Το καλό με τις μεγάλες διοργανώσεις, είναι ότι δεν προλαβαίνεις να μείνεις και να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα μιας ήττας, γιατί πριν καλά καλά καταλάβεις τι συνέβη θα δεχτείς την επόμενη κατραπακιά.
Από αυτή την άποψη το γεγονός ότι μας περιμένει η Σλοβενία δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους διεθνείς να γκρινιάξουν (καθώς εφέτος έχουμε μια πολύ...γκρινιάρα εθνική από την πρώτη στιγμή) για τα κακώς κείμενα που οι ίδιοι παρουσίασαν κόντρα στο φαβορί και ποιοτικότερη ομάδα του ομίλου τη Γαλλία.
Η ήττα με οκτώ πόντους από αυτή την ομάδα των Τρικολόρ θα ήταν ενδεχομένων φυσιολογική αν δεν υπήρχε αυτή η μαύρη τρύπα των - σχεδόν - τριάντα λεπτών στην οποία έπεσαν όλοι οι διεθνείς και το προπονητικό τιμ της εθνικής μας ομάδας.
Ιδιαίτερα δε με το παρελθόν στα χιτσκοκικά φινάλε με τη Γαλλία, που πάντα είχαν αίσιο γαλανόλευκο τέλος, σε πιάνει το παράπονο που άφησες τη διαφορά να ξεφύγει τόσο πολύ (47-71 λίγο πριν το τέλος της 3ης περιόδου) καθώς αν ήταν κάτω από 20 ενδεχομένως να το είχαμε γυρίσει και πάλι το ματσάκι.
Το θέμα είναι όμως γιατί το αφήσαμε να πάει ως εκεί, από τη στιγμή μάλιστα που περιμέναμε στην τσίτα τους Γάλλους μετά την ήττα από τους Φινλανδούς. Πολύ απλά γιατί παίξαμε άμυνα για τρία λεπτά και μετά άλλο ένα πεντάλεπτο στο τρίτο δεκάλεπτο και επιτέλους στα τελευταία οκτώ λεπτά του αγώνα.
Ετσι δεν γίνεται δουλειά και πλέον είναι η ώρα του πάγκου. Ολου του πάγκου όμως. Πρώτα απ' όλα να επέμβει ακόμα πιο δραστικά ο Κώστας Μίσσας, είτε δοκιμάζοντας πιο συχνά και επιμονή το κοντό σχήμα που μας ταιριάζει και παίζοντας με αλλαγές στην άμυνα. Ναι 95 πόντους είχαμε δεχτεί και από τους Αμερικάνους το 2006 στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας αλλά είχαμε βάλει 101, διότι έτσι μας εξυπηρετούσε εκείνο το παιχνίδι.
Τώρα φάγαμε τόσους γιατί αφήσαμε τους Γάλλους να κάνουν πάρτι και να μας χορεύουν...συρτάκι κάτω από το καλάθι μας για πολύ ώρα.
Επίσης όταν λέμε η ώρα του πάγκου, εννοούμε και το να παίξουν και οι 12 παίκτες, γιατί ο Αγραβάνης ή ο Παπαγιάννης με τον Μπόγρη, μπορούν να προσφέρουν 4-5 ποιοτικά λεπτά, εκεί που για παράδειγμα κανείς δεν έπαιζε άμυνα. Ας έμπαιναν να κατεβάσουν κάποια χέρια. Για αυτό λέμε ήρθε η ώρα του πάγκου.
Εκτός του κόουτς, πρέπει ο πάγκος (παίκτες και σία) να συμμετέχει πιο πολύ την ώρα του αγώνα, όχι με νεύρα και αναθέματα, που οδηγούν και σε τεχνικές ποινές αλλά με την γνωστή ενθάρρυνση που πρέπει και μπορούν να δώσουν.
Με την εικόνα των σχεδόν τριάντα λεπτών, είναι δεδομένο ότι η εθνική ομάδα μπορεί να πάει μόλις μέχρι την Αθήνα με πρόωρη επιστροφή την Τετάρτη. Με φυσιολογική όμως αντίδραση, από την αρχή και όχι στο τέλος, αυτή τη στιγμή είναι εφικτές ακόμα και οι τρεις νίκες κόντρα σε ομάδες που δεν έχουν την ποιότητα και την εμπειρία της Γαλλίας.
Σλοβενία, Φιλανδία και Πολωνία, άλλες εποχές θα ήταν ήδη με το κίτρινο φύλλο στο τσεπάκι. Στο χέρι μας είναι να το ξανακάνουμε, αρκεί να το πιστέψουν όλοι και το κυριότερο να παραμερίσουν κάθε εγωισμό και καπρίτσιο πλέον. Δεν χωράνε άλλο αυτά στην εθνική και πρέπει όλοι να το καταλάβουν, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
