Μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις. Και για την Εθνική Ισπανίας αυτή είναι μόνο μια από τις φωτογραφίες που μιλούν τόσο εύγλωττα για το τι ακριβώς έχει οδηγήσει αυτή την ομάδα, αυτήν την παρέα σε τόσες επιτυχίες. Ουπς... Ήδη οι λέξεις κλειδιά βρήκαν τη θέση τους. Ομάδα και παρέα.
Η πορεία τους δεν είναι τυχαία και η επιτυχία τους έχει δύο βασικές συνισταμένες, που έχουν τις δικές τους διακλαδώσεις. Το πρώτο και αδιαμφισβήτητο είναι πως είναι μια γενιά που είχε πολύ ταλέντο και μεγάλες προσωπικότητες. Παίκτες που έμαθαν να είναι πρωταγωνιστές και νικητές. Με μία να βγάζει το κεφάλι λίγο πιο ψηλά από τις άλλες. Μπορεί ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο να ήταν ο αρχηγός, αλλά ο Πάου Γκασόλ ήταν ο ηγέτης εντός και εκτός παρκέ. Αυτός βγαίνει μπροστά,αυτός μιλάει, όπως φημολογείται είχε ακόμη και το ρόλο του στην επιστροφή του Σέρτζιο Σκαριόλο στον πάγκο. Αυτός είχε μιλήσει στα αποδυτήρια όταν η ομάδα έφτασε κοντά στον αποκλεισμό το 2009, αυτός βγήκε μπροστά το 2015, αυτός ηγήθηκε και φέτος. Ο θρύλος λέει πως όταν ο αδελφός του Μαρκ έκανε την εμφάνισή του στην Εθνική Ομάδα για πρώτη φορά, αυτός ήταν που του έκανε τη ζωή δύσκολη, προκειμένου να αποδείξει πως βρισκόταν εκεί γιατί είχε μέσο τον ίδιο. Τον έκανε να καταλάβει πως για να έχει θέση στην ομάδα, πρέπει να κερδίσει τον σεβασμό όλων.
Είναι η δεύτερη λέξη κλειδί: Σεβασμός. Σε αυτή την ομάδα ο ένας παίκτης σέβεται τον άλλον. Οι νεότεροι κοιτούν στα μάτια τους παλιότερους και αυτοί με τη σειρά τους γίνονται ασπίδα σε οτιδήποτε στραβό. Αυτοί βγαίνουν μπροστά. Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που ο ένας δείχνει τον άλλον με το δάχτυλο. Ο τρόπος που οι Ερνανγκόμεθ κοιτούν τον Ναβάρο, τον Ροντρίγκεθ, τους Γκασόλ (ναι, ο Μαρκ έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων και δεν είναι ο αδελφός του Πάου πλέον) είναι από τα μεγαλύτερα κερδισμένα στοιχήματα για αυτή την ομάδα. Ο τρόπος που περίμεναν όρθιοι στη μικτή ζώνη να ανακοινώσει ο Ναβάρο πως ο μικρός τελικός είναι το τελευταίο του παιχνίδι για να τον χειροκροτήσουν τόσα εκατομμύρια και τόσοι τίτλοι, ήταν απλά ένα ακόμη δείγμα του τι συμβαίνει σε αυτή την ομάδα, όλων αυτών των επιτυχιών.
Επόμενη λέξη κλειδί λοιπόν... Όπως και να το κάνουμε το να φέρνεις τη μια επιτυχία μετά την άλλη, βοηθάει και να θέλεις να μείνεις σε μια ομάδα, και να το διασκεδάζεις και να θες να ξαναδείς τους τύπους με τους οποίους φτάνεις σε όλες αυτές τις διακρίσεις. Οι νίκες «κρύβουν» πράγματα κάτω από το... χαλάκι. Ηρεμούν καταστάσεις. Είναι μεγάλη υπόθεση να περιμένουν πως και πως το καλοκαίρι αυτοί οι 10-12 παίκτες για να ξαναβρεθούν, να παίξουν μπάσκετ, αλλά κυρίως να περάσουν καλά. Και δεν είναι και τόσο μακρινές οι μέρες που αυτό γινόταν και τα μέρη μας και ήταν κλειδί για πολλά πράγματα. Είναι αυτό που γιγάντωνε την αγάπη για την Εθνική Ομάδα.
Και αυτή η αγάπη, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται στη σημερινή εποχή, είναι κλειδί. Οι Ισπανοί δεν αγαπάνε μόνο την ομάδα στην οποία αγωνίζονται. Αγαπάνε τις εθνικές ομάδες γενικότερα. Ο Γκασόλ, ο Γιουλ και άλλοι κάνουν τουίτ, δίνουν συγχαρητήρια, παρακολουθούν και φαίνεται αγώνες των μικρών εθνικών ομάδων, αλλά και των γυναικών. Όλο αυτό δημιουργεί ένα δέσιμο σε κάνει να νιώθεις πως ανήκεις κάπου. Εδώ για την φετινή Εθνική Γυναικών που έφτασε στην τέταρτη θέση ασχολήθηκε ένας παίκτης από την αρχή και τελικά 4-5 στο τέλος, όταν είχε έρθει η πρόκριση στο Παγκόσμιο. Για την Εθνική Νέων Ανδρών που πήρε χρυσό, ασχολήθηκαν 2 ή 3. Στην αποχώρηση του Ναβάρο έκαναν ξεχωριστά τουίτ και είπαν το δικό τους «ευχαριστώ» ολοι οι συμπαίκτες του στην Εθνική. Χωρίς πίεση, χωρίς να ρωτηθούν. Το έκαναν γιατί το ένιωθαν και το ήθελαν. Θέλετε να θυμηθούμε ανάλογες περιπτώσεις εντός συνόρων;
Δεν είναι πυρηνική φυσική όλα αυτά. Και δεν είναι εύκολο να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Το θέμα είναι να βρεθεί η... μαγιά και ο παίκτης (ή παίκτες) που θα είναι ηγέτης (και) εκτός παρκέ. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα ξεκινήσεις από την αρχή, κρατώντας αυτούς που πραγματικά κατανοούν τι σημαίνει Εθνική Ομάδα. Και όταν λέμε κατανοούν, εννοούμε να έχουν ως δόγμα αυτό που πολύ απλά είπε ο Μαρκ Γκασόλ: «Ο καθένας σε αυτά τα αποδυτήρια θέλει να παίξει γι’αυτόν που κάθεται δίπλα του και όχι για τον εαυτό του. Ο καθένας θέλει να παίξει για να κάνει χαρούμενο τον συμπαίκτη του.» Απλό, μα τόσο δύσκολο!
