Ο Ντέιβιντ Μπλατ μοιάζει αυτή τη στιγμή να βρίσκεται προ των πυλών του Ολυμπιακού, κάτι που σημαίνει πως μία ξεχωριστή προσωπικότητα του ευρωπαϊκού μπάσκετ - και όχι μόνο - μπορεί να προσγειωθεί στην χώρα μας. Η ειδικότητά του σε προετοιμασία και διαχείριση αγώνων, με την απαραίτητη ψυχολογία, οι επιτυχίες του με ομάδες... του λαού, η σχέση του με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, την εποχή που διεκδίκησε το στοίχημα του ΝΒΑ και η σχέση του με την Ελλάδα. Το Basketa.gr αναλύει.
Ήταν 15 Ιανουαρίου 2010, όταν ένας Αμερικανοϊσραηλινός προπονητής ερχόταν στη Θεσσαλονίκη μεσούσης της χρονιάς, για να προπονήσει τον Άρη. Μπορεί να μην έμεινε για πολύ καιρό και να επέστρεψε στην αγαπημένη του Μακάμπι το περασμένο καλοκαίρι, αλλά άφησε το «στίγμα» του, κυρίως με αρκετές «σπαρταριστές» ατάκες, οι οποίες έδειχναν ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης, πρωτίστως ως ανθρώπου κι έπειτα ως τεχνικού. «Συνήθως έρχεστε στις συνεντεύξεις Τύπου και με ρωτάτε για την ομάδα και για τον επόμενο αγώνα. Σήμερα σας έχω μια έκπληξη: θα σας κάνω εγώ ερωτήσεις. Λοιπόν, όποιος ξέρει την ημερομηνία της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Γερμανούς και ποιος τραυμάτισε τον θεό Άρη στην Ιλιάδα να σηκώσει το χέρι του!», είχε πει κάποτε σε παρουσίαση ενός νέου παίκτη του Άρη, τον Ματ Ουόλς, ενώ σε μία αναφορά για τραυματίες, κάποτε, είχε πει τα εξής: «Έχουμε τραυματίες τον Ρίτσαρντσον, τον Κακιούζη, τον Μπετς και τον Μάιλς. Μπορείτε να γράψετε ότι το νοσοκομείο μας εφημερεύει».
Αυτός δεν ήταν άλλος, από έναν πρωταθλητή Ευρώπης, που είχε έρθει μόλις στους «κίτρινους». Και ο λόγος γίνεται για τον Ντέιβιντ Μπλατ, το βασικό - και αρκετά πιθανό να επιτευχθεί - στόχο του Ολυμπιακού για τον πάγκο του. Πρωταθλητής Ευρώπης σε έναν απίστευτο τελικό του Ευρωμπάσκετ 2007, όπου η μπάλα στο σουτ του Τζέι Αρ Χόλντεν αποφάσισε... να κάτσει στο διχτάκι και να «ξεράνει» τους Ισπανούς, που έχαναν το τρόπαιο από τη Ρωσία μες στο σπίτι τους.
Και δεν ήταν λίγα τα χρόνια του Μπλατ στον πάγκο των Ρώσων, φορώντας κι ένα χάλκινο μετάλλιο στο Λονδίνο. Έξι ολόκληρα, από το 2006 έως το 2012, μεταξύ των οποίων και το περίφημο παιχνίδι με τη δική μας Εθνική το 2010, στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας. Η ελληνική ομάδα ηττήθηκε και ο Μπλαυ ήταν έξαλλος, πετώντας τα «βέλη» του για το πώς είχαμε αγωνιστεί. «Δούλεψα στην Ελλάδα και αγαπώ τη χώρα και τους ανθρώπους της. Γι’ αυτό νιώθω ντροπή με όσα είδα να συμβαίνουν σήμερα. Ντρέπομαι πολύ όχι ως προπονητής, αλλά ως ένας άνθρωπος που είναι φιλέλληνας. Δεν μπορεί να βγαίνει ο Φώτσης με την ομάδα και να μην αγωνίζεται, δε γίνεται να σουτάρεις βολές και να πετάς επίτηδες την μπάλα στο στεφάνι! Τι στο διάολο είναι όλα αυτά που έγιναν;», ήταν το «ξέσπασμα» του Ντέιβιντ Μπλατ τότε, που και πριν τη Ρωσία είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά ως βοηθός του Πίνι Γκέρσον στη Μακάμπι το 2004, όπως και στη Σουπρολίγκα του 2001, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.
Μιας και αναφέραμε ήδη δύο φορές τη Μακάμπι, δεν μπορούμε να παραλείψουμε την ξεχωριστή του σχέση με το σύλλογο. Είχε ξεκινήσει σε αυτόν ως βοηθός το 1999 και στα επόμενα πέντε χρόνια είχε δημιουργήσει το έδαφος για... την επάνοδο του 2010, μετά από θητείες σε Δυναμό Αγίας Πετρούπολης, Μπενετόν Τρεβίζο, Εφές Πίλσεν, Δυναμό Μόσχας και Άρη. Εκεί θα έκανε και, ίσως, τη μεγαλύτερή του υπέρβαση. Μπορεί απέναντι στον φοβερό Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του ακαταμάχητου τότε Δημήτρη Διαμαντίδη, να μην τα κατάφερε το 2011 στη Βαρκελώνη, αλλά τρία χρόνια αργότερα όλα θα ήταν έτοιμα, για να γεμίσουν τους δρόμους του Τελ Αβίβ οι οπαδοί της «ομάδας του λαού».
Η Ρεάλ υποτάσσεται στην παράταση και η Μακάμπι γίνεται πρωταθλήτρια Ευρώπης για έκτη φορά στην ιστορία της, στον ίσως πιο... μάγκικο ευρωπαϊκό της τίτλο, αποκλείοντας αρχικά στα προημιτελικά την επίδοξη «οικοδέσποινα» του Final Four Αρμάνι Μιλάνο, για να κάνει μετά και τις ΤΣΣΚΑ-Ρεάλ να «γονατίσουν», ενώ είχε ξεκινήσει ως το απόλυτο αουτσάιντερ. Και πώς τα έφερε η μοίρα, που λίγους μήνες μετά θα προπονούσε τον ΛεΜπρόν Τζέιμς...
Οι Κλίβελαντ Καβαλίερς του έδωσαν τη θέση του πρώτου προπονητή, το καλοκαίρι, στη λογική του να «χτιστεί» μία ομάδα νεαρή και ταλαντούχα, με αισιοδοξία για ένα λαμπρό μέλλον. Κάπου εκεί, όμως, «έσκασαν» οι αφίξεις του «Βασιλιά» και του Λαβ, κάτι που σήμαινε αλλαγή προτεραιοτήτων. Όπως και αύξηση της πίεσης, με τον κλοιό να σφίγγει διαρκώς όσο ο ΛεΜπρόν δεν έδειχνε... ιδιαίτερα τη συμπάθεια του.
Οι «Ιππότες» έφτασαν μέχρι τους τελικούς με τους Ουόριορς, αλλά η ανωτερότητα των «Πολεμιστών» και οι απουσίες των Λαβ-Ίρβινγκ κόστισαν μία πιθανή πιο δυναμική διεκδίκηση για το δαχτυλίδι. Αυτό θα ερχόταν έναν χρόνο αργότερα, με επική ανατροπή από το 3-1, αλλά ο Μπλατ δεν ήταν εκεί. Είχε αποχαιρετήσει στα μέσα της σεζόν, με τη σχέση του με τον ΛεΜπρόν να αναφέρεται ως η βασικότερη αιτία.
Για να μην ξεχνάμε και τι σχέσεις διατηρεί με τη συγκεκριμένη πρώην ομάδα του. Στο τουρκικό All Star Game, προπονώντας μία εκ των δύο ομάδων, είχε αναφέρει σε δηλώσεις για το ματς, πως «ελπίζω να μη δεχθούμε τόσους πόντους όσους το Κλίβελαντ την τελευταία φορά», πετώντας «μπηχτή» για μια «βαριά» ήττα από τους Θάντερ.
Λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 2016, ανέλαβε το πρότζεκτ της Νταρουσάφακα. Στην επιστροφή του από το ΝΒΑ, ήθελε να αποδείξει πως μπορεί... να επανέλθει σε αυτό και τα δείγματα ήταν αρκετά καλά από την πρώτη χρονιά. Η ομάδα έφτασε μέχρι τα προημιτελικά της νέας, εξαιρετικά απαιτητικής Ευρωλίγκα, έκανε κι ένα «μπρέικ» στη Μαδρίτη, για να κλείσει με αξιοπρέπεια στον αποκλεισμό με 1-3.
Η κατάσταση αυτή, βέβαια, έγινε λιγότερο ευνοϊκή, όταν η Dogus αποχώρησε και η Νταρουσάφακα κλήθηκε να παίξει στο Eurocup, με οτιδήποτε συνεπαγόταν αυτό. Ο Μπλατ δέχθηκε άλλη μία σημαντική πρόκληση που ερχόταν μπροστά του και θα την κέρδιζε. Με ηγέτη έναν άλλο γνώριμο στα μέρη μας από τη θητεία του στην ΑΕΚ, τον Σκότι Ουίλμπεκιν, οι Τούρκοι θα τα κατάφερναν. «Μπρέικ» στην έδρα της Λοκομοτίβ Κουμπάν και η κούπα εντός έδρας δεν χανόταν.
Κάπως έτσι, το κεφάλαιο «Ντέιβιντ Μπλατ» άρχισε και πάλι να συζητείται. Ο ίδιος δεν έκρυψε την προοπτική που έψαχνε στο ΝΒΑ, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι. Κάπου εκεί, έρχεται η προοπτική του Ολυμπιακού. Μία ομάδα χωρίς τίτλο τα τελευταία δύο χρόνια κι ένας... μετρ που μπορεί να την επαναφέρει σε αυτούς, βάζοντας ψηλά τον πήχη πια με την πρόσληψή του.
Τα «γαλόνια» του, όπως και η δίψα του, άλλωστε, δεν αμφισβητούνται. Και το ξέρουν, τόσο στο μεγάλο λιμάνι όσο και ο ίδιος ο Μπλατ. Αν η υπόθεση καταλήξει σε «γάμο», ίσως να είναι και αυτός που θα αλλάξει πολλές ισορροπίες για τις δύο πλευρές, γράφοντας από κοινού τη δική τους ιστορία...
