Διαχρονική αξία

Μια νίκη με διαφορά ποιότητας ουσιαστικά "κλείδωσε" χάρις στους δύο ηγέτες του Ολυμπιακού που έκαναν τη διαφορά στα κρίσιμα. Στα 38 του ο αρχηγός (Σπανούλης) και στα 35 του ο υπαρχηγός (Πρίντεζης) έδειξαν γιατί δεν παίζουν με...μέσο και με βάση το όνομά τους στον Ολυμπιακό. Και εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των αδελφών Αγγελόπουλων στον Ολυμπιακό (πέραν από την αναγέννηση του συλλόγου, τους ευρωπαϊκούς και ελληνικούς τίτλους κ.λ.π.) είναι που κατάφεραν κάτι που δεν είχε πετύχει ποτέ ιστορικά ο Ολυμπιακός τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία του τα τελευταία 40 χρόνια και βάλε. Να κλείσουν την καριέρα τους στην ομάδα, παίκτες θρύλοι που άλλαξαν την ιστορία της ή και ανδρώθηκαν σε αυτή. Οι δύο πιο εμβληματικοί παίκτες στην ιστορία του συλλόγου για μια ακόμα φορά έδειξαν γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντικατασταθούν στο μέλλον τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά (αποδυτήρια, προπονήσεις κ.λ.π.). Ιδιαίτερα ο Βασίλης Σπανούλης που αναγκαστικά λόγω του τραυματισμού του Κώστα Σλούκα (ήταν ωσεί παρών όποτε έπαιξε μετά το χτύπημα στο γόνατό από τον Ζακ Ογκαστ) έπαιξε πολύ περισσότερο από όσο ίσως θα υπολόγιζε και ο προπονητής του ήταν θετικός με μόνη του παραφωνία ίσως το ποσοστό του στα τρίποντα (1/6) αν και δύο από αυτά ήταν υποχρεωτικά στη λήξη του χρόνου. Το πιο θετικό για τον Βασίλη Σπανούλη είναι ότι ανταποκρίθηκε θετικά στην άμυνα ακόμα και όταν χρειάστηκε πάνω στο Λεωνίδα Κασελάκη που ήρθε να αλλάξει το ρυθμό του αγώνα απο τον πάγκο. Ο Γιώργος Πρίντεζης από την πλευρά του ήταν ο πολιορκητικός κριός των Πειραιωτών βλέποντας ο κόουτς Μπαρτζώκας τη «βουτυρένια» (τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο) άμυνα των πρωταθλητών Ελλάδος με τον έμπειρο φόργουορντ να κάνει «πάρτι» στο low post. Ουσιαστικά το παιχνίδι όπως παραδέχτηκε και ο κόουτς Βόβορας «τελείωσε» σε μεγάλο βαθμό στο πρώτο μισό του αγώνα όπου οι Πράσινοι έδωσαν ψυχολογία στον αντίπαλό τους και άργησαν να παίξουν άμυνα. Εκεί Σπανούλης και Πρίντεζης ήταν ότι ακριβώς ήθελε ο Ολυμπιακός για να πάρει τα ηνία. Το βάθος του πάγκου του (από την άλλη πλευρά) ακόμα και μετά την εξουδετέρωση (λόγω γονάτου) του Σλούκα, ήταν αυτό που επέτρεψε στον Γιώργο Μπαρτζώκα να μην αναγκαστεί να κρατήσει (όπως για παράδειγμα χρειάστηκε να κάνει πέρυσι σε 1-2 παιχνίδια ο Κεστούρας Κεμζούτις) τον Σπανούλη στον αγώνα στα λεπτά που έπαιξε ο Παπαπέτρου (39.13) για παράδειγμα. Και αν οι αρχηγοί έκλεψαν την παράσταση δύο άλλοι παίκτες των Ερυθρολεύκων ήταν αυτοί που ήρθαν από...πέρυσι δείχνοντας την βελτίωσή τους που δεν έχει να κάνει μόνο με την αγωνιστική προσαρμογή αλλά και με τη δουλειά που έριξαν το καλοκαίρι (ιδιαίτερα ο Βεζένκοφ). Ο ΜακΚίσικ ήταν ίσως ο πιο κομβικός παίκτης των Ερυθρόλευκων καθώς δεν ήταν μόνο τα κρίσιμα καλάθια του στο δεύτερο ημίχρονο εκεί που τα χρειαζόταν όσο τίποτε άλλο ο Ολυμπιακός αλλά κυρίως η εξαιρετική του άμυνα τόσο πάνω στον Νέντοβιτς, όσο και πάνω (στο δεύτερο ημίχρονο) στον Παπαπέτρου, τον μοναδικό παίκτη των γηπεδούχων που έδειχνε ικανός να αντιστρέψει το μομέντουμ του παιχνίδιού. Από εκεί και πέρα, αν οι προπονητές σε μια ήττα μαθαίνουν (ή μπορούν να διδάξουν τους παίκτες τους) πολλά, ο κόουτς Μπαρτζώκας μπορεί από τη χθεσινή μεγάλη νίκη να δει πολλά περισσότερα για τη συνέχεια. Και η αλήθεια είναι ότι η ομάδα έχει αρκετά θέματα προς μελέτη. Η φτωχή δημιουργία στο δεύτερο μέρος (μόλις 2 ασίστ), τα περισσότερα (7) λάθη και η μεγάλη αστοχία – για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι – σε ελεύθερα τρίποντα από την περιφέρεια (5/27 σύνολο με τα περισσότερα να είναι ιδανικές επιλογές) είναι θέματα προς συζήτηση. Η αμυντική προσήλωση των Πειραιωτών για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι ήταν παροιμιώδης και αυτό θα είναι ή μπορεί να εξελιχθεί το μεγάλο όπλο του εφετινού Ολυμπιακού που ακόμα έχει πολύ δρόμο μπροστά του και (σημαντικά) περιθώρια βελτίωσης. Τον Σάντ Ρός (ο οποίος σε καμμία περίπτωση δεν είναι και δεν μπορεί να βγάλει μια χρονιά ως – βασικά - πλέι μέικερ !) οι φιλοξενούμενοι τον άφησαν να σουτάρει στα τρίποντα περισσότερο από όσο άφηναν ακόμα και τον Καλάθη ενώ γενικότερα η αντιμετώπιση του (μοναδικού) διδύμου του αντιπάλου που μπορούσε να του κάνει ζημιά (Παπαπέτρου-Νέντοβιτς) ήταν εξαιρετική. Η ψυχολογία (και όχι μόνο αυτή βέβαια) παίζει πάντα μεγάλο ρόλο ιδιαίτερα στο μπάσκετ με τον Ολυμπιακό να έχει πάρει για τα καλά τον αέρα του αιώνιου αντιπάλου του στην Ευρώπη έχοντας διαχρονικά διπλές νίκες (12-6). Υπερτερώντας ακόμα και σε εποχές που ο Παναθηναϊκός ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, όπως το 2002 όπου οι Πράσινοι πήγαν στη Μπολώνια (όπου θριάμβευσαν) από την ήττα των Ερυθρολεύκων από την Ολύμπια Λιουμπλιάνας στο ΣΕΦ και ενώ είχαν χάσει κατά κράτος τη διαφορά στα μεταξύ τους παιχνίδια. Η ακόμα και το 1997 όταν οι Ερυθρόλευκοι απέκλεισαν άνετα με 2-0 τους Πράσινους εν ενεργεία πρωταθλητές Ευρώπης από το Παρίσι (1996). Ακόμα και στις αναμετρήσεις στο ΟΑΚΑ ήρθαν χθες στην απόλυτη ισορροπία οι νίκες των δύο αντιπάλων (4-4). Θυμίζουμε ότι εκεί πέρυσι ακόμα και ο χειρότερος Ολυμπιακός της δεκαετίας, έχασε μέσα από τα χέρια του στην παράταση ένα δικό του παιχνίδι επειδή δεν έκανε φάουλ στον Παπαγιάννη στην τελευταία φάση της κανονικής περιόδου. Οι όμορφες στιγμές της αγκαλιάς των δύο κόουτς στην αρχή (Βόβορας-Μπαρτζώκας) και της χειραψίας των δύο εμβληματικών φυσιογνωμιών του ελληνικού μπάσκετ στο τέλος (Σπανούλης-Διαμαντίδης) σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης (τουλάχιστον) θα ήταν αυτονότητες και δεν θα σχολιάζονταν. Εδώ τις αναφέρουμε γιατί συνήθως αποτελούν εξαίρεση και σαφώς βοήθησε ιδιαίτερα η απουσία του κόσμου για να γίνουν. Αλλωστε είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης (τουλάχιστον) που και προ κορονοϊού, που είχε θεατές στις κερκίδες είχαμε το...προνόμιο να μην μπορούμε να διεξάγουμε ντέρμπι με κόσμο και των δύο ομάδων.