Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται και ο Νίκος Λάσκαρης πιάνεται ανέτοιμος στην πρώτη μεγάλη θαλασσοταραχή του Άρη. Ίσως πάλι να είναι μια εμπειρία που έπρεπε να την περάσει για να βγει πιο δυνατός και να κάνει μιας μορφής επανεκκίνηση το επόμενο καλοκαίρι. Γιατί αυτό το "restart" είναι πια αναπόφευκτο, ανεξάρτητα με το τέλος της σεζόν.
Είχε πολλές ατυχίες η φετινή ομάδα. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Κανείς όμως δεν έχει κάνει συμβόλαιο με την τύχη καιπολύ περισσότερο την επιτυχία. Η περσινή σεζόν κύλησε ιδανικά. Απόλυτα πετυχημένες επιλογές ξένων, ανάλογη επιστροφή στην Ευρώπη και η διοίκηση με τον προπονητή σε παρατεταμένο «μήνα του μέλιτος». Η 4άδα των Αμερικανών (Ουάιτ, ΜακΝίλ, Ουότερς και Χάγκινς) έφυγε για άλλες πολιτείες. Ο Άρης έφερε άλλους στις θέσεις τους όμως μόνον ο Κάμινγκς μπορεί να θεωρηθεί ότι σε ένα βαθμό «γέμισε τα παπούτσια» τους. Σε κάθε περίπτωση το αγωνιστικό είναι μόνο η «βιτρίνα».
Η κρίση που διέρχεται ο Άρης ξεπερνά τα αγωνιστικά όρια άρα δεν είναι και επιφανειακή. Αν έμενε σε αυτά θα ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί και πιθανώς να ξεπεραστεί. Σε τελική ανάλυση έγιναν και υπερβάσεις στη διάρκεια της σεζόν (Ντραγκίτσεβιτς, Γιάνκοβιτς, Γκόρντον) για να καλυφθούν οι ατυχίες με τραυματισμούς αλλά και οι ατυχείς επιλογές (Μπάκνερ, Τζένκινς).
Το θέμα έχει να κάνει εν πολλοίς και με την ίδια τη λειτουργία της ομάδας. Στον Άρη βρίσκει εφαρμογή η παροιμία «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει». Ομάδα στην οποία άλλον παίκτη διαλέγει ο προπονητής και άλλον παίρνει η διοίκηση, δεν μπορεί να έχει μεγάλες απαιτήσεις. Την ευθύνη βέβαια και σε αυτές τις περιπτώσεις τη φέρει ακέραια η κεφαλή και αυτή στον Άρη είναι ο Νίκος Λάσκαρης. Δική του η επένδυση, δικές του οι αποφάσεις, δική του και η ευθύνη.
ΥΓ. Στη Θεσσαλονίκη λέγεται ότι αυτοί που επέλεξαν τον Ζερμέιν Τέιλορ, θα εξαντλήσουν κάθε πιθανότητα για να παίξει. Πως θα το καταφέρουν είναι ένα ερώτημα που δεν έχει εύκολη απάντηση.
