Καταντάει μονότονο, το να γράφεις blog για τον εφετινό Ολυμπιακό, διότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι σχεδόν σαν να αλλάζεις τον πρόλογο, την αντίπαλο και απλά να αναφέρεις πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Πολλοί περίμεναν ότι η ομάδα θα βγάλει αντίδραση, και ο ίδιος ο Κεστούτις Κεμζούρα περίμενε να "μιλήσει" ο εγωισμός των παικτών του μετά τη βαριά ήττα από τη Μακάμπι.
Ωραία όλα αυτά, αλλά πως να τα κάνουν ; Και εγώ μπορεί να θέλω να τρέξω στο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Κυριακής όμως είναι θέμα - σε περίπτωση που θα το επιχειρούσα - εάν θα έφτανα έστω μέχρι τον πρώτο φούρνο κάποια μέτρα μετά την εκκίνηση, ο οποίος έχει και εξαιρετικό ζυμωτό ψωμί !
Το τι θέλει ο καθένας είναι θεμιτό και τα όνειρα δεν απαγορεύονται, αλλά ιδιαίτερα χθες η διαφορά κλάσης ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής στο παρκέ του ΣΕΦ. Από τη μία ήταν ο Λάρκιν και από την άλλη ο Τσέρι. Στην πλευρά της Εφές έβλεπες τον Μίσιτς και απέναντι τον Πάντερ. Ο Ντάνστον είχε αντίπαλο κάποιες φορές τον Πόλ ή τον Βεζένκοφ.
Δεν φταίνε - ουσιαστικά - οι παίκτες καθώς στη μία πλευρά του παρκέ ήταν μια ομάδα χτισμένη για να φτάσει στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας και από την άλλη μια ομάδα χτισμένη...όπως να ναι. Ακόμα και οι βελτιωτικές κινήσεις (Ρότσεστι και Ρίντ) εκτός του ότι δεν μπορούν να αλλάξουν θεαματικά την εικόνα είναι απόλυτα λογικό να χρειάζονται χρόνο προσαρμογής που δεν υπάρχει στην παρούσα φάση και έξτρα παιχνίδια, που επίσης δεν υπάρχουν καθώς οι Πειραιώτες έχουν αυτοεξοριστεί από το ελληνικό πρωτάθλημα.
Μετά τη μεγάλη νίκη στη Μόσχα, επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, είχαμε επισημάνει από αυτή εδώ τη μπασκετική γωνιά ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και αυτά θα είναι στα εντός έδρας παιχνίδια, όπου υπάρχει το πρέπει (της νίκης και μίνιμουμ της καλής εμφάνισης).
Με τη Μακάμπι είχαν έρθει πάνω από 8000 κόσμος (αρκετός και για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο), χθές είχε τουλάχιστον 6000 αλλά λογικά με τη Ζαλγκίρις στο τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι στο ΣΕΦ την ερχόμενη Παρασκευή θα είναι λιγότεροι. Δεν είναι και λίγο πράγμα να χάνουν οι Ερυθρόλευκοι τρία συνεχόμενα παιχνίδια (τα δύο με τεράστιες διαφορές και το άλλο από την πρωτάρα Ζενίτ στην παράταση) στην έδρα τους στην Ευρωλίγκα. Τελευταία φορά που είχε συμβεί οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ήταν σε συζητήσεις με τον Σωκράτη Κόκκαλη για να μπουν συνέταιροι στην ομάδα, καθώς ανατρέχουμε πολύ πίσω στα "πέτρινα χρόνια" του Κορυδαλλού (2004-05).
Ο Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να κλάψει πάνω από το χυμένο γάλα αλλά παράλληλα πρέπει να σώσει ότι σώζεται. Ο Λιθουανός τεχνικός του μίλησε ακόμα και χθες μετά τον αγώνα για τον στόχο της ομάδας, ότι είναι να μπει στα πλέι οφ !
Είπαμε δικαίωμα στα όνειρα έχουν όλοι και είναι θεμιτό να το λέει (ακόμα και αν δεν το πιστεύει) καθώς έτσι πρέπει να κρατήσει όσο περισσότερο μπορεί ενωμένους τους παίκτες του. Η δυναμική της ομάδας είναι μεν μεγάλη, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να προλάβει να φτιάξει ένα τόσο ανταγωνιστικό σύνολο το συντομότερο δυνατόν. Αν τα καταφέρει θα πρόκειται για ένα μικρό θαύμα και σαφώς για μια τεράστια υπέρβαση.
