Το «1968» έκανε την avant premiere του στο Θέατρο «Παλλάς» και ο Αντώνης Αντωνίου μίλησε στο basketa.gr για το πώς έζησε εκείνο το γεγονός, την αγάπη του για την ΑΕΚ και την αισιοδοξία του για το μέλλον του συλλόγου.
Ιδέα, προσφυγιά κι ένας σύλλογος που θα γινόταν κάτι παραπάνω από μία ομάδα που θα διεκδικούσε τίτλους, ενώ για ένα βράδυ, στις 4 Απριλίου 1968, θα είχε «σύμμαχό» του ολόκληρη την χώρα, με ένα γεγονός να την ενώνει πραγματικά στη «σκοτεινή» εποχή της Χούντας των Συνταγματαρχών. Όπου κι αν βρίσκονταν, ό,τι πολιτικό φρόνημα κι αν είχαν. Αυτά είναι τα κύρια θέματα που πραγματεύεται το «1968» του Τάσου Μπουλμέτη, μία ταινία-ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε χθες (15/1) σε πρεμιέρα, μεταξύ άλλων, μπροστά στους αθλητές του τελικού ΑΕΚ-Σλάβια Πράγας των 80.000 θεατών στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπως και στους σπουδαίους ηθοποιούς που συμμετείχαν.
Ένας από αυτούς, ήταν και ο Αντώνης Αντωνίου. Με σπουδαία καριέρα στο θέατρο και την τηλεόραση, ο καλλιτέχνης με τα «βαθιά κιτρινόμαυρα» αισθήματα λογικά δε δίστασε ούτε στιγμή να αποδεχθεί την πρόταση του κυρίου Μπουλμέτη, για την παρουσία του στην ταινία. Ο ίδιος, ήταν 23 χρονών τότε και υπηρετούσε στον ελληνικό στρατό. Μίλησε, λοιπόν, στο basketa.gr για εκείνη τη μεγάλη ημέρα και πώς τη βίωσε, ενώ κάνει λόγο για τη σπουδαιότητα της επιτυχίας της Ένωσης έναντι της Σλάβια. Παράλληλα, αναφέρεται με συγκίνηση στην αγάπη του για την ΑΕΚ, καθώς και το τι σημαίνει αυτή η ομάδα για τον εαυτό του (είχαμε πάρει μία μικρή «γεύση» στο σήριαλ «Μπαμπά μην τρέχεις»), μην κρύβοντας την πίστη για επάνοδο στην κορυφή.
Κύριε Αντωνίου, τι σημαίνει για εσάς η λέξη «ΑΕΚ»;
Είναι κάτι σπουδαίο στη ζωή μας. Είναι μία σπουδαία ομάδα και μία όμορφη ιστορία, μία μεγάλη προσφορά στον τόπο από κάθε άποψη. Είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις πλήρης και, πάνω απ’ όλα, υγιής.
Πείτε μας για εκείνη την ιστορική ημέρα…
Υπηρετούσα τότε στον ελληνικό στρατό, έχοντας καταταγεί το 1967, και άκουγα το παιχνίδι από το ραδιόφωνο. Έγινε κάτι σπουδαίο κι εκείνο προκλήθηκε μία ανεπανάληπτη συγκίνηση, όχι μόνο για εμάς, αλλά και για όλους τους Έλληνες που, εκείνο το βράδυ, υποστήριζαν άπαντες την ΑΕΚ. Ήταν για εμάς εκείνη την εποχή, μία παρηγοριά, κάτι που μας κρατούσε ζωντανούς και μας καθοδηγούσε.
Από τότε έχουν περάσει 50 χρόνια και η ΑΕΚ, πλέον, κάνει μία καινούργια προσπάθεια αφού πρώτα έπρεπε να βρεθεί στα «τάρταρα» της Β’ Εθνικής, σημειώνοντας διαρκώς ανοδική πορεία. Πώς θα σχολιάζατε εσείς αυτή την προσπάθεια;
Πάμε πολύ καλά στο μπάσκετ και χρειάζονται πολλά συγχαρητήρια στον κύριο Μάκη Αγγελόπουλο, ο οποίος βοηθά και στηρίζει αυτή την ομάδα, ώστε να βρεθεί εκ νέου ψηλά. Πρέπει να αναφέρουμε, ωστόσο, και την πορεία της ομάδας στο ποδόσφαιρο, διότι ξαναπαίρνουμε την εικόνα που μας αξίζει, αφού παρακάμψαμε ολόκληρη την αλητεία που λυμαινόταν το άθλημα. Κινούμαστε σε πιο φυσιολογικά πλαίσια, με την απατεωνιά να ξεκινά να «ξεθωριάζει» και να δίνει ίσως την ευκαιρία στην ΑΕΚ, να δείξει την πραγματική της αξία.
Υπάρχει το «μότο» που λέει ότι «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ». Σε τι διαφέρει, δηλαδή;
Η ΑΕΚ είναι ΚΑΙ ομάδα. Εκτός από πολιτισμό, ιστορία, μία ολόκληρη γενιά από την Ανατολή που είχε την ιδέα της δημιουργίας αυτού του συλλόγου και μετέφερε την πλούσια της κουλτούρα στην Ελλάδα, είναι και μία ομάδα. Αυτή είναι η διαφορά της ΑΕΚ από τους άλλους συλλόγους, οι οποίοι θεωρώ πως έφτιαξαν ομάδες, απλώς για να παίζουν και να κάνουν πρωταθλητισμό. Εμείς, όμως, είμαστε και κάτι άλλο πέρα από αυτό…
Photo Credits: Eurokinissi
