Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης αναλαμβάνουν να «τρέξουν» τον Παναθηναϊκό στην ίσως πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας του και το Basketa.gr θυμάται την κοινή τους πορεία γεμάτη επιτυχίες στους «πράσινους», με το πεπρωμένο τους να δείχνει πως είναι προορισμένοι να βρίσκονται... στις χαρές και στις λύπες μαζί.
Είμαστε στο έτος 1990. Μιλάμε για τα «πέτρινα χρόνια» του Παναθηναϊκού, μια εποχή πάρα πολύ δύσκολη, όπου ο Παύλος Γιαννακόπουλος αρχίζει να ξοδεύει σωρηδόν χρήματα, ώστε να φέρει το «τριφύλλι» στην κορυφή, έχοντας το δικό του, προσωπικό όραμα. Ο «αιώνιος» αντίπαλος, Ολυμπιακός, όπως και οι μεγάλοι της Θεσσαλονίκης, είναι ακόμη ισχυροί.
Κάπου εκεί, όμως, αποκτά από τη Γλυφάδα έναν πιτσιρικά με… μπόλικο θράσος, αποφασίζοντας να στηρίξει το μέλλον πάνω του. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης δέχεται ένα μεγάλο «βάρος» μόλις στα 16 του χρόνια, αφού ο Παύλος αποφασίζει να προσφέρει σε αντάλλαγμα τον Παύλο Σελετόπουλο, σπουδαίο πολίστα της εποχής.
Χρειάστηκαν ορισμένα χρόνια πρώτα, αλλά ο Φραγκίσκος Αλβέρτης έμελλε, όντως, να γίνει ο μεγάλος «σημαιοφόρος» της νέας «Αυτοκρατορίας», που ανέτειλε με κάθε επισημότητα στο Παρίσι το 1996. Οι λύπες είχαν επισήμως περάσει. Ήταν η ώρα για τις χαρές.
https://www.youtube.com/watch?v=JOIf8MQX7Jc
Η στήριξη φέρνει θριάμβους
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, λοιπόν, ήταν προορισμένος να γίνει ο μεγάλος ηγέτης των τίτλων των «πρασίνων». Ήταν ο πρώτος και καλύτερος, που έβαλε πλάτη στα δύσκολα, ώστε να το «εξαργυρώσει» με αμέτρητες κούπες.
Καθένας μπορεί να θυμηθεί μυριάδες επικές στιγμές, που ακολούθησαν το μπλοκ του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο. Το Διηπειρωτικό του 1997, η επιστροφή στους τίτλους το 1998, ο θρίαμβος μες στο Παλέ το 1999, που διατηρείται ως σύνθημα μέχρι και σήμερα, τα μεγάλα έπη του 2000 και του 2002 σε Θεσσαλονίκη και Μπολόνια.
Είναι αλήθεια, όμως, ότι για τον Παναθηναϊκό ακόμη και στην περίοδο των μεγάλων διακρίσεων, υπήρξαν νέες αντίξοες συνθήκες. Η μετακόμιση στο Κλειστό του Αγίου Ελευθερίου, για παράδειγμα, ήταν μια στιγμή επίπονη, καθώς κανείς σούπερ σταρ δε θα καταδεχόταν να αγωνιστεί σε κορυφαίο επίπεδο σε ένα τέτοιο γήπεδο. Ο αρχηγός, όμως, ήταν και πάλι μπροστά, για να διατηρήσει τη συνοχή αυτής της ομάδας, με την ταλαιπωρία να λήγει το 2004 με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να επανέλθει στο δρόμο της δόξας.
https://www.youtube.com/watch?v=-aeR08tEo4Q&t=405s
Η συνέχεια βρισκόταν στην Καστοριά
«Εγώ πιστεύω ότι ο Διαμαντίδης μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ. Όταν ήμουν στην Εθνική με ρώτησε που να πάει. Του απάντησα ότι είναι ο καλύτερος και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Εκείνη την εποχή, βέβαια, πιο οργανωμένη ομάδα ήταν ο Παναθηναϊκός και του είπα να πάει εκεί», ήταν τα λόγια του Γιάννη Ιωαννίδη για μια συνομιλία που είχαν. Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η πορεία του ελληνικού μπάσκετ, άραγε, αν είχε κλείσει στον Ολυμπιακό.
Ο «Τόνι» (σ.σ. έτσι τον φώναζαν οι κολλητοί του λόγω του Κούκοτς) από την Καστοριά, όμως, δέχθηκε και πρόσφερε, χωρίς να το φαντάζεται τότε, αυτό που ψάχνει κάθε «Αυτοκρατορία» σε αυτό τον κόσμο, δηλαδή την ιστορική της συνέχεια. Μόλις έρθει, δηλαδή, η ώρα να «δύσει ο ήλιος» για τον ένα βασιλιά, να αναλάβει τη διαδοχή ο επόμενος. Και στον Παναθηναϊκό αυτό έγινε με απόλυτα φυσικό τρόπο, με τον κόσμο να το βλέπει από το 2004 κι έπειτα.
Ο Διαμαντίδης από τότε, άλλωστε, ανέλαβε να ηγηθεί της ομάδας και αυτό έφερε νέες «χρυσές» σελίδες. Αμέτρητοι τίτλοι εντός συνόρων και, αρκετές φορές, στην έδρα του «αιωνίου» αντιπάλου, επαναλαμβάνοντας τα… καμώματα του «Φράγκι» και της δικής του παρέας, άλλα τρία ευρωπαϊκή και την απόλυτη καταξίωση δίπλα στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Αγωνιστικά, πια, τα «σκήπτρα» είχαν περάσει στον «3D». Ήταν και η ώρα, κάποια στιγμή, να ακολουθήσει το τυπικό σκέλος…
https://www.youtube.com/watch?v=_l7ySrdemZE
Η τελευταία μεγάλη παράσταση του Φραγκίσκου και το «4» στον ουρανό
Η διαδικασία παράδοσης-παραλαβής της ηγεσίας της ομάδας έγινε με κάθε επισημότητα στις 11 Οκτωβρίου 2009. Μπροστά σε 20.000 φιλάθλους και με την ΤΣΣΚΑ… καλεσμένη, αποσύρθηκε το ιστορικό «4» στον ουρανό του ΟΑΚΑ, με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη να δέχεται τη μεγάλη αποθέωση.
Όχι πολλούς μήνες νωρίτερα, ο ίδιος είχε προσφέρει την τελευταία μεγάλη παράσταση με τα «πράσινα». Ήταν στον 5ο τελικό με τον Ολυμπιακό εν έτει 2007, όταν οι «ερυθρόλευκοι» είχαν τότε φτάσει πιο κοντά από ποτέ στο να «σπάσουν» το σερί του αντιπάλου τους, αλλά μαζί με τον Δημήτρη Παπανικολάου πρόσφεραν ένα… old school θέαμα και ο Παναθηναϊκός πανηγύρισε το 5ο σερί του πρωτάθλημα.
https://www.youtube.com/watch?v=Im5DkvnPVeg
Αυτή είναι και η τελευταία ανάμνηση από τον ίδιο, για να περάσουμε ξανά στην τελετή στο ΟΑΚΑ, εκεί όπου είπε τα πιο σημαντικά λόγια. «Και μην ξεχνάτε ποτέ, και στις χαρές και στις λύπες μαζί», τόνισε και ανατρίχιασε, δεχόμενος την αποθέωση, για να ακολουθήσει μετά ρυθμικά το όνομα του διαδόχου του.
https://www.youtube.com/watch?v=pEfMdDCKbx4
Κόουτς Αλβέρτης, αρχηγός Διαμαντίδης
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, φυσικά, αξιοποιήθηκε από τον Παναθηναϊκό και μετά το τέλος της καριέρας του, τόσο με διοικητική θέση όσο και με έντονη παρουσία στην ακαδημία της ομάδας, ώστε να εξαχθούν οι… επόμενοι Αλβέρτηδες.
Το 2014, όμως, ήταν τέτοια η ιστορική συγκυρία μετά την απομάκρυνση του Αργύρη Πεδουλάκη, που βγήκε για ακόμη μια φορά μπροστά. Με βοηθό επί τεχνικών θεμάτων τον Δημήτρη Πρίφτη και τη δική του μεγάλη προσωπικότητα, τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά, η ομάδα προκρίθηκε στους «8» της Ευρωλίγκα και πάλεψε με την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ, ενώ με ένα τρομερό break-to-break στο ΣΕΦ, κάτι που δεν είχε ξανακάνει σε άλλους τελικούς, πανηγύρισε ξανά πρωτάθλημα και Κύπελλο.
Ήταν τότε, για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία, η συνέχεια της συνεργασίας του με τον Δημήτρη Διαμαντίδη σε μια σχέση παίκτη-προπονητή, που ήταν προδεδικασμένο, βέβαια, να κρατήσει για λίγο. Ο ηγέτης του «τριφυλλιού», βέβαια, ποτέ δεν έλειψε από τα κρίσιμα από τη δική του πλευρά.
https://www.youtube.com/watch?v=hiuRcmtVvI0
Το τέλος μιας εποχής
Φτάνουμε αισίως στο 2016. Με ένα ακόμη Κύπελλο στα χέρια, αλλά χωρίς το φινάλε να είναι ιδανικό, χωρίς αυτό πάντως να τον νοιάζει τόσο πολύ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης αποσύρεται από την ενεργό δράση. Για ολόκληρη την χρονιά, οι οπαδοί τον παρακαλούν να μη σταματήσει, ο Τζόρτζεβιτς και ο Πεδουλάκης προσπαθούν να τον μεταπείσουν, αλλά ο «Μήτσος» έχει πάρει την απόφασή του.
Αποχωρεί σε ηλικία 36 ετών και σε εξαιρετική, ακόμη, αγωνιστική κατάσταση, για να τον θυμόμαστε ως κορυφαίο. Αυτή ήταν, άλλωστε, η επιθυμία του, καθώς και ο ίδιος είχε πει πως «θέλω να φύγω αξιοπρεπέστατα». Το πέτυχε χωρίς καμία αμφιβολία.
Αυτή η κίνηση, όμως, σηματοδοτούσε και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, που ξεκίνησε με τη μεταγραφή του Αλβέρτη το 1990 και ολοκληρώθηκε με την ανύψωση του «13» στο ΟΑΚΑ, ως φόρος τιμής προς τον Διαμαντίδη, 26 χρόνια αργότερα, κάτι που είχε επικυρωθεί και στο «Honouring our Legacy», όπου δικαίως πήραν θέση στην κορυφαία πεντάδα όλων των εποχών για την ομάδα. Ο Νικ Καλάθης πήρε, τότε, το χρίσμα, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα η κατάσταση δε θα ήταν πια ίδια, με τον Παναθηναϊκό να ψάχνει για πρώτη φορά, ύστερα από μια 30ετία, τον άνθρωπο που θα αποτελέσει τον φυσικό του ηγέτη.
https://www.youtube.com/watch?v=p3_ENdtoZ0I
https://www.youtube.com/watch?v=tKUxocmayQM
Στις λύπες ξανά μαζί
Η φράση εκείνη του Φραγκίσκου Αλβέρτη, εν έτει 2009 και σε πανζουρλισμό για την κατάκτηση του triple crown, ήταν τότε ίσως σε ανύποπτο χρόνο. Κανείς δε σκεφτόταν τότε, μάλλον, ότι η ομάδα που «σάρωνε» τα πάντα, σήμερα θα έβλεπε τον ιδιοκτήτη της και τελευταίο, έως τώρα, εκφραστή της οικογένειας Γιαννακόπουλου, να βάζει 11 χρόνια μετά πωλητήριο έναντι 25 εκατομμυρίων ευρώ, όπως και τον επί χρόνια πιο έμπιστο συνεργάτη της, Μάνο Παπαδόπουλο, πιθανότατα να αποχωρεί, με τις αγωνιστικές συνθήκες να μη μοιάζουν προς το παρόν ευοίωνες, σε σύγκριση με την τότε κατάσταση.
Ο Παναθηναϊκός, όμως, γαλούχησε μέσα του ανθρώπους, οι οποίοι δε θα διστάσουν να τον στηρίξουν σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται. Στις… λύπες, επομένως, και σε μια στιγμή αβεβαιότητας, οι δύο σπουδαιότεροι ηγέτες της μπασκετικής ιστορίας του συλλόγου, ενώθηκαν ξανά, μετά την «οικογενειακή» διαφωνία του Αλβέρτη με τη διοίκηση, που μοιάζει να λύθηκε, αν και θα χρειαστεί καιρός, μέχρι να μάθουμε τι ειπώθηκε και ο «Φράγκι» φαινόταν με το ένα πόδι και… παραπάνω εκτός συλλόγου.
Ήταν ένα όνειρο, που πολλοί είχαν. Ο Διαμαντίδης και ο Αλβέρτης, δηλαδή, μια μέρα να «έτρεχαν» το σύλλογο, με τον έναν να έχει 22 τίτλους και τον άλλο 25. Ποιος θα ήταν καταλληλότερος να το κάνει, λοιπόν, όταν τα πάντα θα φαίνονταν στον αέρα; Είναι ίσως, δηλαδή, η πιο κατάλληλη στιγμή, για να βοηθήσουν μαζί τον Παναθηναϊκό να παραμείνει σπουδαίος, όπως έκαναν και ως συμπαίκτες, και να μην υποχωρήσει στην αφάνεια.
https://www.youtube.com/watch?v=plM4Wj1pD7E
