τρέχουν, πηδάνε και έχουν μεγάλο κίνητρο. Για εμένα όμως δεν είναι σαν να μη σταμάτησα, υπήρχαν κάτι εργασιακά που έπαιρνα μέρος και σαφώς το επίπεδο είναι πιο χαμηλό από αυτό που είχα συνηθίσει, όμως μεγαλώσει και εγώ και ήθελα να δω αν μπορώ, αν αντέχω. Ήταν κάποια από τα ερωτήματα που έθεσα στον εαυτό μου. Με ψήσανε όμως λέγοντας μου ότι δεν θα παίζω πολύ, βέβαια άλλαξε αυτό το κομμάτι αλλά πιστεύω ότι θα το διορθώσουμε με τη νέα χρονιά. Ναι είχα και έναν τραυματισμό, όμως όλα αυτά είναι και η κακή προετοιμασία αλλά και με όλα αυτά που γίνονται, στα παιχνίδια που παίξαμε. Δεν μπορούσαμε να μπούμε στα αποδυτήρια να αλλάξουμε, αλλάζαμε στο πούλμαν, τελειώνει η προπόνηση πρέπει να βγεις από το γήπεδο προκειμένου να μπει ο επόμενος. Δεν μπορείς να κάνει προετοιμασία, να βάλεις πάγους και να κάνεις διατάσεις. Δεν έχω συνηθίσει έτσι. Μου φαίνεται τόσο ξένο. Μπήκα σε μια διαδικασία από τον απόλυτο επαγγελματισμό να πηγαίνω με τα ρούχα μου ντυμένος, να αλλάζω μέσα σε λεωφορεία να βάζω πάγους μέσα σε λεωφορείο. Έχουμε συνηθίσει να πηγαίνουμε στο γήπεδο δυο ώρες πριν, να βλέπουμε video, να μπούμε να σουτάρουμε μόνοι μας, να τραβάμε τα πόδια μας. Όλα αυτά μου είναι πολύ πρωτόγνωρα με τον covid-19. Γιατί η ομάδα ως ομάδα, με την υποδομή που είχε από την Α1, είναι σε πολύ καλό επίπεδο και από φυσικοθεραπευτές και από γυμναστές».
Θεωρείς ότι η κατάσταση του covid-19 τείνει το μπάσκετ σε πιο ερασιτεχνικό επίπεδο;
«Δεν θα συσχέτιζα στον covid-19 με το τι τροπή έχει πάρει το μπάσκετ στην Ελλάδα. Αλλά νομίζω ότι οποία ομάδα θέλει να έχει πρόοδο και να εδραιωθεί πρέπει να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Δεν λέω να λειτουργεί σε επαγγελματικό πλαίσιο, όμως τα ημιεπαγγελματικό θα ήταν το ιδανικό. Δηλαδή να μπορέσει να δώσει τον αθλητή ότι καλύτερο γύρο από το μπάσκετ. Να του δώσεις έναν καλό προπονητή, ένα γυμναστή, ένα φυσιοθεραπευτή. Να μην έχει άγχος ο αθλητής. Για ένα νέο παιδί που θέλει να προσπαθήσει, που έχει όραμα, που έχει σωματικά προσόντα και έχει βλέψεις να παίξει, εσύ γιατί να του δίνεις τη μισή τροφή; Γιατί να μην του δώσεις όλο το πακέτο; Ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να γίνει αυτό το παιδί. Θέλει λίγο προσοχή όλο αυτό. Το καλό θα ήταν όλες οι ομάδες να κάνουν κονδύλια, να κόψουν από κάπου αλλού και να επενδύσουν σε αυτό το κομμάτι, ώστε να κάνουν το σύλλογο τους, λίγο πιο καλό και ελκυστικό. Όλο αυτό έχει αντίκτυπο και στους γονείς, είναι πολύ σημαντικό».
Σου έχουν αναθέσει να προπονείς και το εφηβικό τμήμα του συλλόγου, ένα τμήμα που για πολλά χρόνια ήταν το «μελανό σημείο» της ομάδας και πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι το Ρέθυμνο δεν τροφοδοτεί παιδιά την μεγάλη ομάδα, γιατί;
«Η αλήθεια είναι ότι ενώ στις ακαδημίες μας έχουμε πολλά παιδιά, δυστυχώς στην ηλικία αυτή, τα παιδιά στρέφονται περισσότερο στο κομμάτι του διαβάσματος. Αν ένα παιδί δεν έχει ύψος ή σωματική διάπλαση ή κάποια αθλητικά προσόντα στην ηλικία αυτή ώστε να ξεχωρίσει, όπως είναι σε εμάς ο Σωτήρης Γκιουλέας, πολύ δύσκολα ρίχνει όλο του το βάρος στην προπόνηση. Μένει περισσότερο στο κομμάτι του διαβάσματος. Αυτό είναι σημαντικό. Επίσης τα παιδιά σε αυτή την ηλικία κοιτάνε και την ώρα που θα κάνεις προπόνηση, καθώς έχουν διαβάσματα και φροντιστήρια, οπότε οι προπονήσεις πρέπει να γίνονται σε μια ώρα που να τα βολεύει, τουλάχιστον τα περισσότερα. Στο Ρέθυμνο έχουμε ένα γήπεδο και ευτυχώς φέτος φτιάχτηκε και αυτό στα «Περιβόλια» που συστεγάζει τόσες ομάδες και τόσα αθλήματα. Είναι δύσκολο. Αν μπορούσε το Ρέθυμνο Cretan Kings να έχει ένα γήπεδο για πάρτη του, θα μπορούσαμε να τραβήξουμε και περισσότερα παιδιά αλλά να το πουλήσουμε και πολύ πιο ωραία».
Το Ρέθυμνο «φωνάζει» αρκετά χρόνια ότι θέλει το δικό του γήπεδο, γιατί δεν έχει προχωρήσει;
«Ναι σίγουρα. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι εφικτό αυτό. Έχουμε μιλήσει για ανακατασκευή του Μελίνα Μερκούρη και να έχει και κάποιο λόγο περισσότερο η ομάδα του Ρεθύμνου. Ευτυχώς που έγινε και αυτό στα «Περιβόλια». Αλλιώς θα μιλάγαμε για ένα γήπεδο στην πόλη. Εμείς οι περισσότεροι κάνουμε προπόνηση στα σχολεία ή σε ανοιχτό. Κουβαλάμε τις μπάλες».
Πέρα από τα καθήκοντα σου ως προπονητής στο παρκέ, τι έχει να προσθέσει ο Γιώργος Κούμουλος στο Εφηβικό του Ρεθύμνου;
«Νομίζω ότι κάθε προπονητής πρέπει να είναι και παιδαγωγός. Στην δική μου περίπτωση, λόγω της εμπειρίας μου και της ενασχόλησής μου με το μπάσκετ τόσα πολλά χρόνια, αλλά και το γεγονός ότι έχω περάσει από πολλούς προπονητές που έχω προσπαθήσει να κρατήσω ότι καλύτερο μπορώ νομίζω ότι έχω μάθει πως να προσεγγίσω τα παιδιά. Δεν μιλάμε βέβαια για επαγγελματίες παίκτες. Μιλάμε για παιδιά που ουσιαστικά κάνουν το χόμπι τους. Τα περισσότερα από αυτά βλέπουν το μπάσκετ ως διέξοδο από τα μαθήματα και τα διαβάσματα τους. Εγώ αυτό που τους λέω είναι ότι καλά το κάνουν, όποιος θέλει να το δει πιο σοβαρά, εδώ είμαστε για να το στηρίξουμε. Απλά παρέχουμε σε αυτά τα παιδιά τεχνογνωσία, γνώσεις και εμπειρία. Εγώ τους μεταφέρω την εμπειρία μου και προσπαθώ να το δούνε και αυτά λίγο πιο επαγγελματικά και όσο αντέξει ο καθένας. Για παράδειγμα ο ένας θέλει να γίνει δικηγόρος. Στην μιάμιση ώρα της προπόνησης, θα έρθει στο γήπεδο, θα είναι απόλυτα προσηλωμένος, θα ακούσει και θα μπει στην διαδικασία του μπάσκετ. Το έχουν δεχτεί τα παιδιά. Έχω καταλάβει ότι το αγαπάνε αυτό. Νομίζω οτι τους αρέσει ο τρόπος που κάνω την προπόνηση».
Σε τι διέφερε το Ρέθυμνο BC, από τον ΑΓΟΡ ή το Ρέθυμνο Cretan Kings ή όποια ονομασία είχε πάρει κατά καιρούς η ομάδα;
«Το ‘’Ρέθυμνο BC’’ ήταν πάντα στο κομμάτι του Ερασιτέχνη, γιατί πάντα όταν υπάρχει ΚΑΕ υπάρχει και ο ερασιτέχνης. Από εκεί και πέρα με την έλευση του Κωστή Ζομπανάκη, στην πορεία ήρθαν κάποιοι άνθρωποι και οραματίστηκαν να επεκταθούμε. Έτσι άλλαξαν και τα χρώματα της ομάδας. Από πράσινο-λευκό σε μπλε και μετά κεραμιδί, μπήκαν χορηγοί όπως η Almeco κτλ. Με την έλευση του Ζομπανάκη θέλαμε να κάνουμε μια διαφορά, υπήρξαν κάποιες αντιρρήσεις στην αρχή, αλλά νομίζω ότι ο κόσμος αγκάλιασε την ομάδα. Πάντα σε όποια αλλαγή και αν γίνεται πάντα κάποιοι θα υπάρχουν που θα είναι δυσαρεστημένοι. Στην ουσία όμως η πόλη προβάλλεται και αυτό είναι το πιο σημαντικό».
Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν άκουσες ότι ο Ζομπανάκης «έπιασε ταβάνι» και σταματάει από το Ρέθυμνο;
«Στην αρχή εξεπλάγην. Είχα μιλήσει αρκετές φορές με τον Κωστή, είχα καταλάβει τη δυσαρέσκεια του με κάποια πράγματα που γίνονται γενικότερα στην Λίγκα και δυστυχώς καταλαβαίνω από τη μεριά του, επειδή η ομάδα μας προσπαθούσε να τα κάνει όλα νομότυπα, σε ότι έχει να κάνει με τις προσλήψεις, με το ΙΚΑ με τις εφορίες. Τα τηλεοπτικά και τα χρήματα που δίνονταν στις ομάδες ήταν τόσο λίγα που πραγματικά ένας πρόεδρος και ένας ιδιοκτήτης ομάδας έπρεπε για την ευχαρίστησή του, για το δικό του Χόμπι και για τη δική του λόξα να επενδύσει πάρα πολλά χρήματα. Αυτό πολλές φορές το κάνεις όταν βλέπεις ότι κάτι είναι πάρα πού οργανωμένο. Όταν όμως βλέπεις ότι κάτι έχει χάσει την… αίγλη του, είτε επειδή έχει αποχωρίσει ο Ολυμπιακός, είτε λόγω αυτή της κόντρας του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, ο ένας ψάχνει τηλεοπτικά και φεύγει, ο άλλος πάει σε συνδρομητικό κανάλι. Δεν βλέπεις μια συλλογική προσπάθεια και των μεγάλων και των μικρών, αλλά και οι μεγάλοι να υπολογίζουν ότι θέλουν και τις μικρές ομάδες και τις νοικοκυρεμένες ομάδες. Δεν το έβλεπε αυτό, ο καθένας κυνηγούσε για τον εαυτό του. Είναι ότι θέλεις να βάλεις τα χρήματα σου σε κάτι όμορφο και αυτό το όμορφο σιγά-σιγά διαλύεται και σου λέει τότε ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Έκανε κάποια πράγματα μερικές χρονιές, προσπάθησε να αλλάξει κάποια πράγματα, δεν τα κατάφερε και έκανε λίγο πίσω. Ήταν και το θέμα του γηπέδου που τον έκαιγε και νομίζω ότι με αφορμή τον ιό και το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το τάιμινγκ για εκείνον ήταν το ιδανικό, ώστε να τραβηχτεί για λίγο καιρό πίσω. Δεν νομίζω ότι αυτή η σχέση έχει τελειώσει, αυτή είναι η δική μου αίσθηση, από κουβέντες που έχω κάνει μαζί του. Η αγάπη του για το μπάσκετ είναι πολύ μεγάλη. Το ίδιο μεγάλη είναι και του Γιάννη Καλαϊτζάκη που έχει πολύ μεγάλο όραμα για τις ακαδημίες. Νιώθω ότι σκαλί-σκαλί, βήμα-βήμα, αργά ή γρήγορα η ομάδα θα βρει ξανά το δρόμο της».
Θεωρεί ότι ο Ζομπανάκης μπορεί να επιστρέψει στο Ρέθυμνο και όλα αυτά τα «κακώς κείμενα στην basket League να βελτιωθούν;
«Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης Ναι μπορεί να γίνει. Αρκεί οι ιθύνοντες να βάλουν στην άκρη το ‘’εγώ’’ και να κάτσουν όλοι σε ένα τραπέζι και να πουν ότι θα φάμε όλοι από την πίτα ισάριθμα. Και οι μεγάλες ομάδες και οι μικρές. Οι μεγάλες ομάδες να βοηθήσουν δηλαδή και τις μικρότερες. Αν γίνει κάτι τέτοιο ναι μπορεί να συμβεί. Δεν ξέρω όμως αν γίνει κάτι τέτοιο με τις εκλογές και με την έλευση ενός νέου προέδρου, που θα μπορέσει να πιέσει και να συσπειρώσει και όλα τα υπόλοιπα (Πανελλήνιο σύνδεσμο αθλητών, προπονητών, ΕΟΚ, ΕΣΑΚΕ κ.ο.κ.).
Όσον αφορά το πρώτο, εδώ, στο Ρέθυμνο, δεν είχαμε συνηθίσει στην ύπαρξη ενός ανθρώπου, ο οποίος θα βοηθάει μια ομάδα. Εδώ το μοντέλο ήταν πολυμετοχικό. Ήταν μια παρέα ανθρώπων, που ο καθένας έβαζε ότι μπορούσε και μέσα από συμβούλιο έπαιρναν αποφάσεις και προχωράγανε. Δυστυχώς όσο μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις και οι οικονομικές απαιτήσεις ενός πρωταθλήματος είναι λίγο δύσκολο. Αυτό το πολυμετοχικό είναι λίγο δύσκολο. Νιώθω ότι θα μπορούσε να συμβεί στο Ρέθυμνο με πρόεδρο τον Γιάννη Καλαϊτζάκη, αλλά ουσιαστικά συντονιστή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος της οικονομικής εμβέλειας του Ζομπανάκη, σαν τον Ζομπανάκη να έρθει να αναλάβει την ομάδα. Αν δεν κάνω λάθος την περίοδο που ο Ζομπανάκης είπε ότι σταματάει, βρέθηκαν κάποιοι, που δεν θέλω να αναφέρω ονόματα, που σκέφτηκαν να πάρουν το Ρέθυμνο και να βγει η ομάδα Α1. Ήταν σκοτεινοί όμως και εμείς έχουμε συνηθίσει εδώ στο Ρέθυμνο να λειτουργούμε με διαφάνεια και όλα να είναι ξεκάθαρα. Δεν μπήκαμε σε αυτή την διαδικασία και προτιμήσαμε η ομάδα να πάει στο τοπικό. Από εκεί και πέρα αν είναι τέσσερις άνθρωποι που αγαπούν το Ρέθυμνο, επιφανείς και μπορούν να συνεργαστούν με την καθοδήγηση του Καλαϊτζάκη, ίσως να μπορεί να συμβεί, αν και το κομμάτι ‘’Κωστής Ζομπανάκης’’, εγώ δεν το ξεγράφω ακόμα».
Όταν έγιναν όλα αυτά και η ομάδα εν τέλει αποφάσισε να μην παίξει σε εθνικές κατηγορίες και να κατέβει στο τοπικό, σκέφτηκες ότι η κατάσταση είναι παρόμοια με αυτή που εξελίχθηκε στον Πανελλήνιο;
«Όντως σκέφτηκα αυτό το πράγμα. Ο Πανελλήνιος ήταν η ομάδα που ανδρώθηκα και ένας τεράστιος σύλλογος και είχε την ίδια εξέλιξη όταν έφυγε ο Μίνως. Η ομάδα πήρε την κατιούσα. Εκεί ήταν πολλοί άνθρωποι μπλεγμένοι. Προσπάθησαν, μαζεύτηκαν όλοι οι Πανελλήνιοι να κάνουν κάτι καλύτερο, δεν τα καταφέρανε. Έχει αρκετές ομοιότητες. Η διαφορά είναι ότι εδώ οι άνθρωποι είναι αγνοί. Αγαπάνε πολύ την πόλη και προτίμησαν από το να μπουν σε μια διαδικασία να είμαστε αφερέγγυοι ή α δείξουμε ένα πρόσωπο διαφορετικό από αυτό που παρουσίαζαν τα τελευταία χρόνια, προτίμησαν να πουν ότι πάμε να στηρίξουμε τις ακαδημίες. Πάμε στο τοπικό και αν τα καταφέρουμε βγαίνουμε Γ’ Εθνική και σιγά-σιγά να το ξαναστήσουμε από την αρχή. Μήπως μπορέσουμε να βγάλουμε και αθλητές. Μη ξεχνάμε ότι έτσι όπως είναι τα οικονομικά μεγέθη στην Basket League αν γίνονται όλα νομότυπα και δεν υπάρχουν άνθρωποι που να βάζουν από την τσέπη τους 400.000-500.000, δεν βγαίνουν τα νούμερα. Νιώθω ότι θα υπάρξουν πολλές ομάδες στο μέλλον που θα ακολουθήσουν. Αν εμείς τα καταφέρουμε και ανακατασκευάσουμε γήπεδο και ο Ζομπανάκης βρει πάλι την όρεξη του ή κάποιος/οι άλλοι άνθρωποι και γίνει με τον τρόπο που γινόταν στο παρελθόν, αγοράζεις ένα ΑΦΜ και παίζεις στην Basket League».
Τι είναι πιο δύσκολο, να είσαι team manager σε μια ομάδα που αγωνίζεται στην Α1 ή παίκτης-αρχηγός σε μια ομάδα με τα δεδομένα του Ρεθύμνου στο τοπικό;
«Το κάθε πόστο είναι εξίσου σημαντικό. Στην μια προσπαθώ να λύσω όλα τα προβλήματα των παιδιών έξω από το γήπεδο και πολλές φορές και μέσα στο γήπεδο, που λόγω της εμπειρίας μου με ρωτάγανε. Στην άλλη έχω τη δυνατότητα σαν παίκτης να κάνω πράγματα, τα οποία όταν ήμουν τεχνικός διευθυντής η team manager έβλεπα και δεν μπορούσα να βοηθήσω. Είναι λίγο διαφορετικό. Το επίπεδο είναι πιο χαμηλό, νομίζω μπορώ να ανταποκριθώ, μπορώ να γίνω λίγο προπονητής την ώρα του παιχνιδιού. Είμαι πιο μέσα στα πράγματα όσον αφορά την εξέλιξη του αγώνα. Στο άλλο είναι λίγο πιο κομπάρσος».
Κάποτε (2007) είχες δηλώσει ότι όνειρο σου ήταν να βγει ο ΑΓΟΡ (τότε) στην Α1 το οποίο και έγινε, τώρα ποιο είναι το όνειρο σου;
«Τώρα το όνειρο μου δεν είναι να βγει ξανά ο ΑΓΟΡ στην Α1, τώρα το όνειρο μου είναι να μπορέσουμε να στήσουμε όσο πιο καλά γίνεται τις ακαδημίες, αν καταφέρουμε να βγάλουμε κάποιο παιδί θα είμαι παρα πολύ χαρούμενος. Ο πρόεδρος και οι προπονητές θέλουμε να κάνουμε το τμήμα του μπάσκετ να λειτουργήσει σε ημιεπαγγελματικά πλαίσια. Να έρχεται το παιδάκι και πραγματικά να βρίσκει εμπειρία, να απολαμβάνει αυτό που κάνει, να ξεχνιέται, γιατί έτσι όπως εξελίσσεται η ζωή μας με την ηλεκτρονική διασκέδαση αλλά και την απόσταση, τα παιδιά έχουν γίνει λίγο πιο μαλθακά. Εμείς είχαμε συνηθίσει στις αλάνες. Παίζαμε ματώναμε, όλο αυτό έχει αλλάξει».
Άρα δε σκέφτεστε ν΄ ανεβεί η ομάδα στις Εθνικές κατηγορίες;
«Θέλουμε την άνοδο. Την θέλουμε όχι γιατί θέλουμε να ανέβουμε Γ’ Εθνική, αλλά γιατί είναι μέσα στο DNA μας. Προσωπικά στο δικό μου είναι. Κατέβηκα να παίξω; θέλω να βγω πρώτος. Κατέβηκα στο Εργασιακό; θέλω να κερδίσω στο Εργασιακό. Παίζω στην Α1; Θέλω να γίνω πρωταθλητής, δεν τα κατάφερα αλλά πρέπει να βάζεις πάντα υψηλούς στόχους. Για εμάς είναι αν συνεχιστεί το πρωτάθλημα, ναι θα θέλαμε να βγούμε. Τώρα αν θα μπορέσουμε να παίξουμε Γ’ Εθνική ή να συμμετέχουμε είναι άλλο θέμα. Το σίγουρο είναι ότι θέλουμε να κερδίζουμε».
Υπάρχει κάποια φανέλα που δεν έχεις και θα ήθελες να «κλέψεις» για την συλλογή σου;
«Είμαι Παναθηναϊκός, το έχω δηλώσει αυτό, του Αλβέρτη την είχα ζητήσει λίγο πριν σταματήσω το μπάσκετ, έχω άλλη μια φανέλα που την έχω κρατήσει και αυτή είναι του Μιλένκο Τόπιτς. Ενός συμπαίκτη που είχα το 2007, ο οποίος έχει πάει παγκόσμιο πρωτάθλημα, έχει πάρει Ολυμπιακά μετάλλια και μου έλεγε ‘’είσαι ο αρχηγός μου’’. Ερχόταν πρώτος στο γήπεδο και έφευγε τελευταίος. Δεν θέλω κάποια άλλη, νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι με έχουν σημαδέψει. Ήταν τα πρότυπα μου».
Υπάρχει κάτι που εύχεσαι για τη νέα χρονιά;
«Ευχές θέλω να δώσω σε όλο τον κόσμο, σε όλους. Εύχομαι όσο πιο γρήγορα να μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε στα γήπεδα και στην κανονικότητα μας, αν και κρατάω μικρό καλάθι. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα μας πάρει να γίνει αυτό, το εύχομαι. Καλή χρονιά με υγεία».
