Το πρώτο από τα περίφημα “παράθυρα” για τις Εθνικές των ισχυρών χωρών στο μπάσκετ, ήταν εξ ορισμού επικίνδυνα. Πολλά περισσότερα είχαν να χάσουν, παρά να κερδίσουν. Το να φύγεις με δύο νίκες από ματς με τη Βρετανία και το Ισραήλ ήταν το αυτονόητο στο μυαλό όποιου σκέπτεται επιφανειακά. Χωρίς να συνυπολογίζει τις αμέτρητες ιδιαιτερότητες που είχε να αντιμετωπίσει αυτή η ομάδα.
Που, για παράδειγμα, με έναν παρόντα σε σχέση με το πρόσφατο Ευρωμπάσκετ, τον Μπουρούση, έπαιζε στην έδρα της Βρετανίας με 7/12 ίδια πρόσωπα. Και με μόλις τρεις ημέρες προπονήσεων. Κάθε ήττα αντίθετα, θα έδινε τροφή σε όποιον ήθελε να... γενικεύσει, βγάζοντας χολή. Θα κλόνιζε και την ομάδα και φυσικά θα ενέτεινε την αμφιβολία που πολλοί είχαν για το αν η ομάδα μπορεί να φτάσει μέχρι την Κίνα και το Παγκόσμιο κύπελλο του 2019.
Το κλείσιμο αυτής της εβδομάδας, ξεπέρασε σε θετικά και την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη για την Εθνική. Με το πρώτο ζητούμενο, το αποτέλεσμα, το 2/2 στις νίκες να περνάει ίσως σε δεύτερη και σε τρίτη μοίρα. Παράλογο ενδεχομένως, αλλά... εξηγήσιμο.
Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οι σχέσεις με τις “επίσημες αγαπημένες” να περνάνε φάσεις ρουτίνας. Και με την Εθνική μπάσκετ, υπήρχαν δείγματα ότι ο κόσμος είχε... παραγνωριστεί. Από τα εκπληκτικά σχόλια διαρκείας του “κλείσαμε 8 χρόνια χωρίς μετάλλιο”, λες και λένε... χωρίς νίκη, λες και τα μετάλλια παραγγέλνονται, μέχρι απαξιωτικά σχόλια για τους παίκτες. Με τον παραλογισμό να κυριαρχεί αφού αυτοί που πήγαιναν στην Εθνική και έβαζαν δυο μήνες παραπάνω στις σεζόν τους, κατηγορούνταν ότι.... βαριούνται!
Και ξαφνικά, ήρθε η ανανέωση. Αναγκαστική, βίαια, μα ενθαρρυντική. Με τους παίκτες που κλήθηκαν, να κάνουν εξ αρχής, με κάθε ευκαιρία, σε κάθε τόνο, κατανοητό το ότι ζούσαν την εκπλήρωση ενός μεγάλου αθλητικού ονείρου. Οτι ετοιμάζονταν για τις απόλυτες στιγμές της καριέρας τους. Και όταν ήρθε η ώρα των πράξεων, να το δείχνουν και εμπράκτως. Εβγαζαν τα γούστα τους, δεν τα έκρυβαν. Ισως το έκαναν και με υπερβολή, αλλά στον κόσμο αρέσουν αυτά.
Αυτοί οι παίκτες, επιβεβαίωσαν ότι η βάση των Ελλήνων παικτών υψηλού επιπέδου είναι... αισιόδοξα διευρυμένη. Η 24άδα δεν επιλέχτηκε για... να μην ξεμείνουμε. Που θα μπορούσε να έχει και 5-6 πρόσωπα ακόμα, οι οποίοι δεν είδαν το όνομά τους μέσα από τις “καραμπόλες” της τελευταίας στιγμής.
Η εβδομάδα που ολοκληρώθηκε χθες, όμως, αν όχι διεύρυνε και την βάση των υποστηρικτών αυτής της ομάδας, τουλάχιστον αναθέρμανε τη σχέση. Τα γούστα που λέγαμε ότι έβγαλαν αυτοί οι παίκτες τα εισέπραξε ο κόσμος. Ακόμα κι αν οι αγωνιστικές προσδοκίες ήταν, αστήρικτα και αδικαιολόγητα, πιο χαμηλές και ξεπεράστηκαν, κέρδος είναι. Και το δια ταύτα του πρώτου παράθυρου για την Ελλάδα, ήταν άκρως πετυχημένο, με βάση όσα είχε κατά νου η FIBA όταν επανέφερε αυτή τη διαδικασία, θέλοντας την ανάπτυξη του αθλήματος. Κυρίως στις χώρες που μπορεί και να είχαν... λησμονήσει τα επίσημα εντός έδρας ματς των Εθνικών τους ή, και να είχαν ρουτινιάσει λίγο την μεταξύ τους σχέση, έχοντας χάσει την αίσθηση του απρόσμενου, του απροσδόκητου, του νέου.
Η δαδικασία των προκριματικών έχει μακρύ δρόμο ακόμα. Είναι ελπίδα όλων να λυθεί άμεσα το πρόβλημα και να μην επαναληφθούν οι κωμικοτραγικές καταστάσεις της περασμένης Παρασκευής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η επόμενη 24άδα του Σκουρτόπουλου να είναι διαθέσιμη στο 100% και ο προπονητής να... σπάσει το κεφάλι του για την τελική επιλογή. Ο,τι κι αν συμβεί όμως, η Εθνική Ελλάδας σ' αυτό το δύσκολο και ιδιαίτερο ξεκίνημα, έδειξε ότι δεν έτυχε, αλλά ότι πέτυχε...
