Το πρωτάθλημα του Νοτίου ομίλου της Β' Εθνικής βρίσκεται στην όγδοη του αγωνιστική, και αν κάποιος ήθελε να ποντάρει έστω ένα ευρώ για το ποια ομάδα θα ανέβαινε δεύτερη, και ποίες τέσσερις θα υποβιβαζόταν η συμβουλή θα ήταν να κρατήσει τα χρήματα του.
Ουσιαστικά, και μετά από 8 αγωνιστικές οι περισσότεροι έχουν βγάλει τα συμπεράσματα τους αναφορικά με την δυναμική των ομάδων, αλλά ως συχνός θεατής του πρωταθλήματος θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου άποψη, αλλά και φυσικά ένα μεγάλο προβληματισμό, ο οποίος θα ακολουθήσει στη συνέχεια.
Πλην του Ιωνικού Νικαίας, ο οποίος δείχνει να στοχεύει στο 30-0, σκοράροντας 93,6 πόντους, και κερδίζοντας τους αντιπάλους του με 16 πόντους διαφορά ανά μέσο όρο (δέχεται 77,6), και αυτούς σε ρυθμούς ρελαντί, οι υπόλοιπες ομάδες με μικρές διαφορές βρίσκονται στην ίδια λογική. Αυτό που αποτελεί κοινό μυστικό είναι ότι η ομάδα του Μάριου Γούναρη θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει και στο πρωτάθλημα της Α2.
Ωστόσο, το ρεζουμέ δεν είναι ο Ιωνικός και τι μπάσκετ παίζει, αλλά οι υπόλοιποι 15, της κατηγορίας, με τον Τρίτωνα, για να δίνουμε και ένα credit τον Μιχάλη Μιχελάκο και την ομάδα του, να ξεχωρίζει, έχοντας ωστόσο 74,5 πόντους ανά μέσο όρο στην επίθεση του. Γενικά εκτός από τους 80,8 πόντους που σκοράρει κατά μέσο όρο ο ΕΦΑΟΖ, τα παιχνίδια κυμαίνονται από τους 65 ως τους 75 πόντους, με Ιπποκράτη Κω (70,3 π.) και Παγκράτι (71,3 π.) να έχουν τις καλύτερες άμυνες.
Σε 63 παιχνίδια (υπολείπεται αυτός του Πανερυθραϊκού με τον Μανδραϊκό) υπάρχουν 23 διπλά, με όλα τα παιχνίδια να είναι αμφίρροπα, κάτι που δίνει την δική του ομορφιά στο πρωτάθλημα. Επίσης παρατηρούμε ότι από την τρίτη θέση (ρεκόρ 5-3) και ως την 15η θέση (2-6) οι ομάδες βρίσκονται σε απόσταση βολής, αλλά το πρόβλημα στην Β' Εθνική, δεν είναι βαθμολογικό, αλλά αγωνιστικό, με το πρωτάθλημα να έχει ως στόχο, σύμφωνα με την αθλητική λογική, να δώσει παίκτες στο Ελληνικό μπάσκετ.
Βγάζοντας εκτός τον Ιωνικό, το μπάσκετ που παίζεται δεν έχει ταυτότητα. Τα παιχνίδια κυρίως οδηγούνται στη δύναμη, στο λεγόμενο μπασκετικό ξύλο, και συνήθως επιπλέουν οι έμπειροι αθλητές, μεγάλης ηλικίας και εμπειρίας, που φυσικά χρειάζονται για να καθοδηγήσουν τους νεότερους. Κάποιες ομάδες προσπαθούν να βάλουν στο ροτέισον των ομάδων τους ταλαντούχους και εξελίξιμους παίκτες, και η αλήθεια είναι ότι αυτός που τα καταφέρνει τα τελευταία χρόνια είναι ο Τάκης Ζήβας. Έτσι και αλλιώς έχοντας δουλέψει τους Αντεντοκούνμπο και όχι μόνο ξέρει τον τρόπο...
Εν κατακλείδι, και όπως είχε πει κάποτε σε ένα μάθημα σε εργαστήρι δημοσιογραφίας το 1997 ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος, οι χαμηλότερες κατηγορίες θα πρέπει να λειτουργούν ως πηγή άντλησης ταλέντων αλλά κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί, όταν οι βασικοί πυλώνες, ακόμα και του τελευταίου αυτή τη στιγμή στην βαθμολογία Ίκαρου Νέας Σμύρνης, είναι άνω των 30 ετών,χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε την αναμφισβήτη αξία και ικανότητα τους.
Χωρίς να θέλουμε να προκαταβάλουμε τα γεγονότα, η αναμόχλευση των ίδιων αθλητών στις ομάδες και τους στόχους που εξυπηρετούν, δεν θα έχουν τα οφέλη που θέλει το Ελληνικό μπάσκετ, με την Β' Εθνική να αναζητεί την ταυτότητα της.
