Σαν σήμερα πριν από 49 χρόνια η ΑΕΚ έγραψε ιστορία. Νίκησε στο Καλλιμάρμαρο τη Σλάβια Πράγας με 89-82, σήκωσε στον αττικό ουρανό το Κύπελλο Κυπελλούχων και έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα σε όλα ομαδικά σπορ, που κατέκτησε τίτλο ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.
Περίπου τέτοιες μέρες, με αφορμή αυτήν ακριβώς την επέτειο, πριν από 12 χρόνια εκείνη η μεγάλη ομάδα της ΑΕΚ μαζεύτηκε ξανά για μία τελευταία φορά. Την αφορμή έδωσε ο υπογράφων, που ήθελε να κάνει ένα αφιέρωμα στο "έπος του 1968" για λογαριασμό του περιοδικού "ΑΕΚ Empire". Σε συνεργασία με τον αείμνηστο Γιώργο Αμερικάνο καλέσαμε όλη την ομάδα να πιει ένα κρασί στο στέκι του Λουκιδέλλη, αυτή την πασίγνωστη ΑΕΚοφωλιά της Νέας Φιλαδέλφειας, και να θυμηθεί εκείνες τις μέρες του θριάμβου. Οι απουσίες δεν έλειψαν, καθώς οι Τρόντζος, Τσάβας, Βασιλειάδης και Δημητριάδης δεν μπόρεσαν, για διάφορους λόγους, να παρευρεθούν. Όμως η ομάδα μαζεύτηκε. Και θυμήθηκε και γέλασε και ήπιε. Για τελευταία φορά...
Από τότε δεν ξαναμαζεύτηκε. Στο μεταξύ ο Γιώργος Αμερικάνος, ο Αντώνης Χρηστέας, ο Πέτρος Πετράκης, ο Δημοσθένης Πασχαλίδης και ο γιατρός της ομάδας, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο και πέρασαν οριστικά στην ιστορία. Έμελλε, λοιπόν, αυτή η σύναξη να είναι η τελευταία παράσταση μιας από τις σπουδαιότερες ομάδες που ανέδειξε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός.
Γι' αυτό, μέρα που είναι σήμερα, το basketa.gr αναδημοσιεύει αυτούσιο το κείμενο του "ΑΕΚ Empire" και κάποιες φωτογραφίες (Actionimages, INTIME), όπως είχε δημοσιευτεί στο τεύχος Απριλίου του 2005. Εις ανάμνησιν του "έπους του 1968" και εις μνήμην των εκλιπόντων...
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2005
Το στέκι του Λουκιδέλλη
Το ραντεβού κλείστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Γιώργος Αμερικάνος ανέλαβε να μαζέψει την ομάδα. Τόσα χρόνια αυτός είναι ο πιο δυνατός κρίκος μεταξύ των παικτών και στο κάλεσμά του δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί. Αρχηγού παρόντος, άλλωστε…
Τόπος συνάντησης το στέκι του Λουκιδέλλη. Ένα παραδοσιακό κουτούκι στη Νέα Φιλαδέλφεια, μια γνήσια ΑΕΚοφωλιά. Ο Γιώργος Αμερικάνος είναι ο πρώτος που καταφτάνει. Ο αρχηγός. “Με όλη τη σημασία της λέξεως”, θα προσθέσουν λίγο αργότερα οι υπόλοιποι. “Μου αρέσει να τους μαζεύω καμιά φορά και να τα λέμε. Η ιστορία πρέπει να παραμένει ζωντανή”, λέει ο ίδιος.
Επόμενος, ο Νίκος Νεσιάδης, χρυσή εφεδρεία εκείνης της μεγάλης ομάδας. Σήμερα ασχολείται ακόμα με την ΑΕΚ, στα τμήματα της Ερασιτεχνικής. Μεράκι απίστευτο… Ακολουθεί ο Πέτρος Πετράκης. “Αυτός από τότε, βρε παιδί μου, είχε γκρίζα μαλλιά”, λέει ο Αμερικάνος παρατηρώντας μια φωτογραφία της εποχής. Μαζί του ο Αίας Λαρεντζάκης. Ο αμυντικός ογκόλιθος. “Αμυντικός σαν τον Λαρεντζάκη δεν θα ξαναβγεί. Αναλάμβανε όλες τις επικίνδυνες αποστολές. Τον βάζαμε πάνω στον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου και τον… έσβηνε”, κάνει και πάλι τις απαραίτητες… συστάσεις ο Αμερικάνος.
Οι αφίξεις συνεχίζονται. Ο έφορος της ομάδας, ο Δημοσθένης Πασχαλίδης, είναι ο επόμενος. “Τότε δεν ασχολιόταν κανένας με το μπάσκετ κι έτσι στην ομάδα ήμουν σχεδόν μονάχος μου. Είχα μόνο έναν ταμία, που τον έστελνα να παραλαμβάνει τους διαιτητές από το αεροδρόμιο, ώστε να προλαβαίνω εγώ να συνοδεύω την αντίπαλη ομάδα, όπως είχαμε υποχρέωση”, θυμάται.
Ο έφορος ήρθε μαζί με τον κόουτς, τον Νίκο Μήλα, που συγκινημένος αγκαλιάζει και φιλά όλους όσοι είχαν έρθει μέχρι εκείνη την ώρα. “Είναι ο πατέρας μας και ο αδελφός μας. Ο άνθρωπος που μας κράτησε ενωμένους ως το τέλος”, εξομολογείται με συγκίνηση ο Αμερικάνος. Η αγάπη και η εκτίμηση που κρύβουν ο ένας για τον άλλον δεν κρύβεται και εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία. Οι δεσμοί φιλίας που τους ενώνουν, άλλωστε, είναι άρρηκτοι. Είναι μια σχέση ζωής.
Λίγο αργότερα το ρόστερ συμπληρώνεται και από τον Χρήστο Ζούπα. Το μυαλό. “Πλέι μέικερ σαν τον Ζούπα δεν πρόκειται να εμφανιστεί ποτέ ξανά. Μυαλό σαν και το δικό του δεν υπάρχει”, τού βγάζει το καπέλο ο Αμερικάνος, ο οποίος δεν κρύβει το θαυμασμό του για τη σπουδαία εξέλιξη του Ζούπα στο χώρο της Ιατρικής. “Είμαστε πολύ περήφανοι που η ομάδα ανέδειξε έναν τόσο λαμπρό επιστήμονα”, λέει και δεν παραλείπει με την ευκαιρία να ζητήσει ορισμένες ιατρικές συμβουλές. Τελευταίος έρχεται ο Αντώνης Χρηστέας. Η “γάτα”. “Τον φωνάζαμε έτσι γιατί ήταν ο πιο χαλαρός απ’ όλους. Μάλιστα, όταν τα υπόλοιπα παιδιά έδειχναν αγχωμένα ή ότι δεν ήταν πολύ καλά, τον βάζαμε να τους φτιάχνει τη διάθεση. κι αυτός με τις πλάκες και τις φωνές του τα κατάφερνε μια χαρά”, θυμάται ο Πασχαλίδης.
Η ομάδα “παρατάχθηκε” πλέον στο “γήπεδο”. Με ελλείψεις πάντως. Ο Γιώργος Τρόντζος δεν μπόρεσε τελευταία στιγμή να έρθει. Η “κολώνα” ήταν απούσα, αλλά όλοι είχαν έναν καλό λόγο να πουν. “Χωρίς τον ψηλό, ούτε ο Αμερικάνος ούτε ο Ζούπας θα μπορούσαν να κάνουν αυτά που έκαναν”, είναι το κομπλιμέντο του κόουτς Μήλα. Ο Στέλιος Βασιλειάδης πονούσε στη μέση του και λυπήθηκε πολύ που δεν ήρθε. Ο Λάκης Τσάβας ζει στη Θεσσαλονίκη, ενώ ο νεαρός-τότε-Δημητριάδης βρίσκεται εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ, όπου ζει και εργάζεται.
Παρά τις απουσίες, όμως, η ομάδα είναι σε φόρμα. Ο Στέλιος φέρνει τα πρώτα μισόκιλα κρασί και το κουβάρι των αναμνήσεων αρχίζει να ξετυλίγεται.
Το ξεκίνημα
Την περίοδο 1967-68 η ΑΕΚ έπαιξε… κατά λάθος στο Κύπελλο Κυπελλούχων, όπως τουλάχιστον λέει ο Χρήστος Ζούπας. “Από το 1962 ως το 1967 παίρναμε συνεχώς το πρωτάθλημα και μάλιστα αήττητοι. Εκείνη τη χρονιά, όμως, χάσαμε από τον Παναθηναϊκό στην παράταση και μείναμε δεύτεροι, γι’ αυτό παίξαμε στο Κυπελλούχων”.
Η δεύτερη θέση ήταν ασφαλώς αποτυχία για εκείνη τη μεγάλη ομάδα, κάτι που αυτόματα σήμαινε… αλλαγές. Τη θέση του Θέμη Χολέβα στον πάγκο πήρε ο Νίκος Μήλας, ένας νεαρός, φιλόδοξος και παθιασμένος με το μπάσκετ προπονητής, που έδωσε αμέσως το στίγμα του. “Ήταν ο άνθρωπος που μας έκανε ξανά μια καλή παρέα. Μας “έδεσε” κι αυτό ήταν το πρώτο βήμα προς την επιτυχία”, τονίζει ο Ζούπας.
Πρώτη καινοτομία που εφάρμοσε ο νέος προπονητής ήταν η θερινή προετοιμασία στο εξωτερικό, πράγμα πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής. Η ομάδα δούλεψε για ένα διάστημα στην Ιταλία, όπου έδωσε και κάποια φιλικά. Ένα εξ αυτών ήταν με αντίπαλο την Ίνις Βαρέζε, την οποίαν η ΑΕΚ έμελλε να αντιμετωπίσει και στα ημιτελικά του Κυπελλούχων. Το παιχνίδι αποδείχθηκε σημαδιακό. “Ήταν η πρώτη φορά που κοουτσάριζα την ομάδα”, θυμάται ο Νίκος Μήλας. “Χάναμε με 67-66, αλλά στην τελευταία επίθεση, ακριβώς στο τελευταίο δευτερόλεπτο, Ζούπας σούταρε από μακριά και ευστόχησε! Οι Ιταλοί αρχικά διαμαρτυρήθηκαν, στη συνέχεια όμως δέχθηκαν ότι μετρούσε το καλάθι κι έτσι νικήσαμε με 68-67. Το πρώτο πράγμα που είπα στα παιδιά μόλις μπήκαμε στα αποδυτήρια ήταν πως οι οιωνοί ήταν καλοί. Θα πάμε μπροστά…”.
Η πορεία
“Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις”, γράφει στον περίφημο “Αλχημιστή” του ο Πάολο Κοέλιο και η αλήθεια είναι πως εκείνη τη χρονιά η ΑΕΚ είχε όλο το… σύμπαν με το μέρος της. Αφού απέκλεισε στην πρώτη φάση την ισπανική Κας κερδίζοντας στην Αθήνα με 85-65 και καλύπτοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τη διαφορά της ήττας της με 82-72 στην Ισπανία, κλήθηκε να αντιμετωπίσει στα προημιτελικά τη βελγική Ρουαγιάλ. Στην Αθήνα κέρδισε με 76-54 κι έπρεπε να υπερασπιστεί στο Βέλγιο τη διαφορά των 22 πόντων, όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονταν καλά. “Για να πετύχεις κάτι μεγάλο χρειάζεται, εκτός από ικανότητες, να έχεις και τύχη”, λέει ο Γιώργος Αμερικάνος. “Κι εμείς είχαμε αρκετή σε εκείνο το παιχνίδι, όταν ένας Αμερικανός παικταράς που είχε η Ρουαγιάλ, ονόματι Ουάσιγκτον, πήρε την μπάλα στην τελευταία επίθεση, σούταρε και η μπάλα αναπήδησε τρεις φορές στο στεφάνι και βγήκε έξω! Έτσι προκριθήκαμε…”. Ήταν η μοναδική φορά που ο Αντώνης Χρηστέας, παρότι κλήθηκε να ανυψώσει το ηθικό των συμπαικτών του, δεν το έκανε. “Μετά το τέλος του αγώνα”, θυμάται ο έφορος της ομάδας τότε, Δημοσθένης Πασχαλίδης, “τον ρώτησα γιατί δεν πήγε να πει κάτι σε όλους τους υπόλοιπους και να τους “φτιάξει”, να τους εμψυχώσει. “Γιατί δεν το πίστευα ούτε εγώ”, μου απάντησε”!
Αντίπαλος στα ημιτελικά ήταν η Ίνις Βαρέζε, που κέρδισε στην έδρα της με 78-60 κάνοντας το έργο της ΑΕΚ στον επαναληπτικό πολύ δύσκολο. Κι έγινε ακόμα δυσκολότερο εξαιτίας του καιρού. “Την προηγούμενη μέρα έριχνε συνεχώς χιονόνερο με αποτέλεσμα να είναι αμφίβολη η διεξαγωγή του αγώνα στο Καλλιμάρμαρο”, θυμάται ο Νίκος Μήλας. "Αν δεν γινόταν εκεί, θα έπρεπε να γίνει στο κλειστό του Σπόρτιγκ, αλλά εμείς δεν θέλαμε, γιατί δεν θα ερχόταν κόσμος. Όλο το βράδυ μείναμε ξύπνιοι στο ξενοδοχείο εγώ κι ο Πασχαλίδης και αναζητούσαμε λύσεις. Γύρω στις 5 τα ξημερώματα, όμως, πιάνει ένα ξεροβόρι και στεγνώνουν τα πάντα”!
Κι ο Αμερικάνος από δίπλα προσθέτει: “Επειδή ο Θεός είναι ΑΕΚτζής, έβγαλε ήλιο εκείνη την ημέρα και το παιχνίδι έγινε κανονικά”. Πλήθος κόσμου πήγε στο Καλλιμάρμαρο και είδε την ΑΕΚ να κερδίζει με 72-52 τους ανήμπορους να αντιδράσουν Ιταλούς και να προκρίνεται θριαμβευτικά στον τελικό. Η προετοιμασία ξεκίνησε την αμέσως επόμενη μέρα.
Το τρικ του Μήλα
Ήταν προφανές πως οι καλύτεροι παίκτες στον ημιτελικό με την Ίνις ήταν ο Ζούπας και ο Αμερικάνος. Όμως ο Νίκος Μήλας έβλεπε πιο μπροστά και η απάντηση που έδωσε σε σχετική δημοσιογραφική ερώτησε ξάφνιασε. “Με ρώτησαν ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης του ημιτελικού κι εγώ τους είπα ο Τρόντζος”, θυμάται. “Απόρησαν και μάλιστα ο Χάρης Λυμπερόπουλος επέμεινε. Επέμεινα κι εγώ κι έτσι έγραψε την άλλη μέρα στην “Απογευματινή” ότι ο Μήλας έκανε περιέργες δηλώσεις κι ότι ενώ όλοι είδαν πως καλύτεροι παίκτες ήταν ο Αμερικάνος και ο Ζούπας, αυτός λέει πως ήταν ο Τρόντζος. Πάω λοιπόν κι εγώ στα γραφεία της “Απογευματινής”, βρίσκω τον Λυμπερόπουλο και του λέω: “Ξέρω ότι ο Αμερικάνος και ο Ζούπας ήταν καλύτεροι, αλλά ξέρω επίσης ότι σε 15 μέρες θα πρέπει να παίξουμε τον τελικό με τη Σλάβια και ο Τρόντζος θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον Ζίντεκ. Είναι ανάγκη λοιπόν να τον ανεβάσουμε”. Η ψυχολογία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε τέτοιους αγώνες και ο Μήλας το ήξερε πολύ καλά.
Ο τελικός
Από το πρωί της 4ης Απριλίου η Αθήνα ζούσε σε κλίμα γενικού συναγερμού. Όλη η πόλη κινούνταν στους ρυθμούς του μεγάλου τελικού και από νωρίς το απόγευμα ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει στο Καλλιμάρμαρο. Οι παίκτες της ΑΕΚ στο ξενοδοχείο χαλάρωναν. “Δεν είχαμε ιδιαίτερο άγχος. Η πίστη μας στη νίκη ήταν τόσο μεγάλη, που δεν σκεφτόμαστε καν ότι θα μπορούσαμε να χάσουμε”, λέει ο Πέτρος Πετράκης. Όσο για τους παράγοντες, αυτοί φρόντιζαν για τις απαραίτητες δημόσιες σχέσεις. Ο Δημοσθένης Πασχαλίδης επισκέφθηκε την αποστολή της Σλάβια και πρόσφερε ως δώρο κάποια μωρουδιακά στον Ζίντεκ, η σύζυγος του οποίου την ημέρα του τελικού είχε φέρει στον κόσμο το διάδοχό του, που κι αυτός μάλιστα έπαιξε αργότερα μπάσκετ, περνώντας και από ομάδες όπως η Ρεάλ, αλλά ποτέ δεν έφτασε στο επίπεδο του πατέρα του.
Λίγη ώρα πριν αρχίσει ο τελικός, 80.000 φίλαθλοι είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά του Παναθηναϊκού Σταδίου. Επρόκειτο για προσέλευση-ρεκόρ, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε σε αγώνα μπάσκετ, γι’ αυτό έχει τη θέση της στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες! Η δε φωτογραφία με το κατάμεστο Καλλιμάρμαρο κοσμεί σήμερα τα γραφεία της FIBA στο Μόναχο. “Ο τότε γ.γ. της FIBA, Ουίλιαμ Τζόουνς, δήλωνε ευτυχισμένος που το μπάσκετ είχε καταφέρει να συναγωνιστεί το ποδόσφαιρο σε επίπεδα συγκέντρωσης φιλάθλων”, τονίζει με έμφαση ο Νίκος Μήλας. “Οι περισσότεροι από αυτούς που είχαν έρθει ήταν ΑΕΚτσήδες, όμως υπήρχαν και Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί. Άλλωστε η ΑΕΚ ήταν τότε εθνική υπόθεση”, λέει ο Γιώργος Αμερικάνος.
Ο αγώνας ήταν έτοιμος να αρχίσει και οι παίκτες της ΑΕΚ έπρεπε να κάνουν την εμφάνισή τους στον αγωνιστικό χώρο. “Με το που βγήκαμε στην καταπακτή και είδαμε αυτό το απίστευτο πλήθος, μπήκαμε ξανά μέσα! Πιαστήκαμε όλοι αγκαλιά και είπαμε πως δεν έπρεπε να προδώσουμε αυτό τον κόσμο”, θυμάται ο Ζούπας, ενώ ο Νίκος Μήλας έδωσε το σύνθημα: “Μπείτε μέσα, λεβέντες μου, και κερδίστε τον αγώνα”!
Τα μεθεόρτια και η αναγνώριση
Και η ΑΕΚ κέρδισε τον αγώνα με 89-82. Και σήκωσε στον αττικό ουρανό την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα που πήρε ποτέ οποιαδήποτε ελληνική ομάδα σε οποιοδήποτε σπορ. Γιατί ο Αμερικάνος ήταν ασταμάτητος, γιατί ο Ζούπας έκανε τα δικά του, γιατί ο Τρόντζος σκέπασε τα καλάθια και γιατί ο Χρηστέας έβαζε τις βολές και… γελούσε, όπως θυμάται ο Αμερικάνος. “Γελούσα, γιατί ήμουν άνετος”, απαντά ο ίδιος. Η λήξη του τελικού βρήκε 80.000 φιλάθλους να ξεσπούν σε ένα άνευ προηγουμένου παραλήρημα αποθεώνοντας τους ήρωές τους. Ακόμα και οι ηττημένοι νόμιζαν πως ήταν νικητές!
“Τριάντα χρόνια μετά ρώτησαν τον Ζίντεκ ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της λαμπρής καριέρας του”, λέει ο Νίκος Μήλας. “Κι αυτός απάντησε επί λέξει: “Η μαγευτική βραδιά της Αθήνας το ’68. Είναι αξέχαστες οι στιγμές. Μας χειροκροτούσε 80.000 κόσμος κι εμείς δεν ξέραμε αν είχαμε χάσει ή αν είχαμε κερδίσει”!
Το πανηγύρι συνεχίστηκε στους δρόμους της Αθήνας, όπου ξεχύθηκε η λαοθάλασσα για να γιορτάσει τον περιφανή θρίαμβο. Ο Αμερικάνος θυμάται πως κάποια στιγμή το πλήθος σήκωσε στα χέρια το αυτοκίνητό του, όπου επέβαιναν αυτός και η σύζυγός του, και το μετέφερε από την Ομόνοια ως την πλατεία Βικτωρίας! Το ίδιο συνέβη και με το αυτοκίνητο του Ζούπα.
Η Αθήνα ξενύχτησε στους δρόμους εκείνη τη μαγική βραδιά. Πολλοί απ’ όσους το έζησαν τότε λένε μάλιστα ότι το πανηγύρι εκείνο ήταν ανώτερο αυτού που στήθηκε για το θρίαμβο της Εθνικής μας ομάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Το σίγουρο πάντως είναι πως τα μέλη της μεγάλης ΑΕΚ το γλέντησαν με την ψυχή τους. “Πήραμε… σβάρνα τα μπουζουξίδικα και γλεντάγαμε ως το πρωί”, θυμάται ο Αμερικάνος. Με τον Γιώργο Ζαμπέτα φυσικά να έχει την τιμητική του…
“Ήταν μια μεγάλη γιορτή ο τελικός”, λέει σήμερα ο Αίας Λαρεντζάκης. “Και πριν από την έναρξή του και μετά το τέλος του. Η ΑΕΚ τα κατάφερε γιατί ήταν μια ομάδα που είχε παίκτες με πολύ συγκεκριμένο ρόλο ο καθένας. Κι αυτό δεν ήταν κάτι το πολύ συνηθισμένο για εκείνη την εποχή”.
“Εκείνη η ομάδα αναγνωρίστηκε από όλο τον κόσμο”, προσθέτει ο Νίκος Νεσιάδης. “Εμείς τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχαμε πετύχει. Η επιτυχία μας όμως ήταν τεράστια”. Και διαχρονική, όπως αποδείχθηκε, διότι ο κόσμος ποτέ δεν ξέχασε αυτό τον απίστευτο άθλο των παικτών της μπασκετικής ΑΕΚ. “Κάποτε κι αφού είχαν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τον τελικό, κλήθηκα ως μάρτυρας σε μια δίκη”, θυμάται ο Πέτρος Πετράκης. “Μόλις λέω το όνομά μου, ο δικαστής σκώνει το κεφάλι και μου λέει: “Κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα. Εσύ δεν είσαι που στον ημιτελικό της ΑΕΚ με τη Βαρέζε έκανες φασαρία στο γήπεδο”;
Η αγάπη του κόσμου για τους ήρωες της ΑΕΚ είναι συγκλονιστική. Ο Χρήστος Ζούπας λέει με συγκίνηση: “Ακόμα και σήμερα βγαίνω από το ιατρείο μου κι ακούω διάφορους να μου φωνάζουν: “Γεια σου, μεγάλε Ζούπα”! Είναι φανταστικό”. Το πιο μεγάλο κέρδος όμως όλων αυτών των ανθρώπων, που τώρα πια έχουν φτιάξει τις οικογένειές τους και έχουν τις δικές τους υποχρεώσεις, είναι πως βρίσκονται ακόμα και σήμερα μαζί. Πως οι αναμνήσεις από εκείνη την τρελή πορεία, από εκείνο το ανεπανάληπτο βράδυ δεν ζουν μόνο στο μυαλό και στην καρδιά τους, αλλά ζωντανεύουν ξανά και ξανά όποτε βρίσκονται για να πιουν ένα ποτήρι κρασί.
