Ο τύπος έχει ξετρελάνει όλο τον κόσμο με όσα ξεκίνησε να κάνει από το 2013 στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Στην 4η χρονιά του «σπάει» όλα τα κοντέρ, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του στο All Star Game. Τον χαίρομαι τον Γιάννη για όσα έχει πετύχει, θα τον χαρώ όμως περισσότερο αν καταφέρει να μιμηθεί τον Γερμανό που αναφέρω στον τίτλο. Αν θα γίνει δηλαδή ο άνθρωπος που θα πάρει την «επίσημη αγαπημένη» από το χέρι και θα την οδηγήσει ξανά στο δρόμο των επιτυχιών.
Ο Ντιρκ...
Ο Νοβίτσκι πήρε την εθνική Γερμανίας από το πουθενά και την οδήγησε σε αξιοπρεπείς παρουσίες σε διαδοχικές διοργανώσεις. Χωρίς να έχει την απαιτούμενη βοήθεια από τους κατά καιρούς συμπαίκτες του, ένας μοναχικός «Λούκι Λουκ» που πυροβολούσε πιο γρήγορα και από τη σκιά του, αλλά που διάολε, μπάσκετ έπαιζε (ομαδικό άθλημα), όχι τζούντο ή ξιφασκία για να τα βγάλει πέρα μόνος του...
Αλίευσα ένα βιντεάκι με 10 σπουδαίες στιγμές του Γερμανού στο ΝΒΑ με τη φανέλα των Μάβερικς (κάπως αυθαίρετη μου φαίνεται η επιλογή, ας το προσπεράσουμε όμως) και ας εστιάσουμε στον τρόπο που παίζει ο Ντιρκ. Πρώτα το βλέπετε και μετά διαβάζετε:
Σε αυτό το βίντεο τον είδατε να παίζει με πλάτη τον προσωπικό του αντίπαλο και να πιβοτάρει πάνω του, να εξουδετερώνει τις βοήθειες στο μαρκάρισμά του, να αποφεύγει τις παγίδες στην ομαδική άμυνα του αντιπάλου, κυρίως όμως να στήνεται έξω από τα 6,75 και να εκτελεί με τεράστια ευκολία, λόγω και του ύψους του.
Πάνω κάτω, ο Γερμανός συμπεριφερόταν σε όλη του την καριέρα στο ΝΒΑ όπως ακριβώς και τα καλοκαίρια που φορούσε τη φανέλα με το γερμανικό εθνόσημο. Τις ίδιες ακριβώς φάσεις σκάρωνε, σε ένα τελείως διαφορετικό στιλ μπάσκετ, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει στο παρακάτω βίντεο της γερμανικής ομοσπονδίας μπάσκετ.
Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστο. Ο τρόπος που αγωνιζόταν ο Νοβίτσκι του επέτρεπε να είναι το ίδιο παραγωγικός τόσο στο ΝΒΑ της προσωπικής –και χαλαρής στην post season- άμυνας, όσο και στο «παγκόσμιο» -πλην ΝΒΑ- μπάσκετ των Ευρωπαίων, των Λατινοαμερικάνων και των λοιπών «φτωχών συγγενών»: σε Ευρωμπάσκετ, Μουντομπάσκετ, Ολυμπιακούς Αγώνες...
Ο Γιάννης...
Με το Γιάννη είναι αλλιώς τα πράγματα, κυρίως στο ξεκίνημα της «εκτός ΝΒΑ» καριέρας του. Πρώτα δείτε το βίντεο και μετά διαβάστε.
Τα αθλητικά προσόντα του επιτρέπουν να γίνεται πρωταγωνιστής στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων που δίνει με τους Μπακς. Ο ρυθμός είναι γρήγορος, κάτι που εκμεταλλεύεται στο έπακρο, τα μαρκαρίσματα ατομικά, γεγονός που του επιτρέπει προσωπικές φάσεις που καταλήγουν σε εντυπωσιακά καρφώματα, οι κινήσεις των συμπαικτών του γίνονται πάντα κοντά στο καλάθι, ώστε να έχει την έξτρα λύση της πάσας όταν η αντίπαλη άμυνα του απαγορεύει να σκοράρει. Ιδανικές καταστάσεις για έναν αθλητή που δείχνει να παίζει περισσότερο με το ένστικτο και λιγότερο αυτό που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «σκεπτόμενο μπάσκετ».
Τι συμβαίνει όταν ο Γιάννης περνάει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και συμμετέχει με τη γαλανόλευκη σε ένα άλλο τύπου μπάσκετ; Στο βιντεάκι που ακολουθεί (κάποια highlights από την περίοδο 2015-16 με την εθνική) μπορείτε να δείτε πάνω κάτω τα ίδια στιγμιότυπα με αυτά του ΝΒΑ.
Δυστυχώς όμως, τα περισσότερα εντυπωσιακά στιγμιότυπα του παραπάνω βίντεο αφορούν φιλικά παιχνίδια! Στα επίσημα, ο αντίπαλος σφίγγει σαν μέγγενη την άμυνά του, κοιτάζει να μην του αφήσει τον παραμικρό διάδρομο για να κάνει τα «αεροπλανικά» του, του πετάει στα μούτρα την πρόκληση «σούταρε έξω από τα 6,75 κι αν μπορείς ευστόχησε». Κι ακόμη, ο Γιάννης δεν μπορεί να ευστοχήσει με συνέπεια, ούτε να βρει αθλητικούς συμπαίκτες που θα του τελείωσουν την ασίστ που εμπνεύστηκε.
Βέβαια, όλα αυτά αλλάζουν με τον καιρό. Εδώ και μία πενταετία –τουλάχιστον- το ευρωπαϊκό, αλλά και το υπόλοιπο εκτός ΝΒΑ μπάσκετ, προσπαθεί να μιμηθεί τους Αμερικανούς. Να κάνει το άθλημα πιο πρωτόγονο, να βασιστεί στην έμπνευση και το ατομικό ταλέντο και να αφήσει στο περιθώριο τις τακτικές και τα συστήματα. Όσο πιο κοντά φτάσει στο... ΝΒΑ show, τόσο περισσότερο θα επιτρέψει στο Γιάννη να γίνει ο επόμενος Νοβίτσκι σε μία ευρωπαϊκή εθνική ομάδα. Ένας παίκτης που με τα προσόντα και τις παραστάσεις του θα την πάρει από το χεράκι και θα την οδηγήσει σε επιτυχίες. Για τη Γερμανία ήταν η αξιοπρεπής παρουσία στα μεγάλα ραντεβού των εθνικών ομάδων, για την «επίσημη αγαπημένη» δεν μπορεί να είναι παρά η επιστροφή σε τελικούς και μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις.
ΥΓ.: Μπορεί ο Γιάννης να μην φτάσει ποτέ στα επίπεδα του Ντιρκ, μπορεί και να τα φτάσει ή και να τα ξεπεράσει. Αυτό ουδείς μπορεί να το προβλέψει.
Αυτό που δεν δίνει απόδοση ούτε 1,05 στο στοίχημα είναι να φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο και να έχει γύρω του συμπαίκτες σαν τους διάφορους Ντεμιρέλ, Μάρας, Ρόλερ και το... κακό συναπάντημα (για να δανειστώ μόνο ονόματα από την ομάδα που κερδίσαμε στο τελικό του Ευρωμπάσκετ 2005). Κατανοητό το αυτονόητο;
