Η Ζαλγκίρις έκανε το «μπαμ» φέρνοντας στην Ευρώπη τον Εμάνουελ Μούντεϊ και το Basketa.gr θυμάται τη ζωή του Κονγκολέζου γκαρντ, που πέρασε μέσα από μια τραγική απώλεια, έναν πόλεμο, τα... πειράγματα των αδελφών του και μια καριέρα, που ψάχνει «αναγέννηση».
Ήταν ένα απόγευμα του 1998, όταν ο Ζαν Πολ Μόυντεϊ, πατριάρχης της οικογένειας, θέλησε να πάει σε ένα μπάρμπεκιου με τους φίλους του, αφήνοντας πίσω τη σύζυγό του, Τερέζ Καμπεγιά, και τους γιους του Στεφάν, Ζαν-Μισέλ και Εμάνουελ. Γύρισε στο πλευρό του Στεφάν και του ζήτησε να προσέχει τη μητέρα και τους αδελφούς του, ως ο μεγαλύτερος, όπως έκανε κάθε φορά. Μόνο που αυτή θα ήταν και η τελευταία...
Ο Ζαν Πολ κατέρρευσε στη διάρκεια του μπάρμπεκιου και χτύπησε με το κεφάλι του στο τραπέζι. Εν συνεχεία, βρέθηκε στο νοσοκομείο, αλλά κατέληξε κατά τη διάρκεια της διακομιδής του. Η διάγνωση για το πώς πέθανε ήταν η καρδιακή προσβολή, με αποτέλεσμα να μείνει σαν αρχηγός της οικογένειας ο Στεφάν και, από τότε, τα αδέλφια να μείνουν πιο αγαπημένα από ποτέ.
Και οι τρεις τους ασχολήθηκαν με το μπάσκετ, παρότι το εθνικό άθλημα του Κονγκό, εκεί όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, είναι το ποδόσφαιρο. Ο Εμάνουελ, δε, έκανε την πορεία του μέσα στα χρόνια, ξεκινώντας επαγγελματικά στην Κίνα, συνεχίζοντας στο ΝΒΑ και ερχόμενος τώρα στην Ευρώπη για την εμπειρία της Ζαλγκίρις. Το Basketa.gr παρουσιάζει το οδοιπορικό της ζωής του 25χρονου γκαρντ, που είναι έτοιμος να κάνει τη διαφορά στην επόμενη Ευρωλίγκα.
https://www.youtube.com/watch?v=6JUt5NEKHvs&ab_channel=DoubleDaniels
Ο πόλεμος, τα τάπερ και τα αδέλφια του που... δεν τον έπαιζαν
Οι γονείς του Εμάνουελ μπορεί να είναι Κονγκολέζοι, αλλά συναντήθηκαν για πρώτη φορά στον Καναδά, όπου και είχαν μεταναστεύσει. Στην πορεία αποφάσισαν να επενδύσουν σε μια ζωή πίσω στην πατρίδα, αλλά θα έβλεπαν την πορεία να αποδεικνύεται πλήρως διαφορετική, σε σύγκριση με όσα ονειρεύονταν και όσα ήλπιζαν.
Ο θάνατος του Ζαν Πολ ήταν μόνο η αρχή, αφού στο τέλος της δεκαετίας του 1990 το Κονγκό βυθίστηκε στην «άβυσσο» ενός πολέμου, εξαιτίας της εισβολής από τη γειτονική Ρουάντα. Το μαρτύριο δεν μπορούσε να σταματήσει στην περιοχή, που βρισκόταν διαρκώς σε μια πολεμική κατάσταση, είτε με διπλανές χώρες είτε ανάμεσα σε κατοίκους της ίδιας της χώρας, με την αποικία των Βέλγων, που ευθύνεται για μια από τις μεγαλύτερες σφαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας, να έχει αφήσει το δικό της νοσηρό στίγμα.
https://www.youtube.com/watch?v=Ofual0hA-yc&ab_channel=PPSVSTUDIOVIDEO
Μέχρι και στην Κινσάσα η κατάσταση ήταν ακραία, ενώ στα επόμενα εννέα χρόνια πέθαναν στο σύνολο 5.4 εκατομμύρια άνθρωποι από αυτή τη σύγκρουση. Η μητέρα των Μούντιεϊ πήρε, τότε, τη μεγάλη απόφαση, κρίνοντας πως τα παιδιά της δεν μπορούσαν, ασφαλώς, να μεγαλώσουν σε έναν τέτοιο κόσμο και παίρνοντας την απόφαση να πάει στις ΗΠΑ, αλλά μόνη της, καθώς δε γινόταν διαφορετικά.
Πήγε στην αδελφή της κι έκανε αίτηση για να έρθουν και τα παιδιά της, που όμως χρειαζόταν μέχρι και δύο χρόνια μέχρι την τελική έγκριση. Στο διάστημα που ακολούθησε, οι γιοί της πήγαν αναγκαστικά στους παππούδες τους, καταφέρνοντας να επιβιώσουν από αυτή την κόλαση και να καταφέρουν, τελικά, να πάνε στο Τέξας, όπου διέμενε η μητέρα και η θεία τους.
Ο Στεφάν και ο Ζαν Μισέλ, παράλληλα, δεν άφησαν την αγάπη τους για το μπάσκετ. Ο πρώτος ήταν ένας δυνατός φόργουορντ, ο δεύτερος πιο αθλητικός, αλλά και οι δύο συνήθιζαν να... πειράζουν τον Εμάνουελ, μην αφήνοντάς τον να παίζει μαζί τους ορισμένες φορές. Παίζοντας, όμως, πρώτα στο Γκρέις Πρεπ και ύστερα στο Πράιμ Πρεπ του Άρλινγκτον και του Ντάλας αντίστοιχα, πολλά κολλέγια δεν τον πέρασαν απαρατήρητα και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει.
https://www.youtube.com/watch?v=CPkalLWn504&ab_channel=HoopmixtapeBlog
Ο Εμάνουελ, από όλες τις προτάσεις, διάλεξε εκείνη του Λάρι Μπράουν στο SMU, έτοιμος να συνεχίσει εκεί μετά την τελευταία χρονιά στο Λύκειο. Το 2014, όμως, ένα σκάνδαλο στο Πράιμ Πρεπ θα άλλαζε τα πάντα, καθώς υπήρξαν πολλές κατηγορίες για άθλιες σχολικές συμπεριφορές, πενιχρά οικονομικά και κάκιστες συνθήκες ζωής, με συνέπεια η Ακαδημία να κλείσει.
Ο Μούντιεϊ θέλησε να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε από αυτή την κατάσταση, φτάνοντας σε σημείο να δεχθεί πρόταση από την Γκουανγκντόνγκ στην Κίνα, με τον Ντου Φενγκ ακόμη και σήμερα... να μην πιστεύει πως υπέγραψε τέτοιο παίκτη, δίνοντάς του 1.2 εκατομμύρια δολάρια για έναν χρόνο. Απορεί, δε, πώς άντεξε όλο αυτό τον χρόνο βλέποντας απίθανες συνθήκες, όπως το κάπνισμα εντός γηπέδου και στα αποδυτήρια, ή κορυφαίους παίκτες της ομάδας να παίζουν μέχρι και μεθυσμένοι.
https://www.youtube.com/watch?v=xC_--s6M3QI&ab_channel=HDXposure
Ο Εμάνουελ, εν τέλει, όχι απλά έπαιξε στην χώρα, χωρίς πάντως να του αρέσει το ντόπιο φαγητό, αφού έλεγε πως «το κινέζικο εδώ είναι όπως στις ΗΠΑ, αλλά χωρίς γεύση», με αποτέλεσμα η μητέρα του να στέλνει κρέας και μπάρες μέσα σε καλά φυλαγμένα τάπερ, αλλά κέρδισε και το σεβασμό, αφού στους τελικούς με την Μπεϊζίνγκ του Στεφόν Μάρμπερι μπορεί να ηττήθηκε η ομάδα του, όμως εκείνος αποθεώθηκε, έχοντας παίξει με τραυματισμό στον αστράγαλό του και διακινδυνεύοντας μια πολύ καλή θέση στο draft.
https://www.youtube.com/watch?v=YrVe5hqc1Xs&ab_channel=HoopsReference
Οι προβλέψεις, άλλωστε, τον έθεταν πολύ ψηλά στο draft, αν πήγαινε στο κολλέγιο έστω έναν χρόνο, ακόμη και στο νούμερο ένα. Τελικά, πάντως, έπεσε στο νούμερο επτά για τους Ντένβερ Νάγκετς, με το κοστούμι του εκείνο το βράδυ να απεικονίζει, σύμφωνα με τη σχεδιάστρια Ντεζιρέ Μάνγκο, όλα όσα είχε περάσει. Τα επόμενα χρόνια, φυσικά, θα κέρδιζε τη θέση του στο «μαγικό κόσμο», αλλά κάθε χρόνος ήταν και πιο «φτωχός», με αποτέλεσμα να περάσει έναν ολόκληρο χρόνο δίχως ομάδα.
Είναι, όμως, και άνθρωπος των προκλήσεων, όπως έχει αποδείξει. Ο Μάρτιν Σίλερ περίμενε την κατάλληλη στιγμή και «χτύπησε», πείθοντάς τον να έρθει να «αναγεννηθεί» μέσω της Ευρωλίγκα για χάρη της Ζαλγκίρις. Ίσως και να έπρεπε να φορέσει ξανά εκείνο το κοστούμι, για να βρει τον προσανατολισμό του...
https://www.youtube.com/watch?v=XJpCcKh14UQ&ab_channel=SEBHL
https://www.youtube.com/watch?v=kFRjEn3SrVs&ab_channel=CamMiles
https://www.youtube.com/watch?v=pD5WQMhUzKU&ab_channel=TheAnswersMixes
