Τα προσόντα του εξυμνήθηκαν από Έλληνες και ξένους ανθρώπους του χώρου. Η φράση που τον συνόδευε πιο συχνά ήταν “ο πιο ολοκληρωμένος Έλληνας παίκτης”. Όσοι τον είδαν εν δράσει, δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν. Ο Φάνης Χριστοδούλου ήταν χαρακτηριστική περίπτωση “παίκτη-ορχήστρα”. Αυτή η ορχήστρα σταμάτησε να παίζει πριν από ακριβώς 21 χρόνια.
Ήταν 17 Μαίου 1998, όταν ο Φάνης πάτησε για τελευταία φορά σε παρκέ. Ήταν ο 3ος τελικός των πλέι οφ μεταξύ του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ. Σε εκείνο το τελευταίο του παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός νίκησε με 55-48 και έκανε το 2-1 με τον Φάνη να μένει για 15΄ στο παρκέ έχοντας 0/1 τρίποντο, μία ασίστ, ένα κλέψιμο και ένα λάθος. Στους δύο επόμενους τελικούς ήταν εκτός 12άδας. Μπορεί να μην ήταν το ιδανικό φινάλε σε μία σπουδαία καριέρα, αφού δεν έπαιξε στα τελευταία παιχνίδια, ωστόσο οι τίτλοι τέλους έπεσαν με τον μοναδικό τίτλο Πρωταθλήματος της καριέρας του.
Ήταν ένα σπάνιο μπασκετικό ταλέντο, που όμως δεν άνοιξε τα φτερά του στον βαθμό που θα μπορούσε. Περιορίστηκε για πολλά χρόνια στην αγαπημένη του Νέα Σμύρνη και τον Πανιώνιο, βρέθηκε στην τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό, όμως ο Φάνης στην πραγματικότητα ήταν φτιαγμένος για μεγαλύτερα πράγματα. Ο Νίκος Λινάρδος είχε πει πριν από κάποια χρόνια: “Του έλεγα “σταμάτα το τσιγάρο και πήγαινε να παίξεις στο ΝΒΑ” και εκείνος μου απάντησε “δεν αποχωρίζομαι ούτε τους φίλους μου, ούτε την οικογένειά μου, ούτε τη Νέα Σμύρνη για να πάω στο ΝΒΑ”.
Στο ταλέντο του Φάνη Χριστοδούλου δεν υποκλίθηκαν μόνο η Ελλάδα και η Ευρώπη. Τον έβλεπαν οι Αμερικανοί και γυάλιζε το μάτι τους: “Είναι τετραπέρατος” είχε πει ο θρυλικός Λένι Ουίλκενς βλέποντας τον να κυριαρχεί στο παρκέ, στο Ευρωμπάσκετ του 1995. Και ήταν πραγματικά τετραπέρατος. Με κορμί 2.03 που δεν δούλεψε σοβαρά ώστε να αποκτήσει το μοναδικό στοιχείο που του έλειπε, την αθλητικότητα, ο Φάνης ήταν ικανός για όλα. Να παίξει τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα, από το “1” ως το “5”. Πως αλλιώς μπορεί να περιγράψει κανείς αυτά που ήταν ικανός να κάνει στο γήπεδο;
Το καλοκαίρι του 1983, είχε στηθεί μίας μορφής δημοπρασία για χάρη του, αφού πολλές ομάδες επιχείρησαν να τον πάρουν από τη Δάφνη. Ο “μπέμπης” -προσωνύμιο που του αποδόθηκε λόγω των χαρακτηριστικών του προσώπου του- κατέληξε στον Πανιώνιο αντί τριών εκατομμυρίων δραχμών και με πέντε παίκτες ως έμψυχα ανταλλάγματα. Τα υπόλοιπα πια ήταν απλά θέμα χρόνου να έρθουν. Το χρυσό μετάλλιο με την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ του 1987, το αργυρό στο Ζάγκρεμπ δύο χρόνια μετά και χάρη στο δικό του, “μεγάλο” τρίποντο στον ημιτελικό με τη Σοβιετική Ένωση, η 4άδα στο Παγκόσμιο του Τορόντο το 1994 αλλά και η 6η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996.
Με την Εθνική ομάδα των ανδρών το “κοντέρ” έγραψε 220 παιχνίδια -3ος πίσω μόνο από τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Παναγιώτη Φασούλα- και 2.269 πόντους -4ος πίσω μόνο από τους Γιαννάκη, Γκάλη και Φασούλα.
Στα αποδυτήρια του Πανιωνίου, μετά τον τελικό Κυπέλλου του 1991
Με τον Μπάιρον Σκοτ μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος του 1998 με τον Παναθηναϊκό
Οι τελευταίες στιγμές του τελευταίου του αγώνα...
Από τα 18 του ήταν ήδη διεθνής με την Εθνική ομάδα των ανδρών
Ανάμεσα στους Ρομάι και Χιμένεθ κόντρα στην Ισπανία, στο Ευρωμπάσκετ του 1987
Από τους κορυφαίους και στον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία το 1987...
Δευτερόλεπτα μετά το μεγαλύτερο, ίσως, σουτ της καριέρας του, στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 1989
Ο ημιτελικός του Ζάγκρεμπ: Στο 01:05:50 το τρίποντο του Χριστοδούλου, ένα από τα μεγαλύτερα σουτ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ
Ο "μπέμπης" και ο "Ινδιάνος": Με αντίπαλο τον Σκότι Πίπεν στο ματς κόντρα στις ΗΠΑ, στους Ολυμπιακού Αγώνες του 1996
Photo Credits: Eurokinissi
