Ο νέος προπονητής της ΑΕΚ, Σωτήρης Μανωλόπουλος, είναι παλιά καραβάνα στο μπάσκετ. Είναι 47 ετών και ασχολείται με αυτό πάνω από 30 χρόνια έχοντας περάσει από όλα τα στάδια. Από παγκίτης παίκτης σε βασικό και αρχηγό, από assistant coach σε πρώτο προπονητή. Πρόσφατα, σε μια ιδιωτική συζήτηση έλεγε αυτό ακριβώς: "Στις ομάδες που έπαιξα είχα όλους τους ρόλους. Βασικός, αρχηγός, αναπληρωματικός, δεν έπαιζα σχεδόν καθόλου... Άρα ξέρω καλά πώς αισθάνονται οι παίκτες κι αυτό με βοηθάει πολύ στη δουλειά στο ψυχολογικό κομμάτι".
Ακόμα και παίκτης-φοιτητής έχει υπάρξει ο Σωτήρης, σε μια εποχή μάλιστα που δεν ήταν συνηθισμένο το ταξίδι αθλητών από την Ελλάδα στις ΗΠΑ για σπουδές. Ούτε και εύκολο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 άφησε τον Παναθηναϊκό, παρόλο που είχε ήδη καταφέρει, σε ηλικία 17 ετών, να κερδίσει μια θέση στην πρώτη ομάδα, και διέσχισε τον Ατλαντικό για να σπουδάσει. Φοίτησε στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης από το 1989 ως το 1993 και παράλληλα έπαιξε μπάσκετ. Στην παρακάτω φωτογραφία είναι ο παίκτης με το νούμερο 12, καθιστός στην άκρη αριστερά.
Δεν μπόρεσε να διακριθεί ιδιαίτερα στο παρκέ, άλλωστε ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος και οι συνθήκες πολύ διαφορετικές τότε σε σχέση με σήμερα. Επίσης, είχε πολλούς τραυματισμούς, μάλιστα στην τελευταία χρονιά του, που προοριζόταν για βασικός, μπόρεσε να παίξει σε τρία παιχνίδια όλα κι όλα. Συνολικά στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στη Βοστόνη έπαιξε σε 58 παιχνίδια των Τέρις με μέσους όρους 3,6π. και 1,1ρ. Διέπρεψε όμως στις σπουδές του. Το 1992 και το 1993 έλαβε την ειδική τιμητική βράβευση για τις ακαδημαϊκές επιδόσεις του (Academic Honor Roll) από την περιφέρεια, όπου ανήκε το Boston University, την America East. Πήρε το πτυχίο στην παιδαγωγική με ειδίκευση τη φυσική αγωγή και επέστρεψε στην Ελλάδα για να παίξει μπάσκετ.
Εδώ τα κατάφερε καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Πρώτα στον Παπάγο, με τον οποίον πήρε πρωτάθλημα στην Α2 και αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Α1. Και από το 1997 και μετά στο Μαρούσι. Εκεί όπου έζησε τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του ως αθλητής. Με αποκορύφωμα, φυσικά, την κατάκτηση του Κυπέλλου Σαπόρτα το 2001 στη Βαρσοβία.
Σε εκείνον τον αλησμόνητο τελικό με τη Σαλόν (το Μαρούσι νίκησε με 74-72) ήταν ο μόνος παίκτης του Αμαρουσίου, που δεν έπαιξε καθόλου. Άλλωστε δεν είχε μεγάλο χρόνο συμμετοχής όλη τη χρονιά, είχε παίξει μόλις σε 6 παιχνίδια του Σαπόρτα, μετρώντας κατά μέσο όρο 7,5 λεπτά στο παρκέ. Ήταν όμως αυτός που πήρε από τα χέρια της χήρας του Ραϊμούντο Σαπόρτα το τρόπαιο και το σήκωσε ψηλά στον ουρανό. Ήταν ο αρχηγός εκείνης της σπουδαίας ομάδας. Και συμπαίκτης με τον Αλέξη Φαλέκα, ο οποίος σήμερα είναι συνεργάτης του στο τεχνικό επιτελείο της ΑΕΚ!
"Ήταν ο αρχηγός μου. Ένα πολύ καλό και έμπειρο παιδί, που μου έλυνε όλα τα προβλήματα στα αποδυτήρια", θυμάται ο προπονητής εκείνης της ομάδας, Βαγγέλης Αλεξανδρής, μιλώντας στο basketa.gr. H γνωριμία μαζί του έμελλε να παίξει ρόλο στην εξέλιξή του ως προπονητής.
Ο Μανωλόπουλος έμεινε στο Μαρούσι ως το καλοκαίρι του 2003, μετά έπαιξε μια τελευταία χρονιά στον Δούκα και στη συνέχεια έκανε αυτό που είχε συνεχώς στο μυαλό του να κάνει. Έγινε προπονητής.
Ο Ηλίας Ζούρος τού έδωσε την πρώτη ευκαιρία παίρνοντάς τον στο πλευρό του στο Περιστέρι τη σεζόν 2004-05. Την επόμενη χρονιά ανηφόρισε στην Κοζάνη για να καθήσει στον πάγκο του Μακεδονικού δίπλα στον Γιώργο Καλαφατάκη. Εκεί τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, η οικονομική δυσπραγία προκαλούσε πολλά προβλήματα, παρ' όλα αυτά η ομάδα σώθηκε και ο Μανωλόπουλος έκανε το ντεμπούτο του ως πρώτος προπονητής στην Α1! Ο "Καλάφας" είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό από δύο αγωνιστικές και σε αυτά τα παιχνίδια τον αντικατέστησε ο Σωτήρης. Τα κέρδισε και τα δύο. Το ένα μάλιστα ήταν απέναντι στην Ολύμπια Λάρισας του Βαγγέλη Αλεξανδρή!
Ο "τίγρης" ήταν το πεπρωμένο του Μανωλόπουλου. Διότι τον ξανασυνάντησε στο Μαρούσι. Εκεί επέστρεψε το 2006 κι αφού δούλεψε κατά σειρά δίπλα στους Λευτέρη Κακιούση, Ντάρκο Ρούσο, Σούλη Μαρκόπουλο και Γιώργο Μπαρτζώκα, αποτελώντας μάλιστα μέλος της ομάδας που έφτασε στο Top 16 της Ευρωλίγκας, το 2010 έγινε πρώτος βοηθός του Βαγγέλη Αλεξανδρή.
"Τον είχα στο προπονητικό επιτελείο μαζί με τον Νίκο Λινοξυλάκη και ουσιαστικά τον εκπαίδευσα. Από τότε έδειχνε ότι το έχει. Είναι πολύ εργατικός και έχει γνώσεις", θυμάται ο "τίγρης" και προσθέτει: "Μόλις τελείωσε εκείνη η σεζόν, εγώ δέχθηκα μια καλή πρόταση από τον Άρη και αποφάσισα να φύγω, αλλά είπα στους διοικούντες το Μαρούσι να κρατήσουν ως πρώτο προπονητή τον Σωτήρη. Εκείνος, όμως, με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε πως δεν αισθανόταν έτοιμος να κάνει το βήμα. Έτσι τον πήρα μαζί μου στον Άρη".
Στον Άρη έμεινε μία χρονιά και το καλοκαίρι του 2012 η συνεπής δουλειά του τόσα χρόνια απέδωσε καρπούς. Έγινε βοηθός του Ηλία Ζούρου στην Εθνική ομάδα και βοηθός του Αργύρη Πεδουλάκη στον Παναθηναϊκό. Στο "τριφύλλι" μάλιστα κάθησε τρία χρόνια, είχε την ευκαιρία να πανηγυρίσει και τα δύο πρώτα πρωταθλήματα της καριέρας του, το 2013 και το 2014, ενώ απέκτησε και τη δεύτερη εμπειρία του ως πρώτος προπονητής. Μετά την απόλυση του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, τον Μάιο του 2015, ανέλαβε να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στους τελικούς των πλέι οφ απέναντι στον Ολυμπιακό. Έχασε, αλλά η εμπειρία ήταν πολύτιμη.
Και θα τον βοηθήσει σίγουρα στην ΑΕΚ, στην οποία πήγε το φθινόπωρο του 2015 ως βοηθός του Ντράγκαν Σάκοτα, έμεινε στο πλευρό και του Γιούρι Ζντοβτς και τώρα παίρνει αυτός τα ηνία και ταυτόχρονα την ευκαιρία του. Μετά από μια τέτοια πορεία, είναι πλέον έτοιμος να κάνει αυτό το βήμα. Κι όπως λέει ο Βαγγέλης Αλεξανδρής... "δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα κάνει σπουδαία καριέρα. Είναι από τα αγαπημένα μου παιδιά και τον πιστεύω πολύ".
