Αθλητικό ντοκιμαντέρ όπως το "Last Dance", το οποίο έχει γίνει αντικείμενο παγκόσμιας συζήτησης τις τελευταίες εβδομάδες, δεν θα μπορούσε να γυριστεί ποτέ στην Ελλάδα. Για πολλούς λόγους, κυρίως όμως επειδή δεν υπάρχει κανείς στη χώρα μας που να έχει διάθεση να πει τη δική του αλήθεια για πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς το φόβο να τσαλακώσει και να τσαλακωθεί.
Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να βγει ποτέ εδώ και, αψηφώντας τις δημόσιες σχέσεις του, να δηλώσει για έναν παλιό συμπαίκτη του ότι ήταν μαλάκας, , όπως έκανε ο Ουίλ Περντιού με τον Μάικλ Τζόρνταν; Ούτε ψύλλος στον κόρφο του. Όμως ο Περντιού δεν φοβήθηκε και είπε τα πράγματα όπως τα αισθανόταν.
Το ίδιο έκαναν και σχεδόν όλοι οι πρώην συμπαίκτες του MJ, που ρωτήθηκαν. Δεν τον είπαν ευθέως μαλάκα, αλλά το εννοούσαν. Κανείς τους δεν ισχυρίστηκε ότι ήταν ωραίος τύπος. Ούτε κι ο ίδιος ο Τζόρνταν το ισχυρίστηκε. Παραδέχθηκε ότι έκανε bullying στους συμπαίκτες τους, ότι τους πίεζε και τους προκαλούσε, πολλές φορές ξεπερνώντας τα όρια. "Όμως αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για να νικήσεις", πρόσθεσε. Και βούρκωσε. Και δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Και ζήτησε να γίνει ένα μικρό διάλειμμα στη συνέντευξη.
Αυτή είναι η πιο συγκλονιστική στιγμή όλου του ντοκιμαντέρ ως τώρα. Είναι η στιγμή που ο κορυφαίος και πλέον επιτυχημένος αθλητής στην ιστορία του μπάσκετ συνειδητοποιεί πως για να πετύχει το σκοπό του ως επαγγελματίας, έπρεπε να τσαλακωθεί ως άνθρωπος. Για να νικήσει, έπρεπε να γίνει μαλάκας.
Αυτή είναι και η μεγάλη επιτυχία του "Last Dance". Δίπλα στα πρωταθλήματα, τις διακρίσεις, το ταλέντο, την μπασκετική ιδιοφυία και τη φήμη, βάζει τον άνθρωπο Τζόρνταν. Και υπενθυμίζει πως ό,τι λάμπει στο παρκέ, δεν είναι απαραίτητα χρυσάφι. Ατόφιο τουλάχιστον.
Κανείς από όσους συνυπήρξαν με τον Μάικλ Τζόρνταν δεν έχει βρεθεί να αμφισβητήσει το μπασκετικό μεγαλείο του, την ηγετική φυσιογνωμία του και την ικανότητά του να νικά. Αλλά και κανείς δεν έχει δηλώσει πως θα ήθελε να τον έχει φίλο του. Είναι λίγο τραγικό αυτό, αν σκεφτεί κανείς πως σε αρκετές περιπτώσεις μιλάμε για ανθρώπους που πέρασαν πολλά χρόνια δουλεύοντας καθημερινά μαζί του.
Είναι ταυτόχρονα διδακτικό. Γιατί πολλές φορές αναφερόμαστε στις θυσίες που κάνουν οι πρωταθλητές για να βρεθούν στη κορυφή. Αξίζει όμως τον κόπο, όταν πια σβήσουν τα φώτα, να αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει κανένας από τους παλιούς συναγωνιστές σου να πει ότι ήσουν καλός άνθρωπος;
Ο Τζόρνταν ξέρει...
