Ο Ντον Κέισι προστέθηκε στη λίστα αυτών που πήραν θέση για τα όσα γίνονται στις ΗΠΑ που φλέγονται μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη από αστυνομικό. Ο προπονητής των Ντιτρόιτ Πίστονς κάνει μια σύγκριση της εποχής που ήταν ο ίδιος οχτώ χρονών με τη σημερινή στην οποία ο οχτάχροος είναι πλέον ο γιος του και τα αποτελέσματα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά. Αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά στα όσα περιγράφει και λέει.
«Πριν από 54 χρόνια ήμουν ένα οχτάχρονο αγόρι που έμενε στο Κεντάκι όταν τα σχολεία έγιναν κοινά για λευκούς και μαύρους, Μπήκα σε ένα λευκό σχολείο όπου δεν με ήθελαν και δεν ήμουν καλοδεχούμενος. Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για να καταγράψω το πως μου φέρονταν, ούτε κανάλια με κάλυψη 24/7, ούτε social media να καταγράψουν την πραγματικότητα της κατάστασης ή να προσφέρουν στήριξη ή να καταδικάσουν όσα γίνονταν. Αλλά θυμάμαι ακριβώς πως ένιωσα ως οχτάχρονο παιδί. Ένιωθα αβοήθητος. Ένιωθα πως ποτέ δεν είδε πραγματικά κάποιος, πως δεν ακούστηκα ποτέ, πως δεν με κατάλαβε κανείς. Παρακολουθώντας τα γεγονότα να ξεδιπλώνονται αυτές τις μέρες μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη, μια πόλη στην οποία έχει κοουτσάρει και την οποία κάποτε αποκαλούσα σπίτι μου, βλέπω πως πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να νιώθουν το ίδιο: Αβοήθητοι, οργισμένοι, αόρατοι, θυμωμένοι.
Καταλαβαίνω το ξέσπασμα γιατί η λίστα μεγαλώνει: Ahmaud Arbery, Breonna Taylor, George Floyd. Οι αδικίες συνεχίζουν να συσσωρεύονται και τίποτα δεν μοιάζει να αλλάζει.
Σήμερα, 54 χρόνια μετά, ο γιος μου είναι οχτώ χρονών και βλέπω τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνει και αναρωτιέμαι πόσα έχουν πραγματικά αλλάξει; Πόσο συχνά κρίνεται απλά και μόνο από την εμφάνιση; Μεγαλώνει σε έναν κόσμο όπου τον βλέπουν πραγματικά, τον ακούνε και τον καταλαβαίνουν; Νιώθει αβοήθητος; Θα του φερθούν όπως στον Τζορτζ Φλόιντ και τον Αχμάντ Άρμπρερι; Τι έχουμε κάνει πραγματικά αυτά τα 54 χρόνια για να κάνουμε αυτό τον κόσμο αυτού του οχτάχρονου καλύτερο από ότι ήταν ο δικός μου κόσμος; Όλοι πρέπει να γίνουμε καλύτεροι και να πράξουμε καλύτερα.
Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και ακούμε ο ένας τον άλλον. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί να βρούμε λύσεις για να κάνουμε το σύστημα δικαιοσύνης πιο δίκαιο. Μαύροι και λευκοί πρέπει να δουλέψουμε μαζί και να βρούμε τις απαντήσεις. Ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε αυτά τα προβλήματα είναι οι αφροαμερικάνοι και όχι μόνο έχουμε αντιμετωπίσει σε όλη μας τη ζωή είναι μέσω της ειλικρίνειας και της διαφάνειας. Πρέπει να καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι βρίσκονται στα όριά τους. Χρειάζεται εμπάθεια στην πιο ειλικρινή της μορφή. Χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας και δράση. Ας σταματήσουμε την αδικία τώρα. Ας μην επιτρέψουμε σε μία ακόμη γενιά να συνεχίσει να ζει σε έναν κόσμο στον οποίο θα τους φέρονται άνισα. Τώρα είναι η στιγμή για πραγματική αλλαγή».
