Ενα final four μπασκετικής διοργάνωσης στο Βέλγιο μπορεί για πολλούς να είναι περίεργο. Για τους ανθρώπους του Basketball Chapmions League είναι απλά... απόδειξη. Είναι απόδειξη της φιλοσοφίας που εξ ιδρύσεώς της θέλησε να περάσει αυτή η διοργάνωση. Βασισμένη σε αγωνιστικά κριτήρια ως προς τα δικαιώματα συμμετοχής και ευκαιρία για να βγουν στο προσκήνιο ομάδες και χώρες ολόκληρες που μπασκετικά δεν θα είχαν άλλες ευκαιρία μέσω διαδικασιώς... κλειστών κλαμπ.
Το ζευγάρι των προημιτελικών της Αντβέρπ με την Νίζνι ήταν συμβολικό πριν καν βγάλει την μία ομάδα του final four. Ηταν τέτοιο επειδή και οι δύο αντίπαλοι συμμετείχαν στην διοργάνωση από τον πρώτο προκριματικό γύρο! Η απτή απόδειξη ότι και στα προκριματικά υπάρχουν ευκαιρίες και δεν είναι για... συμπλήρωμα.
Το φετινό final four που θα διεξαχθεί στην Αμβέρσα στις 3-5 Μαϊου δεν έχει καμία συμμετοχή ίδια με το περσινό! Το BCL δείχνει ότι η κατάληξή του δεν ανήκει σε μια...προδιαγεγραμμένη ελίτ, αλλά είναι «ανοιχτό» και μια πρόκληση για όλους. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι στις 12 παρουσίες, τέσσερις σε κάθε μία από τις τρεις τελικής φάσεις που μετράζει στην ζωή της η διοργάνωση, μόλις δύο είναι κοινές. Η Τενερίφη στο πρώτο και φέτος, η Μονακό στο πρώτο και το δεύτερο. Εχουν εκπροσωπηθεί δε, επτά χώρες σε αυτά τα final four, Ελλάδα, Ισπανία, Τουρκία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία και Βέλγιο.
Σε συνέχεια αυτού περί χωρών, άξια αναφοράς είναι και η εκπροσώπηση οκτώ διαφορετικών στην οκτάδα των προημιτελικών!
Το BCL ξέρει και τα προβλήματα της καθημερινότητάς του και έχει φανεί στις δημόσιες τοποθετήσεις του Πατρίκ Κομνηνού ότι δεν αεροβατεί. Δεν φοβάται να "δείχνει" την Ευρωλίγκα ως την πρώτη διοργάνωση, να λέει ότι αναζητά διαύλους επικοινωνίας και πάνω στην σκέψη της συνεργασίας να παλεύει διαρκώς για την βελτίωση του δικού του προϊόντος. Δεν δείχνει όμως και να αγχώνεται από αυτά, αφού συνολικά το ταμείο των τριών πρώτων χρόνων δείχνει ότι γίνονται βήματα πάνω στον σχεδιασμό και την στόχευση.
Ιστορικές ομάδες σαν την Βίρτους βρήκαν τον δρόμο για να επιστρέψουν, ομάδες από την Euroleague χωρίς συμβόλαιο, σαν την Μπάμπεργκ, βρήκαν τον δρόμο για να παραμείνουν σε ανταγωνιστικό διεθνές επίπεδο, ομάδες φιλόδοξες που ήρθαν για να μείνουν σαν τον Προμηθέα από την Ελλάδα βρήκαν την πασαρέλα για να τους μάθουν και να συζητηθούν και εκτός συνόρων, ομάδες σε χώρες... μονοπωλιακές όπως το Ισραήλ ήρθαν για να δείξουν ότι υπάρχει και αλλού μπασκετική ζωή πλην Τελ Αβίβ, σαν την Χάποελ Ιερουσαλήμ και πάει λέγοντας.
Το τελευταίο φετινό στοίχημα του BCL είναι η μαζική προσέλυση φιλάθλων στην Αμβέρσα. Ξέρουν ότι το Βέλγιο που δεν έχει το κοινό με την αμιγώς μπασκετική κουλτούρα, μοιάζει ρίσκο για πολλούς, αλλά οι ίδιοι δεν το βλέπουν έτσι. Με τους οικοδεσπότες μάλιστα να αποτελούν μακράν αουτσάιντερ για το τρόπαιο, ίσως σταματήσει και η ανάδειξη του γηπεδούχου σε πρωταθλητή, που μπορεί να έβαζε δεύτερες σκέψεις σε μια ενέργεια η οποία πολύ λογικά και έξυπνα εμπορικά έγινε από την πρώτη χρονιά.
Κι επιδή έχουν δείξει μέχρι τώρα οι διοργανωτές ότι δεν επαναπαύονται, είναι βέβαιο ότι ήδη σχεδιάζουν το μέλλον. Ξέρουν ότι χρειάζεται κι άλλη... μεταγραφή ομάδας από τους «απέναντι», ξέρουν ότι πρέπει να αποτρέψουν το αντίστροφο δρομολόγιο που βεβαιωμένα επιδιώκουν οι απέναντι, ξέρουν ότι πρέπει να βελτιώσουν το επίπεδο της διαιτησίας τουλάχιστον με πιο προσεκτικές επιλογές στα κρίσιμα ματς αφού το ποιους διαιτητές έχουν διαθέσιμους δεν το ορίζουν οι ίδιοι. Και φυσικά ξέρουν και το έχουν αποδείξει μέχρι τώρα, ότι πρέπει να συνεχίσουν να βρίσκουν κίνητρα και δέλεαρ ισορροπώντας πάνω στα αγωνιστικά κριτήρια που έχτισαν την φιλοσοφία της διοργάνωσης.
