Το Παγκράτι επέβαλε τον νόμο του σε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι με τον Οίακα Ναυπλίου κι έκανε... ξεκάθαρη δήλωση ανόδου, με τον πρωταγωνιστή του, Γιώργο Λυτόπουλο να μιλάει στο Basketa.gr για το πόσο ξεχωριστά είναι τέτοια ματς, τη διαφορετική σύνδεση παικτών και κόσμου στο Μετς, τους λόγους που παρέμεινε, το στυλ του Δημήτρη Λιόγα και την εμπειρία ζωής στο Κύπελλο με τον Παναθηναϊκό.
Αυτά τα ματς... για γερά νεύρα είναι, που μάλλον μένουν στο μυαλό καθενός, έχοντας ταυτόχρονα ένα μεγάλο διακύβευμα. Το Παγκράτι και ο Οίακας Ναυπλίου πρόσφεραν στο κοινό του Μετς ίσως το πιο συναρπαστικό ματς της σεζόν στη Β' Εθνική και όχι μόνο, με τους «ροσονέρι» να εξασφαλίζουν το 10ο ροζ φύλλο σε ισάριθμους αγώνες στην έδρα τους, κρατώντας «απόρθητα» τα «τείχη», εκεί όπου οι παίκτες του Δημήτρη Λιόγα μοιάζουν να έχουν μια εντελώς διαφορετική δυναμική, βρίσκοντας κάθε τρόπο, για να επιβληθούν έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου.
Κάθε παίκτης είναι ικανός να κάνει τη «ζημιά» και ο Γιώργος Λυτόπουλος, αποτελώντας... το alter ego του Δημήτρη Μπένου στη ρακέτα της ομάδας, το απέδειξε περίτρανα με τους 22 του πόντους, μην έχοντας αντίπαλο χαμηλά στο συγκεκριμένο ματς. Συμφωνεί, όμως, εν μέρει, ότι αθλητής γίνεσαι για τέτοιου είδους παιχνίδια, όπου πρέπει πραγματικά να αποδείξεις πόσο σκληρός είσαι. «Κάθε παιχνίδι είναι ξεχωριστό και, όταν είσαι αθλητής, ζεις για όλα τα ματς. Ήταν, βέβαια, ένα παιχνίδι μεταξύ δύο πολύ καλών ομάδων και, αναφορικά με εμάς, νομίζω πως έχουμε μια πλειάδα ικανότατων παικτών, που μπορούν να βγουν μπροστά στην καλή τους μέρα και να κάνουν τη διαφορά», αναφέρει ο ίδιος στο Basketa.gr, αλλά τι είναι αυτό, που ξεχωρίζει τον νικητή σε αυτούς τους αγώνες; «Θεωρώ, ότι το ποιος ξεχωρίζει έχει σχέση με τη θέληση. Το κίνητρο της ανόδου είναι μεγάλο και σε τέτοια ματς, όλα κρίνονταν στο ποιος το θέλει περισσότερο. Εμείς σε κανένα σημείο δεν πιστέψαμε, ότι θα χάσουμε, και ίσως αυτό να ήταν καθοριστικό».
Ο Έλληνας ψηλός μίλησε για άνοδο, αλλά στο Παγκράτι ακόμη... δε θα βιαστούν να πουν μεγάλα λόγια. «Κακά τα ψέμματα, το Παγκράτι στήθηκε για να σωθεί. Κάναμε μια πολύ καλή πορεία, έως τώρα, και πλέον κοιτάζουμε παιχνίδι με το παιχνίδι. Το ότι, βέβαια, έχουμε ουσιαστικά κερδίσει την παραμονή μας, δε σημαίνει ότι οτιδήποτε περισσότερο δεν είναι καλοδεχούμενο. Πολύ περισσότερο, δε, όταν μιλάμε για μία άνοδο», τόνισε.
Στο σύλλογο αυτόν, πολλές αναφορές γίνεται για την καθοριστική συμβολή του κόσμου. Μια φράση, που τείνει να γίνει ένα μεγάλο «κλισέ», αλλά μήπως σε αυτή την ξεχωριστή μπασκετική γειτονιά η φράση περί «ώθησης» παίρνει όντως... σάρκα και οστά; Μάλλον ναι, αν το διαπιστώσουμε από την περιγραφή του Γιώργου Λυτόπουλου, που λέει πως «εχεις δίκιο να λες, ότι είναι κλισέ να μιλάμε για την παρουσία του κόσμου. Στην περίπτωση του Παγκρατίου, όμως, μιλάμε για μία από τις πιο ιστορικές ομάδες, με έναν κόσμο που την αγκαλιάζει. Σε αυτή την ομάδα και σε αυτή την μπασκετική γειτονιά, με άτομα τόσο απλά και προσιτά, παίζεις και για τον κόσμο σου. Βλέπεις αυτούς τους “καθαρούς” ανθρώπους απέναντί σου και είναι σαν να τους έχεις συμπαίκτες σου. Είναι εκεί μαζί σου. Βλέπεις το πάθος τους και το νιώθεις, είτε σε ένα καλάθι όπου πανηγυρίζουν, είτε σε μια χαμένη επίθεση ή μια κακή άμυνα, όπου στενοχωριούνται. Έχω παίξει σε πολλές ομάδες στην καριέρα μου και αυτό, ήταν ένα στοιχείο που έλειπε σε αρκετές. Ως άνθρωπος, αυτή η κατάσταση στην εξέδρα σου προσδίδει περισσότερη θέση, ένα «κλικ» παραπάνω στην απόδοσή σου κι ένα μεγαλύτερο “σπρώξιμο” προς την νίκη».
Ίσως σε αυτή την «ώθηση», να παίζουν ρόλο δύο ακόμη παράγοντες. Ο ένας, έχει σχέση με τον τρόπο παιχνιδιού, που έχει προωθήσει φέτος ο Δημήτρης Λιόγας. Ο άλλος δεν είναι αγωνιστικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικός, αφού την τελευταία διετία το Παγκράτι έχει καταφέρει να ανακτήσει την οικονομική του αξιοπιστία, κάτι που μάλλον συνεπάγεται αγωνιστικού πρεστίζ. «Δεν είμαι εδώ, φυσικά, για να μιλήσω για την αξία του κόουτς Λιόγα, που την έχει αποδείξει εδώ και τόσα χρόνια. Όσο για την φιλοσοφία του, δεν αρκούν μάλλον 15 παίκτες σε μια ομάδα, για να τη δείξει ολόκληρη (γέλια). Πέρα από την πλάκα, έχει βοηθήσει πάρα πολύ το δικό του στυλ παιχνιδιού σε μια τόσο ανταγωνιστική κατηγορία, άσχετα αν μερικές φορές λόγω κακής φόρμας σε κάποια ματς έχει στοιχίσει. Είναι, όμως, ένα πολύ ωραίο μπάσκετ, ελκυστικό, με πολλές κατοχές, σκορ και θέαμα. Είναι δύσκολα διαχειρίσιμο στις προπονήσεις, που είναι αλήθεια πολύ έντονες, αλλά εντάσσεται στο νέο μοντέλο του μπάσκετ της αλτικότητας, της ταχύτητας και της δύναμης», αναφέρει για το πρώτο ο 32χρονος «άσος», για να προσθέσει ύστερα, για τον προαναφερθέντα οικονομικό παράγοντα, ότι «σαφώς έπαιξε το δικό της ρόλο η ανάκτηση της οικονομικής αξιοπιστίας του Παγκρατίου. Οι παράγοντες εδώ, άλλωστε, αναξιόπιστοι δεν είναι. Υπήρξε κάποτε, όντως, ένα αρνητικό πρόσωπο, καθώς κάποτε υπήρξαν άτομα που έταξαν πράγματα, αλλά τελικά δε βοήθησαν, με όλα τα παιδιά και τους παράγοντες να μαθαίνουν. Δώσαμε τα πάντα την περσινή χρονιά, για να σωθούμε, και φέτος όλα είναι διαφορετικά, με νέο προπονητή και αρκετούς καινούργιους παίκτες, αν και ο κόουτς Λιόγας κατάφερε να μας κάνει ένα συμπαγές σύνολο εξαρχής, κάτι που αποδείχθηκε στις πορείες μας σε Κύπελλο και Β’ Εθνικής έως τώρα. Αν, μάλιστα, δεν είχαμε μερικές ατυχίες με τραυματισμούς στο δρόμο μας, θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε και πιο ψηλά. Σε όλο αυτό, φυσικά, έχουν συμβάλει η θέληση και η αξιοπιστία της διοίκησης». Και οι δύο λόγοι, άλλωστε, όπως μας ομολογεί, τον ώθησαν στην παραμονή στην ομάδα, επισημαίνοντας πως «στο Παγκράτι ήταν ξεκάθαροι εξαρχής. Μου είπαν… τρία πράγματα και αυτά έγιναν. Ξέρω, ότι ο σύλλογος έχει περάσει δύσκολες περιόδους οικονομικά, αλλά ο λόγος τους είναι συμβόλαιο το διάστημα που βρίσκομαι εδώ. Παράλληλα, μίλησα με τον κόουτς Λιόγα, με τον οποίο δεν είχα συνεργαστεί ξανά, τα βρήκα και πήρα την απόφαση να συνεχίσω».
Όπως αναφέραμε νωρίτερα, μαζί με τον Δημήτρη Μπένο συνθέτει από πέρυσι ένα από τα πιο δυνατά «δίδυμα» στη Β' Εθνική, έχοντας αναπτύξει από τότε μια σπουδαία «χημεία», που δεν αφορά μόνο το αγωνιστικό κομμάτι, όπως εξηγεί και ο Γιώργος Λυτόπουλος. «Με τον Δημήτρη Μπένο γνωριζόμαστε χρόνια ως αντίπαλοι και από πέρυσι είμαστε συμπαίκτες. Είναι, αν όχι αδελφός μου, ένας πολύ καλός φίλος κι ένα εξαιρετικό παιδί. Είναι δουλευταράς στο γήπεδο, εγώ όχι τόσο (γέλια). Είναι ένας αληθινός επαγγελματίας και, πέρα από την πλάκα, η συνεργασία μας είναι άψογη, ενώ μερικές ατυχίες του έχουν στερήσει σημαντικά παιχνίδια, όπως εκείνο με τον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο», είπε.
Αφού μίλησε και για το ματς με τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο, δεν μπορούσαμε να μην τον ρωτήσουμε για αυτή τη μοναδική στιγμή. Έχουν περάσει μερικοί μήνες από τότε, βέβαια, αλλά τέτοια ματς πρέπει να μένουν για πάντα στις αναμνήσεις σου. Και το επιβεβαιώνει ο ίδιος, με τα εξής λόγια: «Δεν το σκεφτόμουν πολύ, για να σου πω την αλήθεια, καθώς καθημερινότητα είναι η δουλειά μου, όχι μόνο το μπάσκετ. Είναι, βέβαια, εμπειρία ζωής να παίζεις με παίκτες, που όπως μας έλεγε ο κόουτς, πρέπει να πληρώνεις εισιτήριο για να βλέπεις. Δεν ξέρω, αν θα με αξιώσει ξανά ο Θεός να παίξω τέτοιο παιχνίδι. Η διαφορά, που βλέπεις ανάμεσα στα επίπεδα αυτά, έχει σχέση με τη δύναμη, την ταχύτητα και τα προσόντα των παικτών. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα, λοιπόν, να παίζεις με αυτούς τους παίκτες μπροστά σε τόσο κόσμο και, φυσικά, θα επιθυμούσα μια μέρα να το ξαναζήσω. Ήταν κι εκείνοι, βέβαια, πέρα από επαγγελματίες, πολύ προσιτοί άνθρωποι, ενώ ως αθλητή σε ανεβάζουν επίπεδο, όταν παίζεις μαζί τους».
