Ο Μάκης Γιατράς προανήγγειλε την αποχώρησή του από τον Προμηθέα έχοντας μετρήσει αξιοζήλευτα αγωνιστικά επιτεύγματα. Τον πρώτο τίτλο που κατέκτησε στην Ελλάδα ομάδα από την περιφέρεια, δυο τελικούς κυπέλλου, τελικούς πρωταθλήματος, αξιοπρόσεκτες ευρωπαϊκές παρουσίες, ατομικές διακρίσεις με τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς.
Την προανήγγειλε «επιτρέποντας» στον εαυτό του να δακρύσει δυο φορές, να μη μπορεί να μιλήσει από τον κόμπο στον λαιμό ειδικά όταν αποχαιρετούσε τον Βαγγέλη, τον Χρήστο, τον Θανάση και μια σειρά άλλων συνεργατών που είχε αυτά τα χρόνια, αλλά και των απλών φιλάθλων του μπάσκετ. Με τα μικρά τους ονόματα, όπως και αυτός για όλους παρέμεινε σε όλη αυτή την πορεία ο Μάκης.
Κάπου εκεί ίσως είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του σε αυτή την πορεία στην κορύφωση της καριέρας του. Η οποία παρεμπιπτόντως είχε διανύσει όλη την ιεραρχία, από τοπικά, εθνικές κατηγορίες, μέχρι την ανώτερη και την Ευρώπη, με το ιδιαίτερο γεγονός του να τα ζήσει με ομάδα την οποία ο ίδιος οδήγησε μέχρι εκεί. Το ότι δεν «φτιασιδώθηκε», δεν προσποιήθηκε, δεν έπαψε να είναι ο εαυτός του και δεν τον ένοιαζε να «τσαλακωθεί» ήταν ξεχωριστό και γενικά ασυνήθιστο.
Ο Μάκης δεν χρησιμοποίησε τον... καθρέφτη του ως εργαλείο της δουλειά του. Ούτε για να δει την εικόνα του πριν βγει στο παρκέ και στις κάμερες, ούτε για να προβάρει τα λόγια του. Το «έτσι είμαι εγώ και δεν θα προσπαθήσω να γίνω κάτι διαφορετικό», έμοιαζε μια συνειδητή επιλογή. Η οποία και ήταν δεδομένο ότι θα έφερνε και πολλές συμπάθειες από κόσμο που έχει συνηθίσει τα... καλούπια και πολλές αντιπαραθέσεις από κόσμο που έχει συνηθίσει τους καθωσπρεπισμούς.
Η περίπτωση Προμηθέα - Γιατρά, αυτή η συνύπαρξη και τα αποτελέσματά της, έχουν ήδη αποτελέσει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στο μπάσκετ της χώρας, πάντα θα μνημονεύεται στο μέλλον για κάποιους λόγους. Η περίπτωση Γιατρά και πώς πορεύτηκε σε όλη αυτή την ιστορία, επίσης θα συζητείται. Με άλλους να λένε ότι απόλαυσε ένα σπάνιο για το ελληνικό μπάσκετ καθεστώς εμπιστοσύνης και στήριξης και άλλους να λένε ότι σε ένα τέτοιο καθεστώς θα μπορούσε να επιδιώξει να αποφύγει την φθορά του αυθορμητισμού.
Επειδή αυτή η πορεία που φαίνεται ότι φτάνει στο τέλος της ήταν μακρά, είναι αυταπόδεικτο ότι αυτή ήταν η επιλογή του. Να μείνει ο εαυτός του, να κάνει τη δουλειά του όπως ξέρει, να φερθεί όπως ένιωθε ο ίδιος άνετα. Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, αλλά σίγουρα όχι με στόχο να αρέσει.
